Oorlog tussen herdenkingscomité's
Deze week volop in het nieuws: Het Nederlands Auschwitz Comité wil dat het Nationaal Comité 4 en 5 mei een gedicht terugtrekt van een 15-jarige scholier. Omdat het gedicht gaat over een 'foute keuze' van een Nederlander om zich tijdens de Tweede Wereldoorlog aan te sluiten bij de Waffen-SS.
Het Auschwitz Comité wil niet dat slachtoffers en daders op hetzelfde moment herdacht worden. 'Oorlog' tussen twee herdenkingscomité's, tja...
Ik vind dat er in elke oorlog voornamelijk verliezers zijn en dat zowel daders als slachtoffers de gevolgen ervan met zich meedragen. Bij herdenking hoort wat mij betreft zowel de ene als de andere kant. Daders én slachtoffers. En wat te denken van toeschouwers of andere rollen die men in oorlogstijd aannam? Slachtoffers kunnen onaardige besluiten nemen voor anderen, daders kunnen hulpvaardig zijn. Niet alles is zwart-wit. Soms volgt de ene (overlevings)keuze in oorlogstijd op de andere en kun je niet meer terug, ook al zou je dat in 't diepst van je hart het liefste willen. 'Fout gedrag' heeft heel erg veel nuances.
Na verloop van tijd... meer (in)zicht
Hoe langer het geleden is dat de Tweede Wereldoorlog plaatsvond, hoe meer soorten slachtoffers herdacht worden. Eerst herdachten we de slachtoffers dicht bij huis: Nederlanders. Joden, onderduikers, gesneuvelde soldaten en burgers. Pas tientallen jaren later dacht men aan vervolgde zigeuners: Roma en Sinti, aan homoseksuelen en slachtoffers uit de Jappenkampen. Soms gaan er jaren overheen voor we ons realiseren wie slachtoffers waren in oorlogstijd.
Misschien duurt het ook nog wel tientallen jaren voordat we met zijn allen ontdekken dat vorige levens reëel zijn, en dat ieder van ons wel eens een leven in oorlogssituaties heeft meegemaakt. Lang geleden, kort geleden, als slachtoffer, dader of iets er tussen in.
.JPG) |
| Wachttoren in Birkenau - 1996 (c) RHA Publishing |
Tussen 1992 en 1995 verwerkte ik via therapiesessies bij diverse reïncarnatietherapeuten mijn eigen vorige leven dat zich in de Tweede Wereldoorlog had afgespeeld.
Hoewel ik in 1960 geboren ben en katholiek ben opgevoed, was ik in het leven voor mijn huidige leven een Frans, Joods meisje dat eind 1943 vanuit Parijs naar Auschwitz werd gedeporteerd. Dat leven eindigde zo akelig en zo onverwacht op jonge leeftijd, dat ik daar in mijn huidige leven lang last van heb gehad. Allerlei onverwerkte emoties speelden me nog parten.
Oorlogsnaweeën
Ik was bang voor mannen die gekleed waren in uniform-achtige jassen. Een agent met een pet op, laarzen aan en een marcherende tred... brr. Alle honden vond ik lief, maar voor herdershonden ging ik nog net niet op de loop.
Op de middelbare school sprak ik vloeiend Frans en tegelijkertijd weigerde ik rijen Duitse woordjes uit mijn hoofd te leren. De leraar Duits was een lieve man, maar als ik hem Duits hoorde praten kromp ik onbewust ineen en voelde ik me onpasselijk worden.
Als 16-jarige kwam ik tijdens een vakantieweek in Parijs terecht in de Joodse wijk Le Marais. Daar werd ik 'overvallen' door heimweegevoelens, net zoals ik ooit overvallen werd tijdens een razzia, familieleden kwijtraakte en in een vorig leven nooit meer thuiskwam. Ik heb wat afgehuild die vakantieweek. Ik wist gewoon zeker dat ik in die Parijse wijk had gewoond. Ik huilde van verdriet om wat was en van blijheid omdat ik het parkje Place de Vosges herkende, waar ik als kind speelde.
Rond mijn 30e ontmoette ik een vriendelijke vrouw tijdens een opleidingsbijeenkomst. Ik 'herkende' haar onmiddellijk. Ook gestorven in de Tweede Wereldoorlog, opnieuw geïncarneerd net als ik. In Auschwitz stond zij als man aan de Duitse kant.
Toen ze op die bijeenkomst een Duits gedicht voorlas, werd ik plotseling bevangen door angst. Ik viel flauw en klapte tegen de grond. Heel even kon ik heden en verleden niet meer uit elkaar houden.
Gelukkig vond ik collega-reïncarnatietherapeuten die me hielpen bij de verwerking van oude (onaffe) emoties, zodat de angsten een plek kregen in het verleden. Ik kon daarna verleden en heden goed uit elkaar houden.
TV-programma in 1996
Begin 1996 was ik als reïncarnatietherapeute te gast in een tv-programma (filmfragmenten via de link) waarin aandacht werd besteed aan het onderwerp vorige levens en de Tweede Wereldoorlog.
De interviewster, Tineke de Nooy, vroeg - geheel tegen de afspraken in die vooraf met de redactie van dat programma gemaakt waren - naar mijn eigen vorige leven in de oorlog. Dit was meteen mijn eerste kennismaking met programmaredacteuren die een lekker sappig verhaal prefereerden boven gedane beloftes.
Zo goed mogelijk probeerde ik te laveren tussen wat ik wel en niet wilde vertellen over oorlogs-vorige-levens. Het was namelijk de bedoeling dat ik als therapeute iets in dat programma zou vertellen, niet als 'slachtoffer'.
Ik herinner me de 150 positieve brieven die ik kreeg naar aanleiding van dat programma van mensen die blij waren dat ik over vorige levens durfde te vertellen op televisie, maar ik herinner me ook de keiharde kritiek. In een praatprogramma vroeg een bekende acteur zich af hoe ik het in mijn botte hoofd durfde te halen om me voor te doen als Joods oorlogs-slachtoffer. Hij stelde dat ik een fantast was, want vorige levens bestonden niet. Ik zou lijden aan een of andere stoornis. Echte Joden hadden volgens hem het alleenrecht op de slachtofferstatus...
Niet-Joods
Samen met een Joodse vriendin, die net als ik reïncarnatietherapeut was, leek het ons passend ons aan te melden bij de Joodse organisatie die ieder jaar herdenkingsreizen organiseerde naar de kampen.
Bij onze aanmelding moesten we opgeven waarom we juist aan deze groepsreis wilden deelnemen. Mijn Joodse vriendin zei me dat ik beter niet kon vermelden wat mijn beroep was omdat maar weinig Joden geloven in reïncarnatie; zij noteerde een vage reden.
Eerlijk als ik ben, gaf ik aan dat ik niet-Joods was, maar katholiek en bij beroep vulde ik reïncarnatietherapeut in, trots als ik was op mijn vak. Dat had ik beter niet gedaan.
Mijn vriendin mocht mee op herdenkingsreis naar de kampen, ik niet.
 |
| 1996 - Auschwitz - Arbeit macht frei poort (c) RHA Publishing |
Tenslotte ging ik zelf met mijn man in augustus van dat jaar. Met zijn tweeën reisden we op eigen gelegenheid via Buchenwald naar Auschwitz. We maakten ontroerende, prachtige en ook pijnlijke gebeurtenissen mee.
Herinneringen aan Auschwitz, blok 10 en Birkenau die ik had, waarvan ik dacht dat ze niet konden kloppen, dat ik ze misschien toch verzonnen had, waren ter plekke controleerbaar en juist! Angstig, pijnlijk én wonderlijk.
Deze herdenkingsreis was absoluut helend voor mij.
 |
| 1996 - blok 10 waarin medische experimenten werden uitgevoerd in Auschwitz (c) RHA Publishing |
Vanaf 1992 werkte ik al met cliënten en hun trauma's uit voorbije levens. Een deel van die ervaringen hadden betrekking op traumatische ervaringen als slachtoffer in oorlogstijd.
Pas nadat mijn eigen oorlogsleven emotioneel goed afgerond was en ik er steeds meer afstand van kon nemen, kon ik als regressie- en reïncarnatietherapeut mijn cliëntenhorizon verbreden.
Ook werkte ik met oudere cliënten die als kind de Tweede Wereldoorlog hadden meegemaakt. Zij hadden op andere wijze last van de oorlog. Met hen deed ik alleen regressietherapie, werkte ik in 'dit leven'. Wel vonden ze steevast 'dat ik hen zo goed begreep, terwijl ik toch te jong was om de oorlog meegemaakt te hebben'.
Overleven in oorlogstijd
Naarmate ik mijn eigen dader-vorige-levens onder de loep nam, kreeg ik meer begrip voor oorzaak en gevolg door vele levens heen. Noem het karma. Wat je zaait, zul je oogsten.
Mijn cliëntenkring breidde zich verder uit, werken met allerlei soorten vorige levens kwam aan de orde. En wat vorige levens in de Tweede Wereldoorlog betrof, er viel voor heel veel cliënten oud zeer te verwerken.
Van Joden die op transport werden gesteld, ondergedoken zaten, verzetsstrijders, kampgevangenen, dwangarbeiders tot soldaten. Bange soldaten, laffe soldaten, hoge piefen, fanatiekelingen, SS-ers, Nazi's, kindsoldaten,deserteurs. Duitse, Nederlandse, Belgische, Franse, Russische, Poolse soldaten, geallieerden....
Allemaal mensen in voorbije levens met keuzes en gevolgen. Allemaal mensen die wilden blijven leven in oorlogstijd. Afhankelijk van hun keuzes hadden ze een leven erna emotionele nawerkingen, van angsten tot schuldgevoelens. Vooral de volhouders hadden last van onaffe zaken. De diehards...
.
 |
| In dit boek bundelde ik verhalen over oorlogs vorige levens van zowel daders als slachtoffers |
In oorlogen zijn er meer verliezers dan winnaars. Nawerkingen een leven later zijn er voor iedereen. De kampgevangene zonder kleding van toen durft nu niet meer naar de sauna. De fanatieke Nazi van toen durft nu amper besluiten te nemen ergens voor te gaan. Slachtoffers, daders, kampgevangenen, soldaten, onderduikers, deserteurs, enz. Alle ervaringen in allerlei levens - ook die gedurende oorlogstijd - vormen ons geweten, laten ons (ziels)bewustzijn groeien.
Uiteindelijk zijn er geen foute keuzes, slechts keuzes die fout uitpakken.
Daarom vind ik dat op 4 mei, Dodenherdenking, we iedereen mogen herdenken die ooit in een oorlog is gestorven. Het gedicht van de 15-jarige scholier over de 'foute keuze' van een Nederlander voor de Waffen-SS ten tijde van de Tweede Wereldoorlog, mag ook een plek krijgen tussen de andere gedichten. Het wordt tijd voor een breder perspectief.
Terwijl ik dit blog schrijf is er een kort geding aangespannen door Federatief Joods Nederland tegen de gemeente Bronckhorst. Omdat de dodenherdenking in Vorden omstreden is. Voor het eerst zouden deelnemers aan de herdenking stil kunnen staan bij de tien Duitse soldaten die in Vorden begraven liggen.
Ik denk dan ogenblikkelijk aan de keer dat ik als therapeut (met een Joods vorig leven) een sessie deed met een man, die in zijn vorig leven SS-er was geweest. De Tweede Wereldoorlog had op hem net zo'n grote impact gehad als op mij, alleen anders. Anno nu zagen we elkaars ziel, elkaars innerlijk. Allebei hadden we van ons oorlogsstuk geleerd. Ik was geen slachtoffer meer, hij geen dader meer.
En ja, natuurlijk begrijp ik de pijn en het verdriet van nu nog levende, bejaarde mensen die de oorlog 'echt' hebben meegemaakt.
Dodenherdenking
Zelf heb ik op Dodenherdenking jarenlang een kaarsje aangestoken 'voor mezelf', om het Joodse kind dat ik in een vorig leven was en dat jong stierf, alsnog te gedenken. Op 5 mei stak ik een kaarsje op:'omdat ik er nog steeds ben'. Of weer ben. Niet meer in het vorige leven, maar wel in dit leven, nu. Lang leve reïncarnatie!
Echter, voor we allemaal door hebben dat reïncarnatie een gegeven is, zijn we vast tientallen jaren verder.
Vandaag kreeg ik via Twitter nog bericht van een ex-cliënte die haar oorlogstrauma had verwerkt. Ze schreef: "Blij dat ik opnieuw geboren ben. Alvast fijne Bevrijdingsdag voor jou!"
Morgen, op 4 mei ben ik om 20.00 uur twee minuten stil om iedereen te gedenken die ooit gestorven is in oorlogstijd. Op 5 mei ben ik blij dat we hoe dan ook allemaal blijven voortleven. Dat onze ziel onsterfelijk is.
 |
| Over een sopraan die zong op een herdenkingsbijeenkomst |
Naar de hemel zingen...
Als hooggevoelig type is het voor mij misschien makkelijker om in contact te staan met mijn voorgaande levens. Ook energie van overledenen neem ik makkelijker waar dan anderen.
In de voormalige concentratiekampen Buchenwald, Auschwitz en Birkenau ´zag´ en ´voelde´ ik - toen ik daar een bezoek bracht - veel energie hangen. Zielsenergie van overledenen, restenergie van emoties. Entiteiten die nog steeds niet beseffen dat een leven plotseling eindigde in het kamp, of dat nu kwam door ziekte, uitputting, gas of verbranding.
Na de dood is het de bedoeling dat we onze zielsenergie meenemen en onze lichaamsjas achterlaten. Soms komt de dood zo plotseling (of is het sterven zo traumatisch) dat zielsenergie blijft hangen op de sterfplek totdat de zielsenergie/entiteit begrijpt dat het vrij is om 'omhoog te gaan', verder te gaan.
De barakken van Birkenau waren leeg voor het oog van gewone bezoekers, maar het was er (nog) stervensdruk met entiteiten/geesten. Menig hoogsensitief persoon weet niet wat hem of haar daar overkomt. Zeker rondom plekken van de crematoria, plekken waar mensen in totale verwarring zijn gestorven.
 |
| Birkenau, barakresten in 1996 - (c) RHA Publishing |
Toen ik in 1996 in Birkenau was, was ik vooral bezig met mijn eigen verwerkingsproces en minder met al die zielen die daar nog aanwezig waren. Pas in een later stadium leerde ik entiteiten te laten beseffen dat ze weg kunnen van zo'n onheilsplek en hielp ik soms mee om ze te begeleiden naar lichtere sferen door op ze af te stemmen en met ze in gesprek te gaan. Het is niet zo moeilijk om overledenen naar het licht kletsen... ze verlangen naar een plek van veiligheid, warmte, een plek om uit te rusten. Maar dan moeten ze wel beseffen wat hun dood veroorzaakte. Zonder hulp lukt dat natuurlijk ook, maar dan gaan er vele jaren, soms eeuwen overheen.
Helende reis
Vorige week sprak ik zangeres Esther Barten Zij vertelde hoe ze onlangs als sopraan een lied ten gehore bracht bij een oorlogsherdenkingsbijeenkomst in een kerk. Ze zong daar een lied, gebaseerd op een gedicht over het treintransport naar Sobibor.
Toehoorders waren emotioneel geraakt, zijzelf oversteeg haar eigen kunnen qua zang.
Ze vertelde hoe haar stem de ruimte vulde in de kerk, hoe op haar toontrillingen verdwaalde zielen werden aangetrokken. Het was alsof haar zang in cirkels omhoogging en een aantal entiteiten naar het licht trok. Esther zei: "Ik zong ze gewoon de hemel in..."
Vermoedelijk heeft ze een aantal verdwaalde oorlogsentiteiten dankzij haar zangtalent een duwtje in de goede richting gegeven: omhoog, naar het licht.
De ene keer helpt een helderziende een entiteit naar het licht, de andere keer gebruikt een sopraan haar stem om dode mensen naar de hemel te zingen... daarbij maakt het echt niet uit aan welke kant van de oorlog iemand ooit stond.
Dodenherdenking & Bevrijdingsdag, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Net zoals dood en leven bij elkaar horen.
Marianne Notschaele-den Boer
Reïncarnatietherapeute/auteur van boeken over werken met vorige levens
Meer lezen over vorige levens en oorlog?
Kijk op www.vorigelevens.nl voor boekinformatie (praktijkervaringen van cliënten mbt 2e wereldoorlog)
Het boek 'Waarom Esther geen Robinson werd' bevat een aantal praktijkvoorbeelden mbt kampervaringen. Het boek 'Diehards in de war' is geheel gericht op oorlogservaringen en vorig levens (zowel dader als slachtoffer). In mijn andere boeken vind je ook hier en daar een praktijkverhaal over oorlog en reïncarnatie, al dan niet vanuit 'goede' of 'foute' positie ;)
