 |
| Faro, Portugal, vliegtuigongeluk 1992 |
Vliegtuigramp Faro - 1992
Op 21 december 1992 vond het Martinair-vliegtuigongeluk plaats in Faro, Portugal. Aan boord waren 340 passagiers. Meer dan 100 inzittenden raakten zwaargewond en 54 passagiers overleden. Drie van de personen die daar toen overleden, kende ik. Niet heel erg goed, maar oppervlakkig. Ik vond het verdrietig om te moeten horen dat ze er niet meer waren.
Faro - 1998
Zes jaar later, in 1998, gingen mijn man en ik op vakantie. Vrij onverwacht veranderden we op het laatste moment onze bestemming. Spanje werd Portugal. Nadat ik hoorde dat we zouden landen op Faro, kreeg ik de kriebels. Er veilig landen leek me geen probleem, maar ik maakte me zorgen of er nog 'iets te voelen zou zijn van die brand die er geweest was'. In dat jaar deed ik een opleiding op spiritueel gebied en ik had nogal last van (te) veel paranormale waarnemingen waar ik niet direct op zat te wachten.
Echo-beeld uit het verleden
Toen het vliegtuig dat ons naar Faro bracht daalde, de landing inzette en de landingsbaan naderde, keek ik uit het raampje naar buiten. Ik schrok me rot, want ik zag een brandend vliegtuig liggen op de baan. Ik stootte mijn man aan, wees naar buiten en zei: kijk, dan! Hij zag niets bijzonders. Blauwe, heldere lucht, zonnig weer. Ik 'zag' een energiebeeld, een echo van wat er op die plek gebeurd was. Voor mij leek het alsof het buiten regende. Ik zag de zijkant van de landingsbaan, veel vuur, contouren van een vliegtuigromp, een los staartstuk, verdwaasd rondlopende mensen. Ik voelde heel veel angst van anderen en een koude wind om me heen. Ik besloot dat ik hier geen zin in had en haalde een paar keer diep adem. In, uit. In, uit. En weg waren de beelden die ik zojuist had gezien.
Het vliegtuig waarin we zaten landde gewoon en onze vakantie begon. Tijdens de vakantieweek in Portugal dacht ik af en toe aan de vliegramp uit 1992. Wanneer mensen plotseling en op traumatische wijze aan hun einde komen, kan het zijn dat hun (rest)energie lang blijft hangen. Hoe lang zou daarvan op dat vliegveld nog iets voelbaar zijn, vroeg ik me af.
De terugvlucht was volgeboekt, maar mijn man en ik boften qua plaatsen. Op onze stoelenrij waren drie lege plekken. Heerlijk, die extra ruimte!
Aangehechte energie - entiteiten
Twee maanden later, tijdens een wandeling met een vriendin (zij was ook reïncarnatietherapeute) sprak ik over mijn vakantie in Portugal. 'Gek', zei ik tegen haar, 'sinds ik terug ben in Nederland heb ik wat met brand, kleine ongelukjes met vuur'.
'Heb je soms één van die verbrande passagiers meegenomen?', vroeg ze.
Mijn eigen antwoord verraste me zelf: 'Dat zou goed kunnen. Niet één, maar drie.'
Nog tijdens onze wandeling gingen we 'in gesprek' met drie entiteiten (energie van overleden personen) die in mijn buurt rondhingen. Eerst wat lacherig van de zenuwen, maar al snel serieus. De aangehechte energieën wilden slechts terug naar huis. Het allerbelangrijkste dat we te weten kwamen, was dat 'ze' terug naar Nederland wilden en al die tijd (van 1992-1998) gewacht hadden op iemand waarmee ze energetisch konden meeliften. En ja, dat was ik. Omdat ik zo bezig was met dat onderwerp én paranormaalgevoelig, stond ik open voor contact.
Mijn vriendin en ik waren blij met onze therapeutische kennis over leven en dood. Samen hielpen we deze zielen/entiteiten op hun zielsreis, via Nederland, naar het licht, de plek waar ze werkelijk thuishoorden.
UitzendingGemist - documentaire
Aan bovenstaande gebeurtenissen moest ik denken, toen ik vandaag via UitzendingGemist keek naar een documentaire van 'Een Vandaag' (AvroTros, 2016), waarin een camerateam het echtpaar Vroombout volgt, dat per auto - vliegen doen ze niet meer - afreist naar Faro. Voor het eerst sinds 1992. Hun 14-jarige dochter Brenda stierf tijdens deze vliegramp. Zelf overleefde het echtpaar het maar net.
Ik vond het ontroerend om te zien hoe de ouders van Brenda de afgelopen jaren probeerden - en nu nog steeds - met hun verlies om te gaan. Zo gaat de foto van hun dochter overal mee naar toe. Ook op deze reis.
Tegelijkertijd krijg je als kijker zicht op hoe ontzettend belangrijk het is dat er goede communicatie is tussen slachtoffers onderling, en tussen overheid/autoriteiten en de nabestaanden. Sinds 1992 is daarin gelukkig veel veranderd, maar ik vind het pijnlijk om te zien hoe meneer Schröder, toen directeur van Martinair, overkomt.
Het doet het echtpaar zichtbaar goed om na al die jaren eindelijk bloemen neer te kunnen leggen op de landingsbaan van het vliegveld, de plek waar het vliegtuigongeluk plaatsvond, want zoals meneer Vroombout zegt: 'daar is nog steeds een stukje van onze dochter'.
De documentaire is deze week te zien via UitzendingGemist. Een aanrader voor therapeuten en coaches die werken met rouwverwerking.
Groetjes,
Marianne Notschaele-den Boer
Reïncarnatietherapeut/auteur
www.mariannenotschaele.nl