Marianne Notschaele-den Boer - vorige levens - reïncarnatietherapie

Marianne Notschaele-den Boer - vorige levens - reïncarnatietherapie
Marianne op Twitter (klik op afbeelding)

30 augustus 2013

Gratis e-boek 'Een kat heeft negen levens, een mens...' - 18 reïncarnatieverhalen van diverse auteurs

 
 
Gratis e-boek
 downloaden via www.vorigelevens.nl



Nieuw, gratis e-boek met reïncarnatieverhalen

Via deze webpagina kun je - helemaal gratis, dankzij de belangeloze medewerking van 18 verhalenvertellers - een nieuw e-boek (in pdf) downloaden met verhalen over reïncarnatie en vorige levens.
Op die webpagina lees je ook meer over de totstandkoming van dit boek.

Ik dank alle auteurs voor hun medewerking en hoop dat ze de manier waarop ik hun verhalen digitaal heb vorm gegeven en van een illustratie heb voorzien, kunnen waarderen.
Alle mensen die het pdf-bestand (2,5 MB, 113 pagina's) downloaden, wens ik enorm veel leesplezier toe. Ook te downloaden via deze link bij Issuu.com.

Steve Jobs en reïncarnatie

Digitaal lezen neemt een steeds grotere vlucht. Ik vind het prachtig dat een e-boek via internet een groter (en soms ook ander) publiek kan bereiken dan een papieren versie. Zonder Steve Jobs' creatieve geest had ik nooit een iPhone en iPad kunnen aanschaffen en was ik blijven steken bij mijn oude, vertrouwde Nokia-mobieltje. Dankzij mijn eerste iPad was ik 'om' en omarmde ik het digitale lezen.

Ik moest lachen toen ik onderstaande reïncarnatie-cartoon tegenkwam. Grappig!




Groetjes,

Marianne Notschaele-den Boer
Uitgeverij RHA Publishing
www.vorigelevens.nl

28 augustus 2013

'Het zesde zintuig' - Hazel Courteney over paranormale ervaringen - spirituele crisis versus psychose

 

Het zesde zintuig

Een heerlijk boek voor HSP-ers en paranormaal gevoelige personen die moeilijk beredeneerbare paranormale gaven of ervaringen wetenschappelijk beter willen kunnen begrijpen. In Jip-en-Janneke-taal legt Hazel Courteney bijzondere (paranormale) ervaringen uit na gesprekken daarover met wetenschappers. Zij 'vertaalt' hun ingewikkelde theorieën in leesbaar materiaal.
Er zijn heel wat boeken op de markt met de titel 'Het zesde zintuig', maar dit boek springt er wat mij betreft positief uit. 'The Evidence for the Sixth Sense', geschreven door Hazel Courteney, is daarbij ook nog eens goed vertaald door Vanja Walsmit (uitgave: Deltas, ISBN 9789044712292).
In 263 pagina's - stevig wit papier, goed lettertype, regelafstand anderhalf - worden veel verschillende onderwerpen op semi-wetenschappelijke manier behandeld.
Op de middelbare school was ik niet zo weg van wis- natuur- en scheikunde, maar Hazel verstaat de kunst om ingewikkelde zaken (over atomen, materie, energievelden, de werking van hersenen, celinformatie, bewustzijn, geordende ruimte en energie, gammastralen, frequenties, kundalini-energie, remote viewing, intenties die eigenschappen van materialen kunnen veranderen, enz.) zodanig te brengen, dat ik begrijp hoe die zaken in elkaar steken.


Hazel Courteney

Journaliste, na bijna-dood-ervaring paranormaal begaafd

Hazel Courteney is een Engelse journaliste met een track record van columns en boeken over gezonde voeding en diëten. Haar leven stond in 1998 volledig op z'n kop toen ze een bijna-dood-ervaring kreeg die ertoe leidde dat ze paranormale gaven ontwikkelde. In dit boek verwijst ze regelmatig naar die gebeurtenis. Eerlijk en openhartig vertelt ze over hoe haar plotsklapse paranormale gaven (waaronder contact met de overleden Lady Di) tot een persoonlijke gezondheids- en spirituele crisis leidde.

Verschil tussen psychose en spirituele crisis

In 'Het zesde zintuig' beschrijft Hazel haar persoonlijke zoektocht. Ze wil beter begrijpen wat haar in 1998 overkwam en de paranormale ervaringen waarmee ze te maken kreeg en krijgt, in een wetenschappelijk kader plaatsen.
In dagboekvorm - alsof je een reisverslag leest van een vrouw die op bezoek gaat bij allerhande personen, met een vragenlijst in de hand over hoe dat nou zit met dat paranormale - beschrijft ze onder meer ontmoetingen met prof. Gary Schwartz, Stanislav Grof, Indiase goeroe's, biofysicus Harry Oldfield en bioloog Rupert Sheldrake. De oude rotten in het vak, die al tientallen jaren bezig zijn met onderzoek op het gebied van bewustzijn na de dood, verschillen tussen spirituele crisis en psychose, het bestaan van energievelden, entiteiten, verklaringen voor wonderen, het leven na de dood enz.
Met name de hoofdstukken waarin Hazel vertelt over de verschillen tussen psychose en een spirituele crisis, zijn bijzonder verhelderend. Ik ken niet veel boeken die over dat onderwerp gaan. Ze legt o.a. het verschil uit tussen crisissen die het gevolg zijn van een kundaliniontwaking, een sjamanistische initiatie en een bijna-dood-ervaring of uittreding. 




Psychose, vorige levens en reïncarnatietherapie

In mijn praktijk reïncarnatietherapie heb ik in ruim 20 jaar tijd vijf cliënten gehad die het labeltje 'psychose' opgeplakt hadden gekregen en die in de psychiatrie waren beland met klachten die voortkwamen uit hun hooggevoeligheid of paranormale begaafdheid. Na een lichamelijke en geestelijke herstelperiode, zochten ze - jaren later - nog steeds naar verklaringen voor wat er tijdens hun psychose precies gebeurd was. De psychiaters waarbij ze in behandeling waren begrepen niets van wat ze vertelden over paranormale waarnemingen tijdens hun geestelijke crisisperiode, en konden zich absoluut geen voorstelling maken van het mogelijk bestaan van reïncarnatie, vorige levens of contact met overledenen.

In een consult bij mij kwamen deze personen er alsnog achter welke situaties in hun huidige leven als trigger hadden gediend om hun psychose te veroorzaken. Tijdens hun crisisperiode was de scheidslijn tussen verschillende dimensies en tussen het huidige bewustzijn en ervaringen uit voorbije levens, heel dun. Realiteit en andere werkelijkheden liepen door elkaar.

Vergelijk het met onverwacht van een boot op volle zee, in het water vallen. De aanleiding is nog onbekend (gesprongen, gevallen, geduwd?). In het water terechtkomen, maar niet weten hoe je daar op moet reageren omdat je niet weet wat zwemmen is... 
Deze cliënten doken onverwacht in andere dimensies of kwamen in oude ervaringen terecht, waar ze niet meer uitkwamen in hun eentje omdat ze de verschillen niet meer konden duiden. Ze konden niet zwemmen, wisten niet meer waar de boot was en spartelden hulpeloos rond. Als je in zo'n periode een psychiater tegenkomt die je alleen medicijnen geeft, duurt het vrij lang voordat je zelf de zaken weer op een rijtje hebt. 'Mijn' vijf cliënten kregen zichzelf weer op het droge, maar andere mensen zijn minder fortuinlijk in de psychiatrie.

Ik herinner me die vijf cliënten nog zo goed omdat ze in tranen uitbarstten, en wel zo heftig, dat gebeurt tijdens consulten niet zo vaak. Echt mega-emotionele ontladingen. Tranen van opluchting. Ze waren niet gek geweest, alleen maar superhooggevoelig en/of paranormaalgevoelig. Tranen van verdriet. Dat het zo veel jaren moest duren voordat ze eindelijk begrepen hoe het in elkaar zat. Tranen van boosheid, omdat hun artsen hen destijds niet serieus namen of gewoonweg niet geloofden, en omdat ze zich weg hadden laten zetten met medicijnen en hun eigen gevoeligheid jaren hadden weggestopt.

Andere kijk op schizofrenie, psychose, bipolaire stoornis en spirituele crisis

Ik ben heel blij dat over dergelijke onderwerpen steeds meer 'alternatief' geschreven wordt. In dit kader wil ik alvast wijzen op een nieuw boek en twee artikelen:

*  'Nacht van de ziel', een boek van Pamela Kribbe dat dit najaar verschijnt bij Zwerk Uitgvers. Een persoonlijk verslag van Pamela over grensoverschrijdende bewustzijnstoestanden en een gedwongen opname op een psychiatrische afdeling van een ziekenhuis. Zij pleit voor een brug tussen reguliere en spirituele behandelingen.
een artikel van Harry Beckers uit 2008 Psychose, schizofrenie (en vorige levens)
een artikel op het Blog Psychose Anders (2010) bipolaire stoornis en reïncarnatietherapie.

Verlicht?

Terug naar het boek van Hazel Courteney. Haar ontmoetingen met Indiase swami's en verlichte meesters die al dan niet kunnen 'materialiseren', vond ik minder boeiend. Er lopen zo veel nepgoeroe's rond die volgelingen voor de gek houden met cold readings, dat ik persoonlijk door de Indiase goeroebossen de goeroebomen niet meer zie. Misschien is Hazel nog wat optimistisch over de eerlijkheid van sommige goeroe's. Ook Moeder Theresa wordt door Hazel bejubeld. Laatst zag ik echter een documentaire over het leven van Moeder Theresa waaruit toch overduidelijk bleek dat ook zij maar gewoon een mens was met vervelende trekjes, en beslist geen heilige.

De moeite waard om te lezen

Ik kwam veel websitevermeldingen tegen, die Hazel terloops in haar tekst zette. Websites waarnaar je zelf kunt surfen als je meer over een persoon of onderwerp wilt weten. Handig.
Hazel doet verder uitspraken over leven, dood, reïncarnatie, karma en vorige levens. Niet opzienbarend, wel juist.

'Het zesde zintuig' is een verhelderend en makkelijk te lezen boek over moeilijke (paranormale) onderwerpen. Voor het eerst sinds jaren begrijp ik eindelijk zelf dat het inderdaad wetenschappelijk te verklaren is als je - net zoals ik - af en toe gebeurtenissen 'ver vooruit in de tijd' kan zien. En dat er een verschil is tussen 'iets wat vast staat in tijd' of 'iets dat nog plooibaar' is. Dit hangt samen met de menselijke wil, intenties en energievelden. In 'Het zesde zintuig' wordt dit - en nog veel meer - in eenvoudige taal uitgelegd.

Tot slot een citaatje van blz. 261: "Als we reïncarnatie en leven na de dood allemaal als een realiteit beschouwden, zou ons verantwoordelijkheidsbesef ongetwijfeld groeien."


Marianne Notschaele-den Boer
Auteur/reïncarnatietherapeut
www.vorigelevens.nl

26 augustus 2013

'Geknakte bloem' - boek over Japanse dwangprostitutie wo2 - Marguerite Hamer-Monod de Froideville

Marguerite Hamer-Monod de Froideville, auteur (midden)
van 'Geknakte bloem' - voorwoord Willem Nijholt (rechts)


Boek over de Japanse dwangprostitutie wo2

Marguerite Hamer-Monod de Froideville schreef een toegankelijk, historisch verantwoord boek over de Japanse militaire dwangprostitutie in het voormalig Nederlands-Indië ten tijde van de Tweede Wereldoorlog: 'Geknakte bloem'
Met veel respect voor wat slachtoffers haar vertelden over hun oorlogsverschrikkingen, tekende zij verhalen op van 8, inmiddels oudere, vrouwen. Vrouwen die in hun meisjesjaren gedwongen werden tot prostitutie door Japanse soldaten. 
Marguerite: (blz. 12) "Het is belangrijk, dat deze verhalen verteld worden en dat ze worden doorgegeven aan de jeugd. Straks, als de mensen die de oorlog hebben overleefd, er niet meer zullen zijn, is het aan de jongeren om de bevrijding én de vrijheid te blijven herdenken." En (blz. 13): "Ik ben het met ... eens, dat de wereld moet weten wat deze vrouwen in hun jeugd is aangedaan en welke gevolgen dwangprostitutie heeft gehad op hun verdere leven."

Willem Nijholt - voorwoord

Acteur/schrijver/zanger Willem Nijholt schreef het voorwoord. Een goede keuze voor dit boek met schrijnende verhalen. Willem zat als kind in een Jappenkamp (wo2, Nederlands-Indië), een periode die ook bij hem emotionele sporen naliet. 
Ik zag Willem Nijholt een keer in een tv-programma waarin hij sprak over zijn nog steeds bestaande haatgevoelens jegens Japanners, ingegeven door oude pijn, opgedaan als kind in dat kamp. 
Met veel emotie schrijft hij in zijn korte voorwoord over de 'jugun ianfu' (Japans voor Troostmeisjes): "Troost - het schenken van bemoediging en verzachting. Dat rijmt op verkachting. Kan het cynischer?" ... "En bidt tot de Allesbestierder dat het jouw kinderen nooit zal overkomen."

Over de auteur

Marguerite Hamer-Monod de Froideville (1941) was van 1998 - 2002 vertrouwenspersoon van de Nederlandse slachtoffers van Japanse dwangprostitutie en voorzitter van de Stichting Project Implementatie Committee in the Netherlands (PICN). Deze stichting voerde het zogenaamde 'Life Improvement Project' uit ten behoeve van de 'Troostmeisjes' uit het voormalig Nederlands-Indië. Door zich aan te melden bij deze vertrouwenspersoon konden de Nederlandse slachtoffers in aanmerking komen voor een uitkering uit dit Project.
Marguerite zat zelf als kind samen met haar moeder in een Jappenkamp in Soerabaja en later in kamp Ambarawa. Haar vader werd gedwongen te werken aan de Birma-spoorlijn. Marguerites ouders vonden elkaar toen de oorlog voorbij was, weer terug. Haar ouders hielden een enorme haat tegenover Japanners aan deze oorlog over. Marguerites moeder weigerde over de oorlog te praten, haar vader kon zijn woede ten opzichte van de Japanners niet verwerken.

Deze persoonlijke informatie over de schrijfster staat achterin het boek, maar had wat mij betreft ook vooraan gemogen. Hierdoor werd haar betrokkenheid met de slachtoffers duidelijker.

Troostmeisjes

Toen Japanse militairen tijdens de Tweede Wereldoorlog het zuiden van Azië veroverden, werden steeds vaker lokale vrouwen tot prostitutie gedwongen, bijv. in Maleisië en de Filippijnen. Oorlogen en verkrachtingen zijn - hoe triest ook - bijna onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Het totale aantal vrouwen dat door Japanse militairen tot prostitutie werd gedwongen is volgens historici rond de 200.000. In het voormalige Nederlands-Indië werden naar schatting 30.000 inheemse vrouwen opgepakt om geheel tegen hun wil tewerkgesteld te worden in Japanse legerbordelen. Daarvan waren 200-300 vrouwen van Nederlandse afkomst. 
Blz. 32: "Al sinds 1932 had het militaire gezag met medeweten van de toenmalige Japanse regering besloten om legerbordelen in te richten en deze te 'bemannen' met beroepsprostituees uit Japan om de vele verkrachtingen door Japanse soldaten tegen te gaan. Maar toch werden ook Chinese vrouwen voor deze bordelen gerekruteerd. Japanse soldaten werden soms zelfs verplicht door hun meerderen om een legerbordeel te bezoeken om zo energie op te doen voor de komende strijd." (Japanse expansie in China, 1932-1937)
Voor Aziatische vrouwen gold en geldt vaak nog steeds, dat een verkrachte vrouw een schande is voor haar familie. Stilzwijgen uit schaamte zorgde ervoor dat de Japanse dwangprostitutie lang verborgen bleef.

Geschiedenis Tweede Wereldoorlog Nederlands-Indië

De auteur van 'Geknakte Bloem' heeft op bijna dagboekachtige wijze de verhalen van de 8 vrouwen omlijst met nuttige geschiedkundige informatie. Ze vertelt over de Japanse invloedssfeer in Azië vanaf de jaren 1930, de Tweede Wereldoorlog in Europa en Azië, de Japanse militaire dwangprostitutie in bordelen en kampen, de Temporaire Krijgsraad van Batavia, het einde van de Tweede Wereldoorlog, de atoombom op Hiroshima en Nagasaki, Indië-herdenkingen in Nederland, opgerichte monumenten voor de slachtoffers in binnen- en buitenland, de Stichting Japanse Ereschulden (JES), de oprichting van PICN en andere internationale initiatieven tot hulp aan de slachtoffers van de Japanse dwangprostitutie. 
Hierdoorheen zijn de verhalen geweven van Erna, Martha, Lia, Ellen, Betsie, Tineke en Noortje. Het siert de auteur, dat ze ook een verhaal heeft opgenomen over Louise en Anna. Een geval van oplichting.
Marguerite Hamer-Monod de Froideville sluit af met een epiloog waarin ze vertelt over haar eigen betrokkenheid met Nederlands-Indië en diverse bijlagen met o.a. de Kono-verklaring uit 1993, een herdenkingsbrief van Premier Murayama uit 1995 en een voor de slachtoffers zo belangrijke Excuusbrief van Premier Hashimoto uit 1998.
Dankzij dit boek krijg je een goed beeld van een stukje onderbelichte geschiedenis (de Japanse dwangprostitutie) aan het eind van de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië. Overigens waren er ook 'Troostjongens'; dit wordt slechts kort aangestipt (blz. 110).

Respectvolle beschrijving

Ondanks de grote dosis geschiedenisfeiten leest dit boek prettig. Het is eenvoudig van taal en goed geredigeerd. De verhalen van de vrouwen zijn telkens hetzelfde van opzet: eerst wat over hun jonge jaren en familieomstandigheden in de voormalige kolonie Nederlands-Indië en het koloniale goede leven, daarna over de gevolgen van het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in Zuidoost-Azië voor de jonge vrouw en haar familie, het leven in een kamp of bordeel, repatriëring, het verdere verloop van het leven van de vrouw.
Uit de verhalen van de vrouwen blijkt vooral dat wanneer ze hun traumatische verkrachtingen in hun latere leven niet verzwegen of verdrongen, ze beter in staat waren hun leven weer op te pakken.

Veel 'noten' hadden misschien in de tekst kunnen worden geplaatst. Ik moest regelmatig heen en weer bladeren omdat ik toch de extra informatie wilde lezen. Alle geschiedkundige informatie is in dit boek is namelijk wel relevant.

De schrijfster is bijzonder zorgvuldig in haar uitleg over de vele comité's, stichtingen en organisaties. Dat is af en toe een beetje saai. Ook de vele voluit genoemde stichtingsnamen en andere benamingen worden telkens voluit plus afkorting genoemd. Veel herhalingen. Op den duur wist ik echt wel waar KNIL of PICN voor stond. Aan de andere kant, ik wist niet dat er zoveel bureaucratisch geneuzel te pas komt aan stichtingsbesturen en de Sociale Dienst, dus weer wat geleerd.

Marguerite Hamer-Monod de Froideville is begaan met het leed van de vrouwelijke dwangprostitutieslachtoffers en beschrijft respectvol de belevenissen van de door haar geïnterviewde vrouwen. Over seksuele verschrikkingen in kampen en bordelen vertelt ze op ouderwets aandoende wijze - gezien haar leeftijd volkomen logisch - maar ik weet niet of je daarmee een jong lezerspubliek boeit. Het gezin als traditionele hoeksteen van de samenleving (man, vrouw, getrouwd, gezin met kinderen) past wel bij de oudere vrouwen in dit boek, maar is niet meer iets van onze moderne samenleving. 
Blz. 67: "Dat L. met deze oorlogservaringen toch nog een vrij normaal leven heeft kunnen opbouwen en het haar aangedane leed enigszins heeft kunnen verwerken, heeft ze beslist te danken aan haar zeer begripvolle echtgenoot. Wat is het een zegen voor haar geweest, dat zij H. direct na de oorlog heeft ontmoet. Met hem heeft ze toch nog een gelukkig leven kunnen leiden, ondanks het verdriet om de verloren zoontjes. Samen hebben zij een fijn, warm en groot gezin gesticht."

Therapeuten

Regressie- en reïncarnatietherapeuten die dit boek lezen, kunnen hun historische kennis aanvullen en hun cliënten met vorige levens of jeugdervaringen ten tijde van de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië beter begeleiden. Dankzij dit boek wordt veel duidelijk over het koloniale leven van Nederlanders in die tijd, de 'Jappenkampen' en (seksuele) verschrikkingen in oorlogstijd.
Blz. 138: "En uit hun reacties heb ik kunnen merken, dat het voor hen een enorme bevrijding heeft betekend, dat zij eindelijk hun ellende met iemand hebben kunnen delen."
Therapeuten die met seksuele traumatische ervaringen werken zoals verkrachtingen of incest, zullen het nodige herkennen in de verhalen van de 8 vrouwen, zoals bijv. op blz. 84: "Zwijgend en met afgewend hoofd onderging zij de verkrachting. Tijdens de daad probeerde zij uit haar lichaam te treden."

In dit boek ligt het accent op slachtoffers van de dwangprostitutie. Er wordt verslag gedaan van de vele negatieve geestelijke en lichamelijke nawerkingen in het verdere leven van de 8 vrouwen. Abortussen, geboorte van half-Japanse kinderen, inwendige schade aan het lichaam, later niet meer zwanger kunnen worden, depressieve periodes, schaamte, onbegrip, terugkerende nachtmerries, angst voor het seksuele huwelijksleven, hoofdpijnen en andere fysieke kwalen.
Reïncarnatietherapeuten zullen misschien anders aankijken tegen twee specifiek genoemde verkrachtingservaringen waarin een zwaard en een houten kruis een rol spelen of het wel of niet toevallige karakter van 'wel of niet opgepakt worden'. Het ene jonge meisje ontkomt aan haar belagers, het andere niet. 


Al met al, een boek dat het waard is om gelezen te worden.
Meer informatie vind je hier 'Geknakte Bloem' - Uitgeverij Elmar BV Delft 2013

Foto's van 'Comfort Women'

Op de website van fotograaf Jan Banning vind je een indrukwekkende portrettengalerij van - inmiddels bejaarde - 'Comfort Women'

Aanverwant artikel op dit Blog: Geheimen voor je houden, kan je ziek maken



Marianne Notschaele-den Boer
Regressie- en Reïncarnatietherapeut/auteur
www.vorigelevens.nl 


24 augustus 2013

Niet iedereen heeft iets met vorige levens of reïncarnatie. Nú is net zo belangrijk!



Zaraya Groenhart in zomercolumn Viva

Wel of niet iets doen met vorige levens?

Ze vragen me wel eens: 'Waarom doet de één wel wat met vorige levens en de ander niet?'
Niet iedereen heeft wat met het onderwerp reïncarnatie of vorige levens. Sommige mensen verstaan de kunst om goed in het hier-en-nu te zijn, ze hebben weinig last van 'oude energie', zoals onaffe emotionele situaties uit vorige levens. Natuurlijk komen niet alle klachten uit het verleden, er zijn ook problemen die voortkomen uit netelige situaties die op dit moment plaatsvinden, vorig week of een paar maanden geleden.

Zarayda Groenhart in Zomercolumn Viva

Vandaag kwam ik een mooie column tegen van Zarayda Groenhart, duizendpoot op het gebied van radio en tv. In Viva nr. 35/2013) schrijft ze in haar Zomercolumn 'De waarom-vraag' over ene Wim en een projectgroep: "Wim bleek mijn persoonlijke groepsprocesnachtmerrie." Wim was "zo iemand die in de eerste milliseconde van een ontmoeting bepaalt of hij iemand mag. En al blijkt de ander in de tweede seconde de reïncarnatie van Jezus zelf te zijn, Wim past zijn beeld niet meer aan."
Nu kun je je meteen afvragen, zou Zaraya Wim kennen uit een of ander vorig leven waardoor ze nu zo sterk op hem reageert, en hij op haar? Ik las geïnteresseerd verder.

Zarayda: "De samenwerking met Wim was vanaf het eerste moment stroef te noemen. Wanneer ik een idee opperde, zuchtte Wim diep en theatraal. En als ik een grappig grapje maakte en de rest van de groep grinnikte, keek Wim stoïcijns voor zich uit. Na drie van dit soort Koude Oorlog-vergaderingen raakte ik in paniek. Een toekomst met zowel Wim als ik in de groep leek me ondenkbaar. Stilletjes verzoende ik me met de gedachte dat een van ons het veld zou moeten ruimen. Het zou geen milde strijd worden. Ik heb het eeuwenoude oorlogsboek 'The art of war' er zelfs op nageslagen. 
Totdat mijn broertje mij een vraag stelde. 'Waarom vraag je niet gewoon waarom die gast zo'n hekel aan je heeft?'
Met stomheid geslagen keek ik mijn broertje aan. In mijn strategische planning had ik daar nog geen moment aan gedacht."

Dappere vraag

Gezien de oorlogsterminologie in haar taalgebruik zou je een vorig leven met strijd - misschien zelfs wel een leven waarin zij en Wim elkaar kenden - kunnen verwachten. Zo'n vorig leven kun je opsporen, uitpluizen en emotioneel verwerken. Maar... wat doe je als niet in vorige levens gelooft of als je weinig hebt met het onderwerp reïncarnatie? Dan los je het anders op! Precies zoals Zarayda deed.
Ze vroeg op een dag aan Wim: "Waarom heb je eigenlijk zo'n hekel aan me? Je praat er met anderen over dat je het verschrikkelijk vindt om met mij te werken. Wat is er in godsnaam zo vreselijk aan mij?"
Voor zo'n directe vraag is misschien nog wel meer lef nodig dan werken met traumatische gebeurtenissen uit vorige levens. Sinds die ene vraag en een antwoord waarover Wim goed moest nadenken, is zijn houding ten opzichte van Zarayda positief gewijzigd.

Eerst het hier-en-nu, dan oudere oorzaken bekijken

Dus, nee, niet iedereen heeft wat met vorige levens. Een oplossing zoeken en vinden in het hier-en-nu staat wat mij betreft voorop. Pas als je er dan nog niet uitkomt zou je eens verder kunnen kijken dan je huidige neus lang is.
Nieuwsgierig? Op www.vorigelevens.nl vind je verhalen van en over cliënten uit mijn praktijk regressie- en reïncarnatietherapie. En boeken over hoe vorige levens kunnen nawerken en wat je daaraan kan doen.
Mijn boek 'Diehards in de war' geeft voorbeelden over taalgebruik en vorige levens in oorlogstijd, mijn boek 'Hé, waar ken ik je van?' voorbeelden over mensen die elkaar uit vorige levens kennen. Aan de hand van praktijkcases wordt uitgelegd hoe het mogelijk is dat situaties uit voorbije levens hun invloed nu nog doen gelden, en hoe je problemen kunt oplossen dankzij inzichten uit het verleden.
Heb je nog nooit eerder gehoord van 'werken met vorige levens'? Dan is de pocket 'Reïncarnatieverhalen. Lang zullen we leven!' een goed begin.


Groetjes,

Marianne Notschaele-den Boer
Reïncarnatietherapeut/auteur
www.vorigelevens.nl

22 augustus 2013

'Brigitte, een Kathaarse' - gratis mini e-boek van regressietherapeut Bert Esser



'Brigittte, een Kathaarse' - Bert Esser
 
 

Via Tasso Uitgeverij kun je een gratis mini e-boek aanvragen, geschreven door regressietherapeut/auteur/astroloog Bert Esser. Bert woont in Nieuw Zeeland, waar hij een praktijk heeft en les geeft in regressietherapie. Hij volgde zijn opleiding bij Hans ten Dam van het Tasso Instituut. Bert schreef boeken als 'Wereldgeschiedenis voor regressietherapeuten' en 'Vorige levens, spirituele ontwikkeling en astrologie'.

Brigitte, een Kathaarse

Het e-boekje 'Brigitte, een Kathaarse' bevat in totaal 85 pagina's. Het leest digitaal prettig weg dankzij een mooie bladspiegel, weinig tekst per pagina - zoals het hoort bij een e-book - en een fijn lettertype. Ik had het in een uurtje uit.
De novelle houdt - zoals de schrijver zelf in zijn voorwoord aankondigt - het midden tussen een historische roman en een getuigenverslag van regressiesessies. Bewerkte sessieverslagen van 5 verschillende personen met een Katharenverleden vormen het hart van dit e-boekje (51 pagina's, vergelijkbaar met 25 A4-tjes tekst op papier). Aan de verklarende woordenlijst, zorgvuldige uitleg over de Katharengeschiedenis en een duidelijke historische tijdlijn zijn, zo te zien en lezen, veel uren besteed. Die informatie zit goed in elkaar.

Jammer dat de hoofstukken 1 t/m 7 over Brigitte, Pater Bernard en Fernando kleine taal- en stijlfouten bevatten. Bij stijlfouten gaat het vaak om verhaspelde uitdrukkingen of moderne woorden in een verhaal met historische context. Als je als lezer net lekker 'in het verhaal zit', word je door zulke foutjes meteen uit de leesflow gehaald, bijvoorbeeld:
- Blz. 7: "De laatste patiënt was een herhaling", bedoeld werd dat de laatste patiënt nog een keer langs kwam.
- Blz. 32: "Na een uurtje mediteren voelde ze dat ze weer terug in haar centrum was." Dit klinkt erg anno nu in plaats van middeleeuws.
- Blz. 54: Ineens meldt de verteller middenin het verhaal dat 'dat middeleeuwse mysterie tot op heden nooit is opgelost'. Plop, weg illusie.

Seizoenen en weertypes worden regelmatig beschreven, personen nauwelijks. Dat zorgt ervoor dat het verhaal oppervlakkig blijft. Het is moeilijk om je voor te stellen hoe de hoofdpersonen eruit zien.
Verder vind je in dit e-boekje informatie over andere boeken van Bert Esser en boeken van Hans ten Dam, uitgegeven bij Tasso.
(Toevoeging 23/8/13: mailtje ontvangen van Tasso; ze gaan een aantal opmerkingen bekijken en aanpassen. Het voordeel van digitale boeken!)

Minpunten

Onduidelijk is het aspect regressie/reïncarnatietherapie in deze 'novelle'. Wat wilden de cliënten - die levens in de Katharentijd hadden - oorspronkelijk uitzoeken tijdens regressietherapie bij Bert Esser? Hadden ze kwalen, angsten? Wilden ze weten waarom ze zo sterk op elkaar reageerden in het hier-en-nu?

Pluspunten

- Een leuk (en helemaal gratis) e-boekje. Steeds meer collega's zien het nut in van e-boeken als reclamemiddel voor hun praktijk. Potentiële cliënten kunnen zich zo een goed beeld vormen van de schrijver/therapeut en zijn specialisme.
- Duidelijke en goed te volgen uitleg over Katharen en hun geschiedenis.
- Geschikt voor lezers met interesse in karmische relaties, vorige levens, Katharen(vervolging), Inquisitie, alternatieve geneeswijzen en religieuze groeperingen in de middeleeuwen.

Ik zou zeggen, lees het e-boekje en bekijk zelf of je er wat aan hebt. Je kunt een gratis pdf-exemplaar aanvragen bij Uitgeverij Tasso via 'contact'. Vermeld daarbij: Bert Esser, 'Brigitte, een Kathaarse'. 

Meer verhalen over Katharen en vorige levens

Praktijkverhaal: (deel)herinnering van een mannelijke cliënt aan een leven als Kathaarse vrouw
Eigen verhaal: Carcassonne - boekentips Katharen


Groetjes,

Marianne Notschaele-den Boer
Reïncarnatietherapeut/auteur
www.vorigelevens.nl

Polen - Opstand van Warschau 1944 - wo2 film (ingekleurd) in 2014 in première





Filmfragment ingekleurde film wo2 - 1944

Zwart-wit geschiedenisfoto's in kleur 

Van de week stuitte ik op de website Colorized History (zie eerder blogartikel). Het inkleuren van zwart-wit geschiedenisfoto's is dankzij beschikbare Photoshopprogramma's op internet een nieuwe rage. Gisteren zag ik bij de NOS-berichten een aankondiging van een 'nieuwe', oude oorlogsfilm. Zwart-wit foto's en filmbeelden inkleuren is hot.

Filmbeelden in kleur uit wo2 zeldzaam

Er resteren weinig originele filmbeelden in kleur van gebeurtenissen uit de Tweede Wereldoorlog (1940-1945). De kleurenfilm bevond zich toen nog in een experimenteel stadium; alleen gefortuneerde mensen konden zich in de jaren 1930-1940 apparatuur en (kleuren)films veroorloven. 
Daarom zien we in tv-programma's over de Tweede Wereldoorlog voornamelijk dezelfde kleurenfilmbeelden terug, zoals Hitler op de Obersalzberg en Amerikaanse, geallieerde troepen aan het einde van de oorlog die de bevrijding en de laatste verschrikkingen van concentratiekampen nog in beeld brachten.

Met nieuwe inkleuringstechnieken krijgt zwart-wit oorlogsfilmbeeldmateriaal, gemaakt in wo2, een heel ander aanzien. Oorlogsbeelden in kleur komen indringender over, de oorlog wordt tastbaarder voor kijkers. Zeker voor jongeren die zijn opgegroeid met kleurentelevisie en zich bij zwart-wit beelden alleen nog iets prehistorisch kunnen voorstellen, terwijl de Tweede Wereldoorlog slechts 70 jaar achter ons ligt.

Opstand van Polen 1944 als film

In Polen zijn medewerkers van dit museum bezig met een bijzonder filmproject. Oude zwart-wit filmbeelden van de Opstand van Warschau in 1944 worden ingekleurd en bewerkt, geluid en geluidseffecten toegevoegd. Overlevende verzetsstrijders helpen bij het bepalen van de in te kleuren filmfragmenten, voor wat betreft kleding en objecten. Liplezers checken of dialogen kunnen worden omgezet naar tekst, die later door acteurs wordt ingesproken. Geluidseffecten, zoals afgevuurde wapens, worden toegevoegd.

De opstand in Warschau begon op 1 augustus 1944. 63 dagen lang streed het Poolse verzetsleger tegen de nazi's met als doel Warschau te bevrijden. Het verzetsleger rekende op hulp van het naderende Sovjet-leger, maar dat leger kwam maar niet. Op 2 oktober 1944 sloegen de Duitsers de opstand neer. Bij deze gevechten en ook massa-executies kwamen ongeveer 200.000 mensen om, verzetsstrijders en burgers. Aan de Duitse kant sneuvelden ruim 17.000 soldaten. Meer dan 80% van de stad Warschau werd verwoest.

Première in 2014

In 2014 zal in Polen de Opstand van Warschau (dan 70 jaar geleden) worden herdacht. Ter gelegenheid daarvan komt de ingekleurde oorlogsfilm uit.
Op de website van het museum - zie link bovenaan in dit artikel - is een stukje film te zien om een eerste indruk te krijgen.

Herinneringen aan oorlogslevens,
boek van reïncarnatietherapeute Marianne Notschaele

Herinneringen aan een vorig leven in oorlogstijd

Er zijn mensen, geboren na 1945, die toch levende herinneringen hebben (in kleur of in zwart-wit) aan vorige levens die zich afspeelden in de Tweede Wereldoorlog. Wil je daar meer over lezen, kijk op mijn website www.vorigelevens.nl en klik daar het onderwerp 'oorlog en vorige levens' aan.

In een groot aantal van mijn boeken heb ik cliëntencases beschreven van mensen die in hun huidige leven nog steeds last hadden van ervaringen uit de Tweede Wereldoorlog, maar ook van recentere oorlogen (Vietnam/Korea/Bosnië). Praktijkvoorbeelden daarvan vind je terug in de boeken 'Diehards in de war' en 'Waarom Esther geen Robinson werd'. Ook in dit Blog Vorige Levens vind je praktijkverhalen over oorlog en vorige levens, zet het woord 'wo2' of 'oorlog' in het zoekfilter van dit blog.

Groetjes,

Marianne Notschaele-den Boer
Reïncarnatietherapeut/schrijfster
www.vorigelevens.nl

21 augustus 2013

Reïncarnatietherapie en verdwijnen van eczeemklachten - artikel in Paravisie





Paravisie

Met dank aan de redactie van het spiritueel maandblad Paravisie voor het plaatsen van het eerste verhaal uit mijn nieuwe boek 'Reïncarnatieverhalen. Lang zullen we leven!' 
Dit verhaal over eczeemklachten en reïncarnatietherapie is geplaatst in het septembernummer 2013, pagina 8-9. Zodra het Paravisie-nummer uit de winkel is, zal ik een pdf op mijn website plaatsen.
Artikel is nu hier te lezen. Toegevoegd 21-9-2013.

Boek winnen?

Als je in aanmerking wilt komen om het Ankertje te winnen, kun je de redactie van Paravisie mailen en in je e-mail aangeven waarom jij juist dit boek graag wilt winnen.
Ben je ongeduldig? Je kunt mijn nieuwste boek overal kopen (papieren versie, Ankertje en digitaal). Zie ook bij uitgeverij AnkhHermes.

Groetjes,

Marianne Notschaele-den Boer
Reïncarnatietherapeut/auteur
www.vorigelevens.nl

20 augustus 2013

Oude herinneringen opnieuw inkleuren - History in Color




Ingekleurde foto - website Colorized History


Zwart-wit wordt kleur

Een bijzondere website kwam ik tegen: Colorized History. Hier vind je zwart-wit foto's van oude situaties en personen die recent zijn ingekleurd door enthousiaste photoshoppers.
Foto's van Amerikaanse soldaten in 1868, Miss America in 1924, Charly Chaplin in 1916, Albert Einstein in 1939, om maar wat voorbeelden te noemen.
Heel apart, want door de inkleuring lijken veel foto's alsof ze pas gemaakt zijn. Geschiedenis komt op deze manier dichtbij en wordt 'levend'.

Eerste foto's

In Nederland maakte apotheker Willem Hallegraeff de eerste foto in 1839. De oudste foto ooit gemaakt, komt uit 1827 en is afkomstig van de Franse uitvinder Joseph Nicéphore Niépce.
Deze early bird fotografen hadden vast nooit gedacht dat iedereen nu met een smartphone op zak rondloopt met een kleurencamera erin.

Beelden uit vorige levens in kleur of zwart-wit

Cliënten die sessies reïncarnatietherapie ondergaan herinneren zich gebeurtenissen uit vorige levens allemaal anders, afhankelijk van hun persoonlijke representatievoorkeuren: in beeld, geluid, voelen, weten, geur of smaak. Wanneer er sprake is van herinneringen in beelden of plaatjes, wil dat nog niet zeggen dat je je meteen een vorig leven herinnert alsof je naar een full color movie kijkt. De meeste herinneringen zijn een combinatie van flarden beeld, iets weten, wat voelen of horen. Wel zijn visuele herinneringen aan situaties in voorbije levens vaker in kleur dan in zwart-wit, ook al spelen de vorige levens zich lang geleden af.

Eerdere artikelen in dit Blog Vorige Levens die gaan over hoe je je dingen kunt herinneren via geur:
Geuren en herinneringen - regressie huidig leven
Geuren en herinneringen - vorige levens

Boekcovers - kleur én zwart-wit combinatie

Ik hou wel van kleur in combinatie met zwart-wit. Zo heeft illustrator Maurice Hoff voor een aantal van mijn boekcovers - op mijn verzoek - gespeeld met zwart-wit en kleur.
Bekijk de boekomslagen maar eens van:
- 'Diehards in de war' - een zwart-witte oorlogsfoto ingekleurd met groene wei en bloeiende bloemen
- 'Ik was eens...' - Pompeï in zwart-wit met oranjeroze vulkaan-as
- 'Hé, waar ken ik je van?' - Amerikaanse Burgeroorlog/Ghone with the Wind-filmscène in zwart-wit, voorzien van rode en paarse hartjes
- 'Lichte zeden onder de zoden' - een Florentijnse dame uit de middeleeuwen in zwart-wit temidden van moderne, fluorescerende neonreclame
- 'Vintage Life' - een vrouw uit de jaren 1920 in bruintinten met gele muzieknoten. 
Op www.vorigelevens.nl vind je de boekomslagen terug en natuurlijk informatie over de inhoud van de boeken. Boeken waarin zwart-wit herinneringen aan vorige levens kleur geven aan het huidige leven van cliënten.

Groetjes,

Marianne Notschaele-den Boer
Reïncarnatietherapeut/auteur
www.vorigelevens.nl








19 augustus 2013

Amanda Krabbé over vorige levens in het tv-programma 'Het inzicht met Martijn en Amanda'




TV-programmma OHM 'Het inzicht met Martijn en Amanda'
 
Johan Noorloos - tv-programma Inzicht

Altijd leuk om bekende Nederlanders uitspraken te horen doen over reïncarnatie of vorige levens. Ik verzamel hun quotes voor dit Blog. Als je tips voor me hebt, mail me ;).

In tv-programma 'Het Inzicht met Martijn en Amanda Krabbé' (omroep OHM, 17 augustus jl.) spreekt yogadocent Johan Noorloos in het zonnige Toscane met zijn gasten over het leven en levenslessen, werk, relatie, yoga en meditatie.

Amanda Krabbé over vorige levens

Op driekwart van het programma vraagt Johan tijdens een van de gesprekken: "Is het voorbestemd, dat jullie elkaar zijn tegengekomen?"
Martijn: "Nee, ik denk dat het puur toeval is."
Johan: "Is het toeval?"
Martijn: "Ja."
Amanda: "Mmm. Het stomme is, dat..."
Martijn: "Predestinatie, dat is ook goed."
Amanda: "... als iemand mij vraagt: Heb je het gevoel dat je Martijn je hele leven al kent, dan denk ik, als ik eerlijk ben, dan voelt het of ik Martijn al 100 levens naast me gehad heb, in welke vorm dan ook."
Martijn: "Ik denk van die 100 levens trouwens in dit leven wel het meest lastig, als ik eerlijk ben."
Amanda: "Ik weet daar te weinig van, ik weet alleen dat het wel zo voelt."

Het tv-programma is deze week nog te bekijken via 'Uitzending Gemist".

Andere BN-ers over reïncarnatie

Leestip voor Amanda: Hé, waar ken ik je van?', een boek over relaties en vorige levens.

In dit Blog Vorige Levens vind je ook quotes van andere BN-ers, bijv. Sylvana Simons, Erica Terpstra, Halle Berry en Rattan Chadha (Mexx-oprichter). Zet hun naam in het zoekfilter rechts, en je komt de artikelen vanzelf tegen.


Groetjes,

Marianne Notschaele
Reïncarnatietherapeut/schrijfster
www.vorigelevens.nl




17 augustus 2013

'De witte veer' - John Boyne - roman - 1e wereldoorlog - keuzes maken: wel of niet vechten? - boekreview



De witte veer - roman - John Boyne
over wo1

John Boyne, schrijver van 'De jongen in de gestreepte pyjama'

Een paar jaar geleden las ik de inmiddels overal bekende roman 'De jongen in de gestreepte pyjama' van John Boyne. Dat boek gaat over een 9-jarig Duits jongetje Bruno dat in 1943 met zijn familie van Berlijn verhuist naar 'Oudwis', een vreemde plaats waar mensen in gestreepte pyjama's achter een hek wonen. Concentratiekamp Auschwitz, door kinderogen bekeken. Bruno sluit vriendschap met Shmuel, een jongetje dat achter het hek woont. Een vriendschap met dramatische gevolgen.
John Boyne beschreef de gebeurtenissen vanuit Bruno's perspectief. Hij hield het taalgebruik bewust simpel. Juist door deze eenvoud kwam het vreselijke lot van Joodse kampgevangenen des te harder aan bij lezers van zijn boek.
Ondanks het grote verkoopsucces van dit ontroerende boek, was er ook kritiek op Boyne's verhaal. Zou Bruno, de 9-jarige zoon van een kampcommandant - die pal naast het concentratiekamp woont - echt niet door hebben gehad dat die mensen gevangenen waren? 
Ik vond die kritiek niet terecht. Hedendaagse kinderen van 9 jaar oud zijn verder in hun ontwikkeling en weten meer van wat er in de wereld speelt dan kinderen die opgroeiden in de jaren dertig/veertig van de vorige eeuw. Uit ervaringen van cliënten in mijn praktijk - die zich situaties als kind herinneren in die periode - blijkt precies hetzelfde. Sommige kinderen hadden weinig weet van de oorlog, ouders hielden veel verborgen onder het mom 'wat niet voor kinderoren bestemd is'. Dat gold zowel voor Joodse kinderen als voor kinderen van fanatieke Duitse soldaten.
'De jongen in de gestreepte pyjama' vond ik een mooi boek. Juist omdat het zo eenvoudig van taal is, leen ik het vaak uit aan cliënten in mijn praktijk reïncarnatietherapie, wanneer cliënten emoties moeten verwerken en afronden als ze nog last hebben van pijnlijke herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog. 

Eerste Wereldoorlog

'De witte veer' van John Boyne stond al een jaar op mijn lees-verlanglijstje. Daar waar 'De jongen in de gestreepte pyjama' over de Tweede Wereldoorlog gaat, is het onderwerp nu de Eerste Wereldoorlog.
In 2 dagen las ik de 318 pagina's uit, hier en daar met dichtgeknepen keel van emotie, af en toe een traan latend. Knap, als een auteur je zo kan laten meeleven en meevoelen met de beschreven gebeurtenissen.
De uitstekende vertaling is verzorgd door Machteld Jansen. In het boek (uitgave De Boekerij BV, ISBN 9789022560204) kwam ik maar 1 taalfoutje tegen, een unicum tegenwoordig :). Een goed geredigeerd boek leest heerlijk weg. 

Inhoud

Ik hou van boeken in chronologische vertelvolgorde, maar tegenwoordig ontkom je niet aan de 'om-en-om' methode. Afwisseling is de trend in uitgeverijland. Gebeurtenissen dienen te worden verteld vanuit meerdere perspectieven of plaats te vinden in verschillende tijdsperioden. Al dat heen-en-weer-gespring is niet zo mijn ding omdat het soms een beetje geforceerd overkomt. Een trucje om de spanning erin te houden.
In de 'De witte veer' zijn de vertelblokken met flashbacks en de daar weer in opgenomen jeugdherinneringen gelukkig goed verdeeld. Maar John Boyne moet wel uitkijken dat hij niet teveel focust op cliffhangers want dan krijg je als lezer de neiging stukken over te slaan of achterin het boek te kijken om te zien hoe het verhaal afloopt.
Deze roman leest echt als een trein, is spannend, ontroerend en ook nog eens historisch verantwoord zonder dat het een geschiedenisles wordt.

Er zijn twee belangrijke verhaallijnen:
(1) de rauwe werkelijkheid van de loopgravenoorlog tussen 1914-1918 en de uitwerking ervan op soldaten (en hun families);
2) een (seksuele) relatie tussen twee mannen. Homoseksualiteit in de jaren twintig van de vorige eeuw was strafbaar.
Binnen deze twee grote verhaallijnen lopen er allemaal - goed te volgen - kleinere lijntjes naar in elkaar grijpende gebeurtenissen.

Indeling


 
1) Norwich (Engeland), september 1919.
De 21-jarige Tristan Sadler reist per trein naar Marian Bancroft. Zij woont in Norwich en is de zus van Tristans oorlogskameraad Will. Tristan en Will vochten als jonge soldaten tijdens de Eerste Wereldoorlog in de loopgraven op Frans grondgebied, tegen de Duitsers. Will overleefde de oorlog niet.
Tristan heeft brieven in zijn bezit - geschreven door Marian aan haar broer Will in oorlogstijd - die hij haar graag persoonlijk wil overhandigen.

2) Militaire kazerne Aldershot, april - juni 1916.
De 17-jarige slagerszoon Tristan Sadler doet zich voor als 18-jarige, om in dienst te kunnen. Hij ontmoet in de kazerne de 19-jarige zoon van een dominee, Will Bancrof. Zij raken met elkaar bevriend als ze worden klaargestoomd om te gaan vechten aan het front.

3) Norwich, september 1919.
Tristan en Marian halen samen herinneringen op aan Will terwijl ze thee drinken, in een pub zitten, wat eten, en wandelen door Norwich. Ondanks het voortkabbelende gesprek voel je de onderhuidse spanning oplopen van twee karakters die botsen: een vinnige Marian en een kwetsbare Tristan. Tristan wil iets bespreekbaar maken, maar durft niet.

4) Fankrijk, juli - september 1916.
De harde werkelijkheid van soldaten in loopgraven en oorlog voeren. Regen, modder, kou, ziekte, ratten, zandzakken sjouwen. Kameraadschap en vijandschap. Relaties, troost. 

5) Norwich, september 1919.
Het gesprek tussen Tristan en Marian zet zich voort.

6) Frankrijk, september - oktober 1916.
Loopgraven. Ziekte, gekte. De waanzin van vechten tegen de vijand. Helden, lafaards, gewetensbezwaarden. Wie is een 'witte veer', een lafaard?

7) Londen, oktober 1979.
Tristan is een oude man, succesvol romanschrijver. Hij ontmoet nog één keer Marion Bancroft. Het einde is verrassend.

Homoseksualiteit

Thema's als vriendschap tussen mannen, wel of niet homoseksueel zijn, willen vechten, wapens juist willen neerleggen, lafheid, keuzes in oorlogstijd en geestelijke/lichamelijke nawerkingen van strijden aan het front worden prachtig uitgewerkt in deze roman. Uit alles blijkt tijdens het lezen dat John Boyne een gevoelige man is die uitstekend personen- en situaties kan beschrijven. 
Met kleine details onthult hij telkens weer verrassende dingetjes. Soms vang je daarbij glimpen op van de auteur zelf: hoe hij over schrijven denkt, homoseksuele relaties, jeugdervaringen die hem zelf pijn moeten hebben gedaan, en heel soms een flardje vorig leven. Iets waar de schrijver zich zelf niet bewust van is. Als reden om dit boek te schrijven, vertelde hij in een interview "dat hij toevallig naar een tv-programma keek over oorlogsveteranen en het begrip witte veren en dat hij daaromheen een boek maakte". Feit is wel, dat hij zich zorgvuldig documenteerde voordat hij begon met schrijven. En wat de impuls daarvoor was, ach. De een noemt dat inspiratie of toeval, de ander een vage herinnering aan een leven dat eindigde in een loopgraaf ten tijde van woI.

Witte veer, symbool voor lafheid

De 'witte veer' staat sinds de 18e eeuw symbool voor lafheid, vooral in het Engelse leger en in voormalige kolonieën van Engeland. In andere landen daarentegen staat een witte veer juist symbool voor dapperheid of pacifisme.
Vermoedelijk is het negatieve begrip afkomstig van hanengevechten. Hanen met een witte veer in hun verendek werden geacht niet zuiver te zijn en gedoemd om een hanengevecht te verliezen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog liet 'The Order of the White Feather' vrouwen witte veren aanbieden aan mannen die hun uniform niet wilden dragen: dienstweigeraars en absolutisten. Later werd 'een witte veer' synoniem voor 'een laffe soldaat', een totaalweigeraar. De Engelse titel van dit boek is overigens 'The Absolutist'.

Wat minder

- De trillende wijsvinger in dit verhaal deed me te veel denken aan de film 'Saving Private Soldier Ryan' (trillende hand).
- Meestal zijn alleen vrouwelijke schrijvers goed in geurbeschrijvingen, maar John Boyne kan dit ook. Jammer dat wanneer hij geuren beschrijft, dit vrijwel altijd zweetgeuren zijn, op een enkel lavendelgeurtje na. Als variatie op zijn geurbeschrijvingen telde ik na een twintigtal 'zweetluchten en transpiratiegeuren' eindelijk een gewone pispot die stonk :).
- Veel cliffhanger-zinnen.
- Erg veel 'gezochte' namen: Tombland, Sadler, Murderers Pub, volgens de schrijver allemaal toevallig.
- Veel bewust ingevoegde puzzelstukken, zoals het boek White Fang van Jack London.

Goed

- Spannend, tot het laatste moment. Ontroerend.
- Prima geschreven, goede verhaallijnen, goed vertaald.
- Verhaal in de 'ik'-vorm is niet storend, maar goed gedaan.
- Geschikt voor mannelijke en vrouwelijke lezers. Voor mannen het oorlogs/vriendschapsaspect, voor vrouwen de sufragettes, het kiesrecht en de typisch Engelse sfeer.
- Ontroerende beschrijvingen over een mannenvriendschap en een ontluikende homoseksuele relatie, in een tijd waarin homoseksualiteit helaas gezien werd als iets pervers en strafbaar. In het eerste hoofdstuk wordt dit goed uitgelegd.
- Goede voorbeelden van oorlogsnawerkingen (trillende vinger, angst voor harde geluiden, in elkaar willen kruipen tegen een muur).
- De loopgravenoorlog is historisch kloppend op alle punten. Geschiedenis wordt in deze roman 'levend'.
- Mooie beschrijving van de Engelse manieren, omgangsvormen en beleefdheden.
- Inzicht in de gedachtenwereld van jongens (16-18 jaar) die naar het front moesten.
- Je kunt je eigen mening vormen over 'lafheid' tijdens het lezen.

Brancarddragers in niemandsland

Hieronder enkele stukjes tekst om een idee te krijgen van de schrijfstijl in deze roman:

Blz. 42: "Mijn vader had natuurlijk gehooopt dat ik hem zou opvolgen in het familiebedrijf. De winkel heette al Sadler & Zoon en hij wilde dat ons naambord klopte. Maar dat zou nooit gebeuren. Vlak voor mijn zestiende werd ik het huis uitgezet en ik ben maar één keer teruggeweest; anderhalf jaar later, op de middag voordat ik naar Frankrijk vertrok.
'Eerlijk gezegd, Tristan,' zei mijn vader die dag, terwijl hij me met zijn dikke vingers stevig op mijn schouders zorgvuldig naar buiten duwde, 'zou het voor ons allemaal het beste zijn als de Duitsers je onmiddellijk doodschoten.'
Dat was het laatste wat hij tegen me heeft gezegd."

Blz. 73: "'Nee, ze hebben hem naar het front gestuurd als brancarddrager. Zo doen ze dat namelijk. Als je weigert te vechten zeggen ze dat je op zijn minst assistentie kunt verlenen aan degenen die dat wel willen. Sommigen worden tewerkgesteld op boerderijen, 'werk van nationaal belang' noemen ze dat, en die boffen. Anderen gaan de gevangenis in, die boffen minder. Maar de meesten, tja, die komen alsnog hier terecht.´
´Dat klinkt redelijk,´zeg ik.
´Tot je beseft dat een brancarddrager aan het front een levensverwachting van ongeveer tien minuten heeft. Ze sturen ze vanuit de loopgraven het niemandsland in om de lichamen van de doden en de gewonden op te halen en dat betekent hun einde. Een makkelijk doelwit voor sluipschutters. Eigenlijk is het een soort openebare executie. Dat klinkt minder redelijk, hè?'"

Blz. 183: "Ik laat mijn orders even voor wat ze zijn en richt mijn periscoop op de lucht. Ik zie een plotselinge uitbarsting van elektrische vonkjes, wat betekent dat er bommen vallen op de hoofden van Duitse, Engelse of Franse soldaten. Het maakt eigenlijk niet uit op wie. Hoe eerder iedereen dood is, hoe eerder het allemaal voorbij is."

Blz. 190: "Diep in ons hart zijn we allemaal witte veren."

Voor welke doelgroep?

Ik heb in elk geval genoten van dit boek. Volgens mij is het geschikt voor wie houdt van een mooi plot en de periode van de Eerste Wereldoorlog. Toch is het niet specifiek een oorlogsroman, er zit heel veel psychologie en gevoel in. Het zet je aan het denken: wat zou je zelf hebben gedaan in zo'n situatie? Baseer je keuzes die je maakt op liefde, jaloezie, pacifisme of iets heel anders?

Deze roman voor volwassenen leest gemakkelijk weg, is daardoor al geschikt voor jongeren vanaf een jaar of 15-18 die op de middelbare school kennis moeten vergaren voor geschiedenisles of keuzes moeten leren maken. Dus, docenten geschiedenis en maatschappijleer: moet je de Eerste Wereldoorlog bijbrengen aan anderen, lees dit boek. Jongeren zullen zich kunnen identificeren met leeftijdsgenoten die tijdens woI naar het front worden gestuurd.
Voor collega-reïncarnatietherapeuten die werken met cliënten en vorige levens ten tijde van de Eerste Wereldoorlog is dit boek een aanrader om historische kennis bij te spijkeren.
Verder zou ik het zeker aanraden aan mensen die interesse tonen in homoseksualiteit (en de geschiedenis daarvan) of aan homoseksuelen die een prachtige liefdesgeschiedenis willen lezen.

Reïncarnatietherapie - verenfobie

Waarom dit boek eigenlijk op mijn leestlijst stond?
In mijn praktijk kwam een keer een cliënt met een hele vreemde fobie: angst voor witte veren. De man was superallergisch voor veren in zijn hoofdkussen (nies'aanvallen!'), maar nog veel meer voor zijn spirituele vrouw, die in zijn bijzijn om de haverklap zei: 'als ik een wit veertje op de grond zie liggen, is er net een engel langsgevlogen'.
Zijn fobie voor veren verdween nadat ik met hem zijn vorige leven besprak. Een soldatenleven aan het front ten tijde van de Eerste Wereldoorlog. Hij deserteerde, was 'een witte veer'. Witte veren herinnerden hem (onbewust) in zijn huidige leven aan 'deserteren en sterven.'

Meer lezen over reïncarnatietherapie en oorlog: 'Diehards in de war' (praktijkvoorbeelden vorige levens mbt oorlogen)

Eerder blogartikel wo1 - tip boek en film.
Of zet in het zoekfilter van dit blog de woorden: 'wo1, oorlog', dan kom je meer artikelen tegen.

Groetjes,

Marianne Notschaele-den Boer
Reïncarnatietherapeut/schrijfster
www.vorigelevens.nl

13 augustus 2013

'Verplicht gelukkig' - boek van Saskia Goldschmidt - Joodse familiegeschiedenis - review

 
 
Joodse familiegeschiedenis - boek Saskia Goldschmidt
 
 
Eerlijk en ontroerend
 
Saskia Goldschmidt (1954) schreef een prachtig boek 'Verplicht gelukkig'. Ik zou bijna zeggen: verplicht lezen, als je meer wilt weten over de geschiedenis van de Joodse familie Goldschmidt vanaf Jitchak uit 1720 tot en met Saskia's eigen kinderen in 2011. Geen gortdroge opsomming van historische feiten, maar een ontroerend, soms pijnlijk, historisch juist verhaal over haar eigen familie waarin ze eerlijk vertelt hoe het is om op te groeien in een naoorlogs gezin. Haar vader, logopedist Paul, staat centraal in dit familieportret (een goed geredigeerde uitgave van Uitgeverij Cossee).
 
Saskia Goldschmidt - theaterdocente, actrice en schrijfster - debuteerde op voortreffelijke wijze met dit boek. Aan alles wat er in staat, kun je aflezen hoe zorgvuldig ze situaties en mensen bestudeert en beschrijft. Haar hele familiegeschiedenis brengt ze trefzeker in beeld, soms in bijna poëtische taal. 
 
'Verplicht gelukkig' las ik terwijl ik buiten in de tuin genoot van de zonnige zomerdagen én mijn vrijheid. Want na onderdompeling in dit boek dat grotendeels over de tweede wereldoorlog gaat en de naweeën ervan voor een Joodse familie, realiseer ik me heel goed hoe blij ik mag zijn dat ik in Nederland nu in vrijheid leef.
 
Gevolgen van oorlogssituaties
 
Ik las dit boek omdat ik als regressie- en reïncarnatietherapeut veel te maken heb met traumaverwerking van oorlogsslachtoffers. Cliënten die onmenselijke oorlogssituaties hebben meegemaakt - of dat nu in het huidige of in een vorig leven plaatsvond - vertonen vergelijkbaar overlevingsgedrag, dat bij anderen - die niet bij die ervaring aanwezig waren - vreemd kan overkomen. 
Uit praktijkervaringen van cliënten weet ik bijvoorbeeld hoe een onderduikperiode na kan werken als de oorlog (allang) voorbij is. Dan komen er ineens problemen 'uit het niets', zoals angsten om je zichtbaar te durven maken voor de buitenwereld. Ik ken de graatmagere diehards uit concentratiekampen, die voornamelijk op wilskracht probeerden zo lang mogelijk in leven te blijven. Nadat de oorlog voorbij was ontwikkelden ze anorexia nervosa, terwijl ze in vrijheid toch over voldoende voedsel beschikten. Lichaam en geest voelden zich onbewust sterk in combinatie met een mager lijf. Ik ken de cliënten met schuld- en schaamtegevoelens omdat ze tijdens de oorlog voor hun doen 'verkeerde keuzes' maakten en zo in leven bleven terwijl anderen stierven.
 
De auteur van 'Verplicht gelukkig' ontdekt gaandeweg het beschrijven van haar familiegeschiedenis hoe de oorlog haar familie - en in het bijzonder haar vader (en zijn gedrag) - beïnvloedde, om er vervolgens achter te komen dat de oorlog ook deels in haar zit.
In het taalgebruik van de auteur zit nog veel meer oorlog verborgen. Collega-reïncarnatietherapeuten zullen de zinnen met oorlogslading misschien wel herkennen. Aanwijzingen hiervoor zitten in beschrijvingen van emotionele jeugdervaringen, te herleiden tot de 'stervens-V': jeugdervaringen die een connectie hebben met onaffe vorige levenservaringen. In zinnen (blz. 7-8) als: 'Woorden zijn ontplofte mijnen. Woorden die in de buurt van mijn vader vermeden moeten worden."... "We zijn goed getraind, maar ja, fouten maken we allemaal, hoewel we beter zouden moeten weten."... "Ik leef in de jaren vijftig en heb niets meegemaakt. Mijn enige plicht is gelukkig zijn."
Blz. 99: "Als ik eindelijk inslaap, heb ik vaak dezelfde enge droom: ik word achtervolgd. Terwijl ik in een dikke mist wegren voor mijn belagers die vage contouren zijn, schreeuw ik uit alle macht om hulp. Maar hoe hard ik ook schreeuw, er komt geen geluid uit mijn keel. De paniek wordt steeds groter tot ik ten slotte bezweet wakker word."
Blz. 104: "Hij pakt zijn bord en loopt me achterna, de wachtkamer in. Die dient vaker als strafhok. Als we daar boete doen, worden de patiënten bij binnenkomst direct in de spreekkamer gelaten, zodat wij ons in alle rust kunnen bezinnen."
Blz. 117: "Je kunt er (herdenkingsmuseum Bergen-Belsen) rustig rondlopen en het voelt onwezenlijk. Nu ben ik op de plek die ik mijn hele leven gemeden heb en die me tegelijkertijd zo beïnvloed heeft. De plek die in mijn kinderfantasie zo'n grote rol heeft gespeeld. Maar het landschap en mijn beelden van het kamp blijven twee verschillende entiteiten, die niet op elkaar te leggen zijn."
 
Wie zou dit boek moeten lezen?
 
Voor regressie- en reïncarnatietherapeuten, therapeuten die werken met familieopstellingen, begeleiders van oorlogsslachtoffers en asielzoekers, geschiedenisdocenten, lezers die interesse tonen voor geschiedenis, de tweede wereldoorlog en de Joodse cultuur en geschiedenis, is dit een mooi boek om te lezen. Het is een buitengewoon goed geschreven en gedocumenteerd, meeslepend (Joods) familieverhaal, met een grote hoeveelheid in kaart gebrachte overlevingsmechanismen en gedragingen in reaktie op oorlogssituaties, en tegelijkertijd een puzzel tot waarom deze schrijfster juist geboren is in dit gezin. 
 
Ooievaar - kikker
 
Op ingenieuze wijze heeft Saskia Goldschmidt het - ook mij bekende jeugdliedje - over een kikker en een ooievaar 'aan de oever van de Rotte', in dit boek verwerkt om thema's als leven, dood en geboorte aan te geven (blz. 46, 69, 78, 83, 172, 211, 246 en 258). Ik ga niet verklappen hoe, maar mooi vond ik het wel.
Misschien viel mij dit extra op, omdat ik ook herinneringen heb aan dit liedje: 'Aan de oever van de Rotte, zat een kikker luid te wenen, met een klein kikkertje op zijn knie.' Voor mij staat dit liedje voor fijne logeerpartijen bij mijn opa en oma in Overschie, vlakbij Rotterdam. Positieve herinneringen. Saskia Goldschmidt hanteert het kikker-ooievaar-voorbeeld om minder prettige ervaringen aan te geven. Zo verschillend kan een liedje zelfs nawerken...
 
De auteur stelt veel pijnlijke Joodse stukjes geschiedenis aan de orde in 'Verplicht gelukkig'.
Niet iedere lezer zal er alles uithalen wat de schrijfster er in gestopt heeft. Mooie klein 'au'-zinnetjes, cynische en droge humor, vele voorbeelden van hoe de oorlog nawerkt, hoe pijnlijke herinneringen verdrongen worden of na jaren aangepast worden door haar vader, om ermee om te kunnen gaan.
Nog een paar mooie citaten:
- Blz. 77: "Hij toont de lange rijen archiefkasten waarin alle oorlogsdossiers bewaard worden. Zoveel leed, verpakt in doosjes."
- Blz. 118: "Haar oorlogsverhaal is deels het verhaal van mijn vader. Het is bijzonder dat uit haar mond te horen, met andere accenten en details en andere taboes. De gestolde zwart-witverhalen van mijn vader worden ingekleurd door het perspectief van de andere hoofdpersoon."
- Blz. 270: "Als peuter wordt het kleine meisje iedere nacht mee de schuilkelder ingenomen, terwijl de stad boven hen platgebombardeerd wordt. Ze is in die tijd meer gevoed met de doodsangst van haar moeder, dan met eten."
 
Moeilijke stamboom
 
Ik heb genoten van dit boek, hoe verdrietig sommige ervaringen ook waren om te lezen.
Een minpuntje: het is erg moeilijk om uit elkaar te houden wie nu wie is in de familie Goldschmidt. Uitgeverij Cossee heeft een papieren boekenlegger bijgevoegd waarop een familie-overzicht is weergegeven, maar dan nog. Achter in het boek staat een uitgebreide stamboom, maar uiteindelijk heb ik daar niet meer naar gekeken. Door het verhaal goed te blijven volgen, gokte ik ongeveer wie wie was, in welke tijd.
 
De Hormoonfabriek
 
Saskia Goldschmidt heeft inmiddels een tweede boek geschreven, 'De hormoonfabriek', een verhaal geïnspireerd op historische feiten, over goed en kwaad, de jaren twintig van de vorige eeuw en een fabriek waarin slachtafval verwerkt wordt tot hormoonpreparaten. Ik ben benieuwd! Historische werkelijkheid mengen met romanachtige teksten is haar zeker toevertrouwd.
 
'Verplicht Gelukkig' is een uitgave van Cossee, ISBN 978-90-5936-308-3.
 
 
Marianne Notschaele-den Boer
Reïncarnatietherapeut/auteur