Ik vertrek en neem mee... - emigratie - vorige levens - zuid Frankrijk

Emigreren lijkt zo gemakkelijk

Ik vertrek en neem mee...

Regelmatig kijk ik naar het televisieprogramma 'Ik Vertrek'. Niets zo fijn als vanuit een comfortabele positie kijken naar het geploeter van Nederlanders in het buitenland omdat ze zo nodig willen emigreren. Ze vinden het in Nederland te vol, te druk, er zijn hier teveel files, ze moeten te hard werken… en willen graag vertrekken naar zonnig Spanje, Frankrijk, Italië of Portugal. Daar hopen ze dat het leven gemakkelijker en beter zal zijn, om er vervolgens achter te komen dat het  vinden van werk moeizaam gaat of dat het opzetten van een hotelletje op het platteland keihard werken is. Klanten waaien niet zomaar aan, daar moet je nog steeds wel wat voor doen.

Het eens zo mooie vakantiegevoel dat 'vertrekkers' telkens in die landen hadden voordat ze definitief verhuisden, verdwijnt regelmatig als sneeuw voor de zon als het op werkelijk integreren aankomt. Als ze geen werk kunnen vinden omdat ze de taal onvoldoende spreken, als hun kinderen naar een lokale school moeten en zich aan moeten passen aan andere regels dan ze gewend waren, als het in de winter stil(ler) wordt. Weg vakantiegevoel.

Na zo’n aflevering van 'Ik Vertrek' concludeer ik af en toe - kort door de bocht - tja, problemen die je in Nederland niet aanpakt, los je zeker niet op door te emigreren. Ook in het buitenland kom je jezelf tegen. Behalve het verhuizen van spullen, neem je vooral jezelf mee.

Tegelijkertijd heb ik enorm veel bewondering voor emigranten die het wel degelijk lukt om goed te integreren in hun nieuwe omgeving, persoonlijk, financieel, op werkgebied. En krijg ik veel respect voor buitenlanders die naar Nederland zijn geëmigreerd om hier te wonen en werken. Werk vinden als je de taal van een land niet machtig bent is allesbehalve eenvoudig, integreren is ronduit moeilijk en vasthouden aan eigen cultuur, normen en waarden wordt een logische houvast. In het programma 'Ik Vertrek' komen nogal wat emigranten aan bod die zich slecht of niet voorbereidden op wat ze eventueel zouden kunnen verwachten.

Emigratie & voorbije levens

In een van die afleveringen zag ik een Nederlands echtpaar voorbijkomen dat hun bloembinderij van de hand deed. Man en vrouw vertelden dat ze zich in Nederland 'zo geclaimd voelden' door de hoge werkdruk. Door de stress van hun winkel hadden ze, naar eigen zeggen, gezondheidsklachten gekregen. Last van een versleten knie en herniaproblemen. In Frankrijk hoopten ze het rustiger aan te kunnen doen, liefst opnieuw in de bloemenbranche.

Als reïncarnatietherapeut weet ik dat gezondheidsklachten signalen zijn, signalen van de ziel. Zo hangen knieklachten vaak samen met zorgen om de toekomst en herniaklachten met al dan niet goed geworteld zijn, zorgen om de basis. Al luisterend en kijkend naar hun verhaal, dacht ik dat ze wellicht beter de oorzaak van hun problematiek zouden kunnen aanpakken in plaats van het probleem meenemen en verplaatsten naar een ander land. Ik vreesde dat ze dezelfde stress opnieuw zouden tegenkomen. Want ja, je neemt op reis altijd jezelf mee.

Stro - bloemen

Inderdaad. Ze verkochten hun bloemenwinkel en emigreerden naar Frankrijk. Ze waren vast van plan het anders aan te pakken. 
Al luisterend naar hun uitspraken hoorde ik dat ze een vorig leven moesten hebben gehad in de middeleeuwen in dezelfde streek waar ze nu opnieuw een stek zochten. Een leven dat eindigde in een kerker. Bij het bekijken van de aflevering zag ik de hele tijd hetzelfde echtpaar, maar dan als twee mannen, zittend op de grond in het donker van een gevangenis. Op een vloer van aarde en stro. Twee mannen, dicht tegen elkaar aan zittend, geboeid aan handen en voeten. 

Het echtpaar nu, sprak over hun werkdruk in Nederland en hun emigratie naar Frankrijk (ik heb de volgorde even anders gezet, zodat het begrijpelijk wordt):
- "Bloemen zijn een heel leven lang nodig, van de wieg tot grafwerk"
- "We liggen vooral wakker van...."
- "We zijn gebonden aan ..." 
- "We worden geclaimd door .."
- Last van knie (toekomst) / last van hernia (bestaan)
- "Heimwee, je gaat er helemaal aan kapot"
- "Je hebt geen leven meer"
- "Het is echt afscheid nemen"
- "Emigreren is niet makkelijk, het is gewoon een heel nieuw leven "
- "Tussen droom en werkelijkheid zit een wereld van verschil"

De uitspraken sloegen op het 'nu', maar zijn net zo makkelijk overzetbaar naar het 'verleden'. Daarom liepen heden en verleden ook voor dit echtpaar door elkaar.

Een situatie in een middeleeuws, donker gevang met stro op de grond. Ik kan me goed voorstellen dat een bloemenwinkel (leven/bloei) een prachtige hedendaagse pleister is op de wonde van zo'n vorig leven.

Toch moest dit echtpaar terug naar Frankrijk voor verwerking in de praktijk van alle dag. Ze be'leefden' Frankrijk opnieuw. 
Na een jaar of wat remigreerden ze; terug in Nederland 'bloeiden ze weer op'. Ze vertelden dat ze er 'zo naar uitgekeken hadden, maar nu was er een last van hen afgevallen'. Precies, een hele oude last. Toch prachtig, hoe het leven zelf alles regelt. De een gaat naar een therapeut, de ander (r)emigreert.

Marianne Notschaele-den Boer
Reïncarnatietherapeut/auteur
www.vorigelevens.nl