Marianne Notschaele-den Boer - vorige levens - reïncarnatietherapie

Marianne Notschaele-den Boer - vorige levens - reïncarnatietherapie
Marianne op Twitter (klik op afbeelding)

31 augustus 2012

Let it go ... er zit muziek in werken met vorige levens

Marianne Notschaele links, Martine Stam rechts
en een vorig leven als schaapherder dat hen bindt

Gezellig samen ervaringen uit het verleden delen

Gisteren was de eerste 'terugkomdag' in Den Bosch, zie een voorgaand vlogje cq videoblog. 
De volgende bijeenkomst waarin ervaringen over vorige levens, reïncarnatietherapie en omgaan met hoogsensitiviteit worden gedeeld in een andere groepssamenstelling, is begin september in Maarssen.
In 2013 plannen we zeker meer van deze gezellige bijeenkomsten.

Let it go - het verleden loslaten

Martine Stam, singer-song writer, creatieve en muzikale duizendpoot, nam haar gitaar mee en verraste ons met gevoelige liedjes. O.a. haar eigen compositie 'Let it go', gevolgd door een Frans chanson over de liefde 'Que je t'aime' en verschillende spirituele mantra's, door haar op muziek gezet.

Martine Stam - singer song writer

Martine kwam een paar jaar geleden bij me voor een consult. Na het bespreken van diverse vorige levens en wat therapeutisch schrijfwerk, overwon ze haar podiumangst. Haar gitaar, die toen al tijden alleen maar als decoratie aan de muur in haar woning hing, nam ze opnieuw in gebruik, en met succes!
Ze pakte het spelen en zingen weer op, volgde verschillende creatieve en spirituele opledingen en bundelt nu al haar talenten in Stam Events.

Mèèèèh

Eén van haar ervaringen - over een vorig leven als schaapsherder - is verwerkt tot een verhaal dat je kunt lezen in het gratis e-book 'Vintage Life' (aanvragen via mijn website).
Sinds dat consult van een paar jaar geleden houden we contact. Telkens als we grappige of gekke schapen tegenkomen: als knuffelbeest, in een boek of in 't echt, hebben we even contact met elkaar via Social Media.
Vandaar de foto bij dit artikel ;).


Neem eens een kijkje op de website van Martine Stam. Er zit muziek in!
 


Marianne Notschaele
www.vorigelevens.nl


24 augustus 2012

Breien: creatieve, meditatieve therapie & vorige levens


 
Breitherapie
 
Breitherapie
 
Fysiotherapeute Betsan Corkhill geeft sinds 2006 breitherapie aan cliënten in een pijnkliniek in Engeland.
Het ritmische karakter en de vele herhalingen tijdens het breien - insteken, omslaan, doorhalen, af laten glijden - werkt rustgevend. De effecten op de gezondheid van breiende cliënten zijn: minder gepieker en pijn, meer ontspanning en meer gevoelens van blijheid. Door het bezig zijn met breipennen en bolletjes wol of katoen, stopt het malen in hun hoofd.

Zen is goed voor je

Dat repeterende bewegingen helend werken, was natuurlijk al veel langer bekend. Bijvoorbeeld stap voor stap wandelen in de natuur. Telkens dezelfde zinnen in een mantra zingen. Iedere, vooral simpele, vorm van herhalende beweging werkt meditatief. Daar heb je geen Zen-goeroe voor nodig.

Volgens Betsan Corkhill komt er bij breien meer kijken: geduld, volharding en het besef dat gemaakte fouten tijdens het breien, weer ongedaan gemaakt kunnen worden.

Meteen wilden wetenschappers van een universiteit in Cardiff onderzoeken wat het effect is van breien op stemming en emoties. En ja, breien maakt tevreden en minder gestrest. Bovendien is het goed voor je geheugen en concentratievermogen.

Inmiddels las ik op internet dat cliënten van een therapeutische kliniek in Nederland ook al druk aan het breien zijn geslagen, met ook hier prima resultaten.

Creatief breien

Meteen dacht ik terug aan één van mijn eerste breiwerkjes op de lagere school. Volgens een breipatroon moesten alle kinderen in de klas een pop breien van verschillende kleuren katoengaren.
Mijn popje zag er na weken van geduldig breien – dankzij kleffe handjes en volharding – toch anders uit dan de andere gebreide popjes.

Ik volgde het breipatroon een beetje te creatief naar eigen inzicht. Bij het meerderen van een steek stak ik de naald precies in de helft van de draad. Bij het minderen van een steek liet ik gewoon een steek vallen, een mislukte steek die later met een haaknaald gerepareerd moest worden. Resultaat: een popje met een lijf vol dunne plekken en rare bobbels.

Ik zou nog wel eens een mooie, dikke wollen wintertrui willen breien. Breien zal binnenkort wel weer hip & trendy zijn. Alleen jammer dat ik liever mijn iPhone vasthoud om te twitteren dan die breinaalden. Vrees dat ik zo'n trui niet meer afkrijg... ook al weet ik tegenwoordig precies hoe ik moet insteken, omslaan, doorhalen, vermeerderen of verminderen en afhalen.
 
Breien in andere tijden - schilderij van J.F. Millet

Wol spinnen in een vorig bestaan

Mij spreekt zo’n fysiotherapeut die nu breitherapie geeft, me bijzonder aan. Omdat ik hou van creatieve therapie doen met cliënten, maar vast ook omdat ik goede herinneringen overhield aan wol spinnen in de middeleeuwen (zie boek 'Lichte zeden onder de zoden', het verhaal van de ‘Oude spinster’).
Voor wie minder prettige herinneringen heeft aan vorige levens en breien, - bijv. als je in een leven als kind te lang achter het weefgetouw moest zitten of als je als vissersvrouw teveel netten hebt moeten repareren (ook een soort breiwerk) - is breitherapie misschien minder aanlokkelijk ;).

Breien is als het leven zelf… geboren worden, groeien, leren, volhouden, vermeerderen, loslaten en sterven.
 


Groetjes,
Marianne Notschaele-den Boer
www.vorigelevens.nl




21 augustus 2012

Online hulp bij denken aan zelfmoord - 113Online




Online hulp bij zelfdoding

Er is een nieuwe website in het leven geroepen: www.113online.nl
Hier kunnen mensen terecht voor online hulp op het gebied van zelfmoord, zelfdoding, niet meer willen leven of suïcide.

Via een duidelijk keuzemenu kom je terecht bij hulpverleners, online via de chat of door een 0900 nummer te bellen.


Hulp op vele manieren

Als je denkt aan zelfmoord, als je je zorgen maakt om iemand of als je nabestaande bent van iemand die zelfmoord pleegde, zijn er vele doorklikmogelijkheden op de website naar informatie als testen, emailtherapie, chattherapie, zelfhulpcursussen, lotgenotencontact, forum- en chatervaringen.

Ik hoop van harte dat je deze online hulp niet nodig hebt. Toch vind ik het belangrijk om in deze Blog Vorige Levens hiervan melding te maken.


Het einde is slechts het begin

Al eerder schreef ik een artikel voor dit blog over zelfdoding: http://vorigelevens.blogspot.nl/2012/03/het-einde-is-slechts-het-begin-over.html (met tips voor film/boeken/verhalen).

Problemen die je in dit leven niet kan oplossen, kom je in een volgend leven weer opnieuw tegen. Niet precies op dezelfde manier, maar in een andere vorm. 
Praten over problemen - dat wat je leven op dit moment zo moeilijk maakt - kan soms verlichtend werken. Ik vind 113Online dan ook een prima initiatief.



Marianne Notschaele-den Boer
www.vorigelevens.nl

20 augustus 2012

Boektrailer - filmpje op YouTube - 'Vintage Life'


Een boektrailer is - in navolging van een filmtrailer - een aankondigingsfilmpje over een boek en laat zien waar de inhoud over gaat.


Promo Vintage Life, gratis boek over reïncarnatietherapie


Voor mijn boek 'Vintage Life' was ik deze week pas in de gelegenheid om een promotiefilmpje te maken. Dit gratis e-book is in korte tijd al door meer dan 350 mensen aangevraagd.

Een mini-filmpje over de cover van dit boek was er al, met daarin de verschillende stadia van de voorplaat. De coverillustratie - gemaakt door Maurice Hof van Prozart - sluit aan bij de verhalen in dit boek: vorige levens, fashion, vintage, retro en de connectie tussen vroeger en nu.


Voorplaat 'Vintage Life' - stadia van diverse tekeningen

Rechts naast dit blogartikel vind je een link naar het juiste YouTube-kanaal voor nog meer filmpjes, videoblogs en andere boektrailers van voorgaande boeken over reïncarnatietherapie en voorbije levens.


Groetjes,

Marianne Notschaele-den Boer

Auteur en reïncarnatietherapeut
www.vorigelevens.nl

15 augustus 2012

Zelfbeschadiging en (oude) pijn - vorige levens - reïncarnatietherapie


'Het meisje met de schaar' - Aurelia Brouwers
Het meisje met de schaar


In het boek ‘Het meisje met de schaar - uit het dagboek van een krasser’ vertelt Aurelia Brouwers (1998-2018) over haar eigen leven. Aurelia twitterde jarenlang op @Schrijfgodin en hield een weblog bij over zelfbeschadiging. In januari 2018 koos zij voor euthanasie en beëindigde ze haar leven.

Haar boek ‘Het meisje met de schaar’ had ik in een paar uur uit. Al was het geen gemakkelijk verteerbare kost, toch leest dit boek vlot en is de tekst goed geredigeerd. Achterin staat wat summiere, maar voldoende informatie over waar mensen met automutilatie/zelfbeschadiging terecht kunnen, zoals een forum voor lotgenoten.

Worstelen met het leven - Voor wie geschikt om te lezen? - Andere oorzaken - Reïncarnatietherapie

Als ik Aurelia’s neergepende gedachten goed bestudeer, kom ik tot verrassende inzichten. Daar waar zij zichzelf amper nog begrijpt – en reguliere hulpverleners ook niet – vind ik talloze uitspraken en verwijzingen naar enkele onverwerkte vorige levens. In Aurelia’s geval lopen er zelfs meerdere voorbije levens door elkaar. Een goede reïncarnatietherapeut zou al een flinke kluif hebben aan het ontrafelen van die vorige levens tijdens een therapeutisch traject. Omdat ik vaak spontaan beelden zie bij emotionele, persoonlijke teksten van auteurs kan ik sneller en gemakkelijker lijntjes leggen naar vorige levens toe, deze lijnen volgen en uit elkaar houden. Een boek als ‘Meisje met de schaar’ leest voor mij als een roman met dubbele lagen, met ‘toegangsdeuren’ naar diverse vorige levens. Veel ‘onbegrijpelijke’ uitspraken voor Aurelia en haar omgeving zijn voor mij plaatsbaar in een andere context, een specifiek vorig leven, en daarom helemaal niet vreemd voor mij.

Haar boek draagt ze op aan lotgenoten, met deze tekst: “Voor iedere lotgenoot die vecht met zelfbeschadiging en alle bondgenoten en hulpverleners die meevechten.”

Volhouders, diehards - Pijn voelen = overleven

Stel dat Aurelia een onverwerkt vorig leven had dat zich afspeelde in een oorlogssituatie - dat kan een recente oorlog zijn geweest want jongeren ‘herinneren’ zich vorige levens in oorlogen in Bosnië, Korea, Vietnam – en dat ze wanhopig probeerde vast te houden aan leven, aan ‘niet doodgaan’, door te voelen dat haar lichaam van toen er nog was. Dat het lichaam pijn had, dat wonden bloedden, dat het lichaam bloed voelde stromen over armen of benen terwijl het aan het sterven was… Dat het lichaam niet wilde opgeven, dat de persoon in dat leven pijn/wonden/bloed ging beschouwen als ‘nog in leven zijn’…

Oorlogen

Ik ga niet alle zinnen benoemen, maar als je Aurelia’s boek met dit laatste in je achterhoofd leest, zijn haar wanhopige teksten plaatsbaar in twee ervaringen in het verleden. Ze doet hele rake uitspraken die zij noch haar omgeving kunnen plaatsen in het hier en nu, maar perfect passen en thuishoren in voorbije levens. Andere zinnen verwijzen naar het overgangsgebied tussen sterven in een vorig leven en weer incarneren: wanneer de ziel het dode lichaam verlaat en weer indaalt in een nieuw lichaam bij de daaropvolgende geboorte.

Let wel, de ene hulpverleningsmethode is niet beter dan de andere. Reïncarnatietherapie is slechts een van de vele middelen om ons huidige leven beter te begrijpen en om onaffe vorige levens alsnog af te ronden. Als een patiënt met zelfbeschadiging niets met vorige levens of reïncarnatie op heeft, is die patiënt beter af bij de reguliere hulpverlening. Op ieder potje past een dekseltje. 
Een mooie uitspraak in Aurelia’s boek vond ik deze: “Ik zit al jaren in de psychiatrie, dus weet ik heus wel wat ik wel en niet moet doen. Laat me gewoon even verdrietig zijn en laat merken dat je er voor me bent.”

Informatie over automutilatie: 
www.zelfbeschadiging.nl 
www.zelfbeschadiging.info 
www.hetmeisjemetdeschaar.nl

Aurelia: “Ik schrijf soms heftige dingen in dit boek. Ik heb namelijk besloten om uit de schaamte te treden. Daarom heb ik er ook heel bewust voor gekozen geen pseudoniem te gebruiken: een pseudoniem zou hypocriet zijn. Ik weet dat mijn mening niet door iedereen gedeeld wordt en dat wat ik in dit boek schrijf als schokkend of als te ver gaand kan worden ervaren. Hoe het ook zij, ik heb er geen kwade bedoelingen mee, naar niemand toe. Als ik iemand kwets, dan bij voorbaat mijn oprechte excuses. Ook als ik negatieve dingen zeg over instanties of groepen mensen: dit is zoals ik het heb ervaren en dat is natuurlijk subjectief.”
‘Het meisje met de schaar’ geeft een goede kijk op de emoties en de gedachtewereld van een jonge vrouw die zich af en toe wanhopig staande probeert te houden in onze huidige samenleving. In alle eerlijkheid vertelt ze  – de ene keer humoristisch/cynisch, de andere keer wanhopig/verdrietig – hoe en wat ze precies doet, denkt en emotioneel/lichamelijk voelt als ze de behoefte heeft zichzelf te beschadigen. Ze benoemt haar zelfbeschadigingstraject: “van tissuefase, pleisterfase naar verbandfase”.

Voor ouders, verzorgers en begeleiders met een kind dat zichzelf beschadigt of voor therapeuten en hulpverleners in de psychiatrie is dit boek wat mij betreft een must om te lezen. Want ondanks alle zelfvernietigende gedachten van Aurelia, beschrijft ze overzichtelijk en duidelijk hoe ze met zichzelf en het leven worstelt. Vanuit mijn achtergrond als reïncarnatietherapeut – vaak werkend met hooggevoelige en/of paranormaalgevoelige mannen en vrouwen - vond ik het wel triest om te lezen hoe een hoogsensitieve jonge vrouw als Aurelia het psychiatrisch etiketje ‘borderliner’ opgeplakt krijgt. Want er is zoveel meer aan de hand. Als je goed let op Aurelia’s taalgebruik en probleembeschrijving zitten er enorm veel taalkundige verwijzingen naar emotioneel niet goed afgeronde vorig levens. Dat maakt dit boek ook geschikt voor reïncarnatietherapeuten om te lezen.
Ik begrijp dat termen als ‘borderline’ en ‘automutilatie’ in de reguliere hulpverlening nodig zijn als diagnosetermen om adequaat om te kunnen gaan met patiënten die zichzelf beschadigen. Echter, als reïncarnatietherapeut vind ik het zo jammer dat niet verder dan dit huidige leven gekeken wordt wat betreft oorzaak, gevolg, probleem en eventuele oplossing. Zouden we dat wel doen, dan hebben we veel meer tools om een psychisch of lichamelijk probleem aan te pakken, te verminderen of zelfs op te lossen (zie een eerder artikel dat ik schreef over posttraumatische dystrofie http://vorigelevens.blogspot.nl/2011/06/posttraumatische-dystrofie-en-vorige.html)

Gedachten uit onverwerkte traumatische ervaringen uit het verleden – uit ons huidige leven, maar ook uit voorbije levens - kunnen lang nawerken. In een vorig leven waren die gedachten mogelijk geheel juist, maar inmiddels niet meer passend omdat de omstandigheden (een nieuw, ander leven) zijn veranderd. Als iemand de scheidslijn tussen verleden en heden niet duidelijk ervaart - bijvoorbeeld omdat hij of zij hooggevoelig is en daardoor emoties sneller en vaker door elkaar lopen – dan is er geen stevige basis, geen bodem. Het huidige leven mist ‘grond onder de voeten’. In die zin is het labeltje ‘borderliner’ wel toepasselijk. Een stortvloed aan oude emoties kan iemand overspoelen, zonder dat die persoon kan plaatsen waar die emoties werkelijk bijhoren. Hooggevoeligen hebben vaak een slechte energiebegrenzing (open aura) naar anderen toe. Regelmatig is bij hen ‘de deur’ naar vorige levens toe bij de geboorte niet helemaal dichtgegaan. Emoties piepen tussen die openstaande ‘deur’ het huidige leven binnen (zie artikel over Ragna, een meisje dat het gevoel had ‘maar voor de helft te leven’ http://vorigelevens.nl/vorigleven-ikleefmaarvoordehelft.htm)

Zou daar misschien een vorig leven kunnen bijhoren dat zich in oorlogstijd afspeelde? Bij één zo’n zin zet ik een vraagteken. Komen er heel veel van dat soort zinnen met oorlogsinformatie, dan ga ik al lezend vanzelf verzamelen, totdat voor mij duidelijk wordt wat er achter zit. Ik vind dat al lezend erg leuk om te doen, puzzelen met taal.


De vechters, de diehards, de volhouders. Ik heb er al eens een heel boek aan gewijd: 'Diehards in de war'. Personen die in vorige levens niet konden of wilden begrijpen dat hun levens plotseling eindigden, houden nu – onbewust - nog regelmatig vast aan gedachten die hoorden bij het toenmalige sterven. Gedachten die toen juist waren, zoals: moeten vechten, strijden, niet opgeven, honger hebben, pijn lijden. Gedachten die nu, een leven later waarin die oorlog allang is afgelopen, nog steeds na-echoën. Als iemand daarbij ook nog eens hooggevoelig is, kunnen emoties uit het verleden en heden door elkaar gaan lopen. Zie dan maar eens op het hier en nu te focussen, als oude gedachten je steeds terugfluiten. Bij Aurelia zie je ook steeds diezelfde (levens)kracht ‘om door te gaan’, terwijl ze tegelijkertijd met ‘pijn’ verbonden wil blijven.

Als je na zo’n onbegrepen sterven heel snel weer incarneert, stap je maar half je huidige leven binnen. De bodem is wankel omdat er nog een emotionele binding is met waar je zojuist vandaan kwam.

In het boek ‘Meisje met de schaar’ kwam ik veel oorlogsgerelateerde, emotioneel beladen zinnen tegen. Zinnen die ik kan verdelen en plaatsen achter twee ‘deuren’ die toegang geven tot twee verschillende oorlogslevens. Een recent oorlogsleven dat eindigde met een marteling (‘zolang het pijn doet en ik warm bloed voel stromen, leef ik nog’) en een leven dat eindigde in langdurige gevangenschap in een kamp, mogelijk een concentratiekamp ten tijde van de laatste wereldoorlog.

Zou ze die vorige levens weten en emotioneel kunnen afsluiten, dan zag haar huidige leven er waarschijnlijk heel anders uit.
Ik doel op zinnen, als deze:
-      “De sfeer onder de kinderen was hard: je beste vriendin kon in één minuut veranderen in je grootste vijand”.
-      “Alle mensen die op een gruwelijke manier zijn vermoord in de oorlog. De joden in de Tweede Wereldoorlog, mensen in de Vietnamoorlog en de vrij recente oorlog in de Balkan. In mijn gedachten voel ik de angst van de slachtoffers.”
-      “Als ik de dood niet vind in mijn gedachten is het wel een ongelooflijke marteling die mij te wachten staat. Pijn die ik nog nooit heb ervaren, voel ik. Ik word boos op de mensheid. Waarom doen mensen dit elkaar aan? Eigenlijk verdienen wij het niet om op deze wereld rond te lopen. Ik word ook bang, bang voor wat mij te wachten zal staan. Ik weet niet of ik deze wereld wel aan zal kunnen. Ik ben hier niet voor gemaakt”.
-      “Mij achtervolgt het verleden.”
-      “Ik schrijf lijstjes met argumenten waarom ik dood wil. De redenen zijn vooral dat anderen mij toch haten……. Maar ik vecht, keihard”.


Tussen leven en dood

Dat zijn zinnen zoals: “Ik begin op sommige momenten te dissociëren.. dan raak ik even weg en zit ik voor me uit te staren.”

Of over een uittredingservaring: “Ik had het gevoel dood te zijn terwijl ik nog leefde” of “Ik leef in een roes, in een droom. Leef ik eigenlijk wel? Dood ben ik niet, want dan zou ik niet zoveel pijn en verdriet hebben.”
En: “Ik kan alleen maar voor me uitstaren. Ik zie de wereld om mij heen niet echt. Ik zweef ergens rond. De steken van mijn snijwonden zorgen ervoor dat ik nog een beetje in het hier en nu blijf”… “Wat moet ik nu doen? Wil ik echt wel dood. Ja, nee, ja, nee. Ik wil gewoon rust.”


Andere voorbeelden: zelfbeschadiging en vorige levens


Reïncarnatietherapeuten pakken automutilatie/zelfbeschadiging op een andere manier aan dan reguliere hulpverleners. Ze ronden oude ervaringen van hun cliënten emotioneel af opdat het verschil tussen verleden en heden duidelijk wordt. In stresssituaties waarbij heden en verleden op elkaar lijken (trigger) kan iemand leren reageren vanuit het ‘hier en nu’. Er zijn verschillende manieren waarop iemand zichzelf kan beschadigen. Afhankelijk van het soort voorwerp waarmee dat wordt gedaan en met welke gedachten de handeling gepaard gaat, kan automutilatie mogelijk terug te voeren zijn op een vorig leven.


Update 9 juli 2017: de tekst die hier stond is gebruikt als basis voor een nieuw artikel in het blad ParaVisie, augustusnummer 2017. Dit artikel kun je op deze pagina lezen.

Goede hulpverlening is hulpverlening die bij iemand past: regulier of alternatief

Dit helpt háár. Al zou ik haar emotionele verwerking van onaffe vorige levens toewensen opdat ze nu steviger en gelukkiger in haar huidige leven kan staan, wil dat niet zeggen dat dat ook het allerbeste is voor haar. Wie weet is het in haar leven wel belangrijk dat ze het onderwerp automutilatie juist bespreekbaar maakt door middel van haar boek? Misschien ontmoet ze juist mensen in de reguliere hulpverlening die voor haar nú heel belangrijk zijn? We zijn niet altijd tot in details op de hoogte van iemands persoonlijke levensplan. Met dit blogartikel pleit ik alleen voor een open mind, niet voor een open wond ;) Oude wonden genezen op velerlei manieren.



Meer lezen over reïncarnatietherapie en hoe je verleden je soms nog in de weg kan zitten: ga naar de verhalen en boekinformatie op mijn website www.vorigelevens.nl


Marianne Notschaele-den Boer
Auteur en reïncarnatietherapeut

13 augustus 2012

Terugkomdag deelnemers eenmalig consult vorige levens


Videoblogje nr. 2 Marianne Notschaele


Dankzij getwitter van mijn volgers op www.twitter.com/vorigelevens werd het idee geopperd een 'terugkomdag' te organiseren voor wie bij mij het afgelopen jaar een eenmalig consult deed.

Juist omdat ik geen langdurige procestherapie meer doe met cliënten - en alleen nog maar eenmalige consulten geef - is er blijkbaar behoefte om ervaringen na deze consulten te delen met gelijkgestemden.

Jennifer Buizer verzamelt namen van geïnteresseerden voor deze terugkomdag en regelt via email een middag of avond, lokatie centraal Nederland. 
Ik zal daarbij aanwezig zijn.

De bedoeling is vooral gericht op gezellig, sociaal contact over eigen ervaringen en vorige levens. Wie weet onstaan daar leuke vriendschappen uit.
Teveel geïnteresseerden? Dan organiseren we gewoon nog een middag/avond.

Meedoen?
Geef je op via Twitter bij Jennifer of mail me op rhapublishing@gmail.com dan geef ik dat door aan haar. Tot ziens!

Update info op 20 aug.: Voorlopig gepland op donderdagmiddag 30 augustus en dinsdagmiddag 11 september 2012, twee kleine groepen.

Groetjes,
Marianne Notschaele



2 augustus 2012

Een liefde uit vervlogen tijden - vakantieliteratuur

Een roman over een liefde uit vervlogen tijden

Vakantieroman over een liefde uit het verleden

In de openbare bibliotheek kijk ik regelmatig of er bij de ‘afgeschreven exemplaren’ nog iets leuks tussen zit voor me. Meestal heb ik geluk ;).
Deze keer lag de roman Een liefde uit vervlogen tijden van Michelle Paver op me te wachten. Vakantieleesvoer voor slechts 25 eurocent per titel (*rondedansje doet*). Deze roman – beetje Bouquetreeks-plus-niveau - had ik al eens gelezen, maar zo’n lekkere dikke pil van 415 blz. is ideaal om te herlezen tijdens de zomervakantie.  

De opzet en inhoud van 'Een liefde uit vervlogen tijden'/'A Place in the hills' (2001) lijkt wat op het door veel mensen gelezen en geprezen 'Verloren Labyrint' van Kate Mosse. In beide romans gaat het over de Pyreneeën, zuid-Frankrijk, spelen de verhalen zich zowel in het heden als in het verre verleden af, is er een historisch/spirituele inslag, gaat een archeologe op onderzoek uit en is de verhaallijn gebaseerd op een echo uit voorbije levens.
In tegenstelling tot 'Verloren Labyrint' is deze roman simpeler van taal.


Michelle Paver

In Nederland is Michelle Paver vooral bekend als kinderboekenschrijfster van de reeks ‘Avonturen uit een magisch verleden’. In deze serie beleeft Torak, een jongen uit de prehistorie, avonturen met een bevriende wolf. Michelle Pavers romans voor volwassenen zijn hier minder bekend en niet allemaal vertaald in het Nederlands.

Ik heb de indruk dat Michelle - al dan niet bewust of onbewust - herinneringen aan haar eigen vorige levens verwerkt(e) in enkele van haar boeken. Hiervoor vond ik in haar tekstpassages en in spaarzaam gegeven interviews aanwijzingen. 


Fascinatie als kind voor prehistorie

Zo vertelde ze een keer in een interview:
“Als kind had ik twee grote passies: wolven en het stenen tijdperk. Ik was altijd benieuwd of ik me zou redden in die tijd, met hutten bouwen en jagen voor het avondeten. Ik verruilde mijn bed voor slapen op de grond. Ik spitte thuis onze voortuin om, om er geneeskrachtige kruiden in de planten. Ik wilde een konijn villen om kleding van zijn vacht te maken, iets wat me niet lukte. Mijn ouders lieten me mijn gang gaan. Ze kochten zelfs een hond voor me, zodat ik niet langer om een wolf zou vragen.”

Dergelijke lang aanhoudende fascinaties van kinderen voor een specifieke tijdsperiode in de geschiedenis zijn nogal eens terug te voeren op herinneringen aan voorbije levens.


Flarden vorige levens

Zelf vond ik de meeste aanwijzingen voor het gebruik van stukjes uit Michelle's eigen vorige levens in één van haar romans uit de trilogie 'Daughters of Eden'
Ik weet niet meer precies in welk deel, maar de beschrijvingen over gebeurtenissen in Schotland en op een Jamaicaanse plantage rond 1884 ontsproot vast niet geheel toevallig uit haar fantasievolle schrijversbrein.

In een van de delen uit die trilogie beschreef ze op bijzonder emotionele wijze hoe een klein meisje een bevalling bijwoonde en hoe dat meisje daarop reageerde. En over een jonge vrouw die verslaafd was aan een verdovend middel dat in die tijd door artsen werd voorgeschreven als onschuldig ontspanningsmiddel, met verstrekkende gevolgen voor het zenuwstelsel.
Die tekstpassages bevatten persoonlijke emoties en vorige-levens-aanwijzingen van de auteur, voor mij als energetische taalpuzzelaar leuk om tegen te komen tijdens het lezen.

De trilogie ‘Daughters of Eden’  is in het Nederlands vertaald als ‘De tand van de slang’ (Serpent’s Tooth), ‘Vuurvlinder’ (Fever Hill) en ‘Schaduwvanger’ (The Shadow Catcher).


Romeinse Gaius Cassius en zijn geliefde Tacita

In ‘Een liefde uit vervlogen tijden’ werkt archeologe Antonia aan de opgraving van een Romeinse villa in de heuvels aan de voet van de Franse Pyreneeën.
Ze is gefascineerd door de klassieken en in het bijzonder door de liefdesgedichten van Cassius, beroemd dichter en soldaat in het Romeinse leger. In een grot in de omgeving van de villa hoopt ze aanwijzingen over Cassius’ leven te vinden.
Liefde in het oude Rome

Door elkaar lopen twee liefdesverhalen: dat van de Romeinse dichter Gaius Cassius, die zijn geliefde Tacita niet kan krijgen door standsverschil, en dat van de archeologe Antonia, die verliefd wordt op Patrick, terwijl ze verloofd is met ene Myles, een slapjanus die aan de drank en drugs verslaafd is.
Een Bloedprocessie in Rome in het jaar 53 voor Christus verbindt gebeurtenissen rondom de opgraving van een wijnkelk in Gorges de Sarac, in de zuidoostelijke Pyreneeën in de zomer va 1972.

Prima vakantieleesvoer als je van liefde, romantiek, archeologie en invloeden uit het voorbije verleden houdt. Extra boeiend als je open staat voor het onderwerp reïncarnatie.


Meer lezen over andere liefdes uit het verleden?

Meer lezen over relaties, de liefde en elkaar kennen uit voorbije levens?

Neem een kijkje op mijn website www.vorigelevens.nl en vraag het gratis ebook 'Vintage Life' aan of lees de informatie over mijn boeken 'Lichte zeden onder de zoden' en 'Hé, waar ken ik je van?'

Marianne Notschaele-den Boer
www.vorigelevens.nl