 |
| (c) foto: Hollandse Hoogte, in magazine Zin |
Rouwverwerking en borrelnootjes
Iedereen gaat anders om met verlies van dierbaren. Hoe iemand rouwt, verschilt per persoon. Herinneringen aan overleden dierbaren levend houden, kan ook op vele manieren. Een bijzonder optimistische vorm kwam ik tegen in een column van schrijfster Renate Dorrestein in het blad 'Zin'.
Renate Dorrestein beschrijft hierin een gesprek dat ze voerde met een vriendin, over dierbaren die helaas kwamen te overlijden: "Ik heb mijn doden domweg geparkeerd in het hiernamaals, waar ze samen borrelnootjes zitten te eten in afwachting van mijn komst."
Renate's vriendin 'verhuisde' al haar geliefde overledenen naar een denkbeeldige, grote Toscaanse villa. "Ze hebben er allemaal hun eigen appartement en gaan daar gewoon door met de dingen die ze altijd al deden. In de torenkamer zit een geleerde dode vriend nog steeds dikke boeken te lezen. In de tuin plant iemand die bij leven van moestuinen hield, bonen en worteltjes. Iedereen bemoeit zich met elkaar, er wordt gekibbeld en gelachen."
Verbeeldingskracht
Renate:"Wat prachtig en aanstekelijk om zo terug te denken aan de mensen die je moet missen. Om in je geest van kamer naar kamer te dwalen en iedereen bezig te zien met hun vertrouwde activiteiten, of om ze gade te slaan terwijl ze gezamenlijk op de binnenplaats onder de bloeiende oleanders aan een lange tafel aanschuiven. Ik kan me eigenlijk geen mooiere manier voorstellen om je herinneringen levend te houden, en dat is per slot van rekening onze taak als nabestaanden: onze geliefden zijn niet meer waar zij waren, maar altijd waar wij zijn."
Renate vroeg haar vriendin of haar overleden ouders ook in die villa een plekje hadden gekregen? Nee, hiervoor had de vriendin een speciaal terrasje in Bretagne bedacht waar haar overleden vader en moeder gezellig zaten te genieten met elkaar. Met dat denkbeeldige terrasje was alles begonnen. Omdat er steeds vaker dierbaren stierven, was de Toscaanse villa er zogezegd bijgekomen uit plaatsgebrek.
 |
| Mijn eigen kasteeltje |
Ik heb meteen een charmant kasteeltje aan de Loire in Frankrijk bedacht.
Mijn overleden oma van moeders kant laat ik in dat kasteeltje de mahoniehouten trapleuning in de entreehal blinkend poetsen. Zo'n brede, gladde trapleuning waar ze al schaterend vanaf de eerste verdieping naar beneden kan glijden. Kroketjes, waar ze dol op was, worden voor haar warmgehouden in de grote keuken. Mijn opa van moeders kant, bij leven een timmerman met gouden handen, knutselt nu in een van de vier torenkamers aan mooie houten kastjes met geheime lades. Een overleden vriendin van me ligt lekker aan het zwembad, buiten, te zonnen. Mijn schoonvader, kaasgroothandelaar bij leven en welzijn, krijgt van mij een speciale koelruimte vol kazen en een koetshuis voor zijn oude Mercedes. Mijn overleden schoonmoeder - en keukenprinses - laat ik taarten bakken in de keuken. Overleden ooms en tantes logeren regelmatig in het gastenverblijf. Mijn jaren geleden overleden opa van vaders kant zet ik neer in een kamer die is ingericht als militair museumpje. Zijn vrouw, mijn overleden oma, maakt nu gezellig boerengroentensoep in de kasteelkeuken. Het wordt nog druk in die gezellige keuken. Mijn overleden honden rennen rond in de aangrenzende kasteeltuin, mijn overleden katten nestelen zich in de stenen vensterbanken of op het bordes, slapend in het zonnetje.
Er is op dit moment gelukkig nog volop ruimte in mijn denkbeeldige Loire-chateau... ik hoop dat dat lang zo blijft.
Ik wens iedereen die dierbaren heeft verloren een mooie herdenkingsplek toe. Daar af en toe in je gedachten heengaan, brengt een glimlach op je gezicht.
Groetjes,
Marianne Notschaele-den Boer
Reïncarnatietherapeut/schrijfster
www.vorigelevens.nl
