Pesten en hooggevoeligheid - leestip 'Het land van melk en honing'

roman
over een hooggevoelig meisje dat gepest wordt

 

'Het Land van Melk en Honing' van Grace McCleen is een prachtige roman. Het was lang geleden dat een boek mij zo kon ontroeren.
Bij het lezen ervan dacht ik regelmatig terug aan regressietherapiesessies waarin cliënten hun traumatische jeugdervaringen herbeleefden. Ik vermoed dan ook dat Grace McCleen - helaas - uit eigen pestervaringen heeft geput om een juist sfeerbeeld te scheppen voor haar roman.

Streng geloof

De hoofdpersoon in dit boek is Judith, een 10-jarig, hooggevoelig en creatief meisje. Na de dood van haar moeder zorgt haar vader voor haar. Hij richt zijn aandacht voornamelijk op zijn werk als fabrieksarbeider, zij bekommert zich op veel te jonge leeftijd om de huishoudelijke taken. 
Op school wordt Judith gepest vanwege haar strenge geloof (Einde-der-tijd-gelovigen). Het gepest door een klasgenoot wordt subtiel in kaart gebracht, net zoals het verdriet dat Judith heeft om het gemis van haar moeder en de pijn die vader ervaart omdat zijn vrouw is overleden. Vader raakt zijn geloof kwijt; ernstige, vroegwijze Judith stelt in gedachten vragen aan god. 

Magisch denken

Het magisch denken van een kind is in deze roman mooi uitgewerkt.
Gevoelige en creatieve Judith heeft van gevonden materiaalrestjes op haar slaapkamer een mini-wereld in elkaar geknutseld. Op een dag hoopt ze dat het gaat sneeuwen. Ze wil niet naar school omdat ze bang is voor een van de pestkoppen in haar klas. 
In haar zelfgemaakte mini-wereld laat ze het 'sneeuwen': ze drapeert witte watten over velden en heuvels van haar 'land van melk en honing', spuit lijm en scheerschuim op de daken van de kleine huisjes, ze maakt miniscule sneeuwpopjes... en wenst en wenst terwijl ze in gedachten een gesprek met god voert. De ochtend erop sneeuwt het buiten daadwerkelijk en Judith begint langzaam te denken dat god haar helpt.

Uit blz. 72/73:

'Zo, jij kunt het dus laten sneeuwen,' zei een stem. 'Wat kun je nog meer, vraag ik me af?' Er schoot iets langs mijn ruggengraat omnhoog mijn haar in en het voelde alsof er iets binnen in me was gesmolten.
'Hallo?' zei ik, maar er gaf niemand antwoord. Ik wachtte.
Toen zuchtte er iemand. Ik wist het zeker.
Ik ging overeind in bed zitten. Mijn ademhaling ging heel hard. Ik trok de dekens om me heen en haalde diep adem. 'Wie is daar?' fluisterde ik.
Alles was weer stil. Toen zei de stem: 'Ik zei: "Wat kun je nog meer?"
Ik schrok. 'Wie bent u?'zie ik.
'Dat is een goeie vraag.'
Ik opende mijn mond. Ik deed hem weer dicht. 'Waar komt u vandaan?'
'Dat ook.'
Ik zei: 'Ik wil weten...'
'Je weet het al,' zei de stem. Hij klonk heel dichtbij.
Ik schudde mijn hoofd. 'Waar bént u?' zei ik.
'Ik ben overal,' zei de stem. 'In dingen en ook erbuiten. Ik was, ik ben, en ik zal zijn.'
Toen sloeg mijn hart één keer heel hard en ik zei: 'U bent God, hè?'
'Sst,' zei de stem.
Ik slikte. 'Kunt u me zien?'
'Natuurlijk,'zei God. 'Ik hou je al een tijdje in de gaten. Je zou Me heel goed van dienst kunnen zijn.'
Ik ging rechtop zitten. 'Hoe bedoelt U?'
'Nou', zei God, 'je hebt een geweldige fantasie. Ik heb iemand als jij nodig om Mijn Instrument te zijn.'
'Uw Instrument?' zei ik.
'Ja.'
'Waarvoor?'
'Wonderen, dat soort dingen.'

Gesprek met God of een entiteit?

Spreekt Judith wel met God? Wat als het een 'gesprek' betreft met een entiteit? Het gebeurt immers wel vaker dat ronddolende entiteiten als een magneet aangezogen worden tot eenzame mensen die om hulp verzoeken. (Deze mogelijkheid wordt in het midden gelaten in dit boek, maar is voor hooggevoelige lezers waarschijnlijk een interessante optie om in gedachten te houden tijdens het lezen.)

Ben je hooggevoelig en/of paranormaal gevoelig, dan is dit helemaal een prachtige roman. Sommige zinnen van Grace McCleen over magisch denken, geloven, gepest worden en verdriet verwerken, raken je recht in het hart.
Een aanrader: 'Het land van Melk en Honing'.


Marianne Notschaele-den Boer
Reïncarnatietherapeut/auteur
www.vorigelevens.nl (praktijkverhalen)


 

 



"Mijn zoon is geen autist, hij is gewoon een indiaan!"





Marion Pauw - 'De Wilden'

Schrijfster Marion Pauw zag ik de afgelopen weken in enkele magazines voorbijkomen. Telkens ging het daarbij om interviews waarin ze vertelde over haar nieuwste roman 'De Wilden'.
In deze roman vlucht een vrouw uit Nederland naar Panama om te ontsnappen aan haar gezinsproblemen. Tijdens een trektocht in de jungle raakt ze de weg kwijt en moet ze leren overleven.

Indianen in de jungle

Ter voorbereiding op dit te schrijven boek verbleef Marion Pauw enige tijd bij een indianenstam in Panama, samen met haar puberdochter en haar jongste zoon, die autistisch is. Over de indianen in de jungle zei ze (Esta 6-2013): "Het intrigeerde me dat hun leven het tegenovergestelde is van ons leven. Alles wat voor ons belangrijk is, is voor hen niet belangrijk en andersom."

Marion en haar dochter hadden het moeilijk met aanpassen. De warmte, de insecten. Geen internet, geen bereik met hun mobieltje. Ik zag het voor me. Ook de giechelend puberdochter die de naaktheid van de indianen 'te genant voor woorden' vond: al die blote mannenbillen en blote vrouwenborsten. 
Marions autistische zoon daarentegen was binnen enkele uren opgenomen in de indianengemeenschap. Wat gebaren, elkaar aanvoelen. Samen met andere jongens en mannen ging hij vissen om daarna zijn vangst boven een vuur klaar te maken. Hij voelde zich volkomen thuis en op zijn gemak in deze jungle.

Marion Pauw: "Door dat bezoek aan die indianenstam ben ik anders tegen zijn syndroom aan gaan kijken. Misschien is hij, net als de mensen die in een verkeerd lichaam geboren worden, in de verkeerde cultuur geboren."... "Ik zag hem daar lopen en doen en dacht: hij is helemaal geen autist, hij is gewoon een indiaan!"

Meteen dacht ik terug aan een jongen die ik ooit in mijn praktijk kreeg, 7-jarige Lex: vorig leven in de jungle 


Marianne Notschaele-den Boer
www.vorigelevens.nl
 

Een nieuw leven voor oude kledingstukken waaraan je gehecht bent

Een nieuw leven voor oude kleding
(c) foto Pam Kat, Sander van Eyck www.carpetoflife.com
 

Laat een tapijt maken

Als therapeut zorg ik ervoor dat cliënten trauma's emotioneel verwerken en daarna kunnen loslaten.
Loslaten van oud zeer is niet altijd gemakkelijk. Soms houden mensen vast aan hun pijn en gaan ze in de weerstand; ze raken licht allergisch voor uitspraken als 'Laat het maar los' of 'Geef het verdriet een plekje'.
Loslaten gaat in etappes en op verschillende manieren. Voor iedere persoon geldt een andere manier of een ander tempo.

Heb jij in de kast kledingstukken liggen waarvan je geen afscheid kan nemen? Oude kleding met emotionele waarde? Uit een 'vorig leven', een periode in je huidige leven die je maar niet los kan laten? Heb je jurken, rokjes, blouses, t-shirts en spijkerbroeken bewaard die niet meer passen maar waaraan  prettige herinneringen kleven? Kun je kleding van een dierbare overledene niet wegdoen?
Denk dan eens aan dit loslatingsproces: geef deze oude kledingstukken een nieuw leven. Laat er een tapijt van maken!
Een geweldig leuk initiatief van www.carpetoflife.com 

Hoe werkt dat?

Maak zelf een keuze uit oude kledingstukken. Knip je selectie in repen - zo krijg je geen last bij verzending ivm douane -, sorteer ze desgewenst op kleur en verzend ongeveer 10 kilo naar 'Carpet of Life' in Amsterdam. Zij regelen verder dat van jouw dierbare kledingfragmenten in Marokko een tapijt geweven wordt. 

Je kunt natuurlijk ook zelf een tapijt van je favoriete kledingstukken maken. Moet je wel handig zijn en over erg veel vrije tijd beschikken. Grootste voordeel lijkt mij dat je waardevolle zending kledingrepen niet kwijt kan raken tijdens het transport. Maar ik ben waarschijnlijk de enige die zich daarover zorgen maakt ;) #controlefreakje. Over loslaten gesproken...

Nieuwe levensjas

Wij mensen zijn allemaal (oude) zielen; ieder nieuw leven trekken we een ander lichaamsjasje aan. Lees daarover in het gratis eboek 'Vintage Life' (over mode, vorige levens en reïncarnatietherapie).

Ik hou van weven, van verbinden. Vind het weef-ambacht boeiend. Een paar jaar geleden leerde ik geen tapijten knopen, maar wel zelf manden vlechten van wilgentakken en bijenkorven maken van gedroogd gras. Gewoon hier in ons eigen dorp. Jammer, dat zulke oude ambachten uitsterven.

'Carpet of Life', ik vind het een mooi gevonden concept. Weef je eigen herinneringen tot een nieuw tapijt dankzij favoriete, oude kledingstukken. Een tapijt dat je aan de muur kan hangen om naar te kijken of een tapijt dat op de grond komt te liggen en een nieuwe basis vormt.
Loslaten heb je in allerlei soorten en maten...

Therapie en breien, voorgaand blogartikel



Marianne Notschaele-den Boer
www.vorigelevens.nl (praktijkverhalen reïncarnatietherapie en boekinformatie)