Marianne Notschaele-den Boer - vorige levens - reïncarnatietherapie

Marianne Notschaele-den Boer - vorige levens - reïncarnatietherapie
Marianne op Twitter (klik op afbeelding)

30 juni 2011

Op verhaal komen - verhalen schrijven om klachten te verminderen

Schrijven helpt ...

Bij ruim 20 instellingen in Nederland is de cursus ‘Op verhaal komen’ in gebruik. Deze cursus is speciaal ontwikkeld voor mensen met depressieve klachten. Schrijven van een autobiografie is een effectief middel gebleken tegen depressie.
Uit onderzoek blijkt dat depressieve klachten van deelnemers aan deze cursus langere tijd wegbleven, terwijl patiënten die psychiatrische hulp kregen zonder cursus minder positief resultaat boekten. Ook bleef het effect lang zichtbaar. De depressieve amateurschrijvers moeten in 7 weken telkens een deel van hun leven beschrijven en ervan leren hoe ze hun leven tot nu toe beschouwen.
Verhalen schrijven over voorbije levens, loont eveneens. Als reïncarnatietherapeut geef ik cliënten  (na een consult) schrijf- en tekenopdrachten mee naar huis om traumatische ervaringen uit het verleden alsnog op papier een plek te geven.
Cliënten schrijven over hun vorige levens, verwerken emoties, ronden oud zeer af en laten ervaringen in het verleden, waar ze thuis horen. Dat geeft ruimte en lucht om zaken in het hier en nu anders te bekijken of te ervaren en werkt probleemoplossend.  Dit werkt bij allerlei klachten, als je het juiste vorige leven opspoort waar het huidige probleem mee samenhangt.
Verhalen die voortkomen uit dergelijke huiswerkopdrachten, bundel ik in mijn boeken ‘werken met vorige levens en reïncarnatietherapie’.
Verhalen over mensen die elkaar kennen uit voorbije levens - relatieproblemen nu. En oplossingen :)

Verhalen voor beginners mbt vorige levens en schrijfopdrachten.

Verhalen over hoe oorlog uit voorbije levens kan nawerken in het hier en nu. Voorbeelden hoe cliënten oorlogssituaties verwerkten dankzij schrijfopdrachten.

Verhalen over vorige levens - procestherapie, diverse methodes. Cliënten vertellen over emotionele gebeurtenissen in voorgaande levens.

Verhalen schrijven over vorige levens, kan je vooruit helpen in je huidige leven!

Meer voorbeelden uit de praktijk reïncarnatietherapie lezen?
Begrijpen wat het nut is van gebeurtenissen uit een ver verleden eindelijk een plek geven? 
Ga naar ww.vorigelevens.nl voor praktijkvoorbeelden of naar bol.com voor boekenaankoop. De boeken zijn via allerlei boekwinkels en internetboekwinkels te koop.

 
Marianne Notschaele

27 juni 2011

PAPYRUS - stripreeks die zich afspeelt in het oude Egypte

Papyrus - stripreeks


Of het nu komt omdat ik zelf een vorig leven had als Romeins soldaatik weet het niet, maar al jaren (her)lees ik de strips van Asterix & Obelix met groot plezier. Vooral de humoristische gevechten van Romeinse soldaten vind ik leuk J
Pas vorig jaar kwam ik in de ‘Fnac’ in Antwerpen de Belgische stripreeks PAPYRUS tegen. Ik was blij verrast, want ik wist niet dat er een stripreeks was die zich in het oude Egypte afspeelt.


Met een aantal vorige levens die ik ooit lang geleden in dat Nijlgebied had, kan ik nu mijn hart ophalen aan getekende woestijnlandschappen, piramides, obelisken, Nijlboten en -vissers, bedienden aan het hof van de farao, tempelcomplexen met goden, priesters, priesteressen, rituele, geheime gangen enz.

De Brusselse Lucien de Gieter schrijft en tekent al jarenlang met veel liefde voor geschiedenis en het oude Egypte zijn albums, waarin Papyrus, een jonge Egyptische visser – bevriend met prinses Lief-Er-Theti, dochter van de farao  – avonturen (als een soort Sukse & Wiske duo) beleeft in het Egypte van 1300-1200 voor chr.   

Voor wie vorige levens had in het oude Egypte … een heerlijke stripreeks!

De albums zijn in België en Nederland te koop via stripwebwinkels.

Marianne Notschaele



Meer lezen over vorige levens in Egypte:

ook in mijn boeken komen diverse praktijkverhalen voor van cliënten, die gaan over vorige levens in Egypte, zie www.vorigelevens.nl 




25 juni 2011

Eerste Wereldoorlog (1914-1918) - film/boektip voor wie een vorig leven had in die periode

Film: 'Un long dimanche de fiancailles' - Eerste Wereldoorlog

Hou je van film? Affiniteit met de periode 1914-1918?
Dan is 'Un long dimanche de financailles' (2003) de moeite waard om te bekijken.

1919: Mathilde is 19 jaar. Haar verloofde Manech vertrok naar het front aan de Somme. Net als miljoenen anderen is hij 'gevallen op het veld van eer'.
Mathilde ontvangt een officieel overlijdensbericht, maar ze weigert te geloven dat haar verloofde is gestorven. Ze klampt zich vast aan haar intuïtie, denkt: als hij echt dood zou zijn, zou ik het wel voelen/weten.
Ze huurt een detective in om te onderzoeken of hij nog in leven is.

Audry Tatou speelt de rol van een hoogsensitieve vrouw in deze film

 
Audrey Tautou speelt de rol van Mathilde. Jean-Pierre Jeunet regisseerde deze film in okergele tinten. Hij regisseerde ook de film 'Amélie'.

Bij het kijken moet je wel je aandacht erbij houden. Levens van een stuk of vijf soldaten komen in fragmenten voorbij. Op het einde past alles als een mooie puzzel in elkaar.
De film kreeg, terecht, 5 Césars.
Loopgraven - 1e wereldoorlog

Een aanrader voor:

- Cliënten uit de praktijk reïncarnatietherapie die een vorig leven hadden ten tijde van de eerste wereldoorlog.
Mensen met een soldatenleven in 1914-1918 vertellen me na een consult regelmatig hoe ellendig de modderige loopgraven waren in de Eerste Wereldoorlog. Die troosteloosheid is in deze film goed weergegeven.
- Hooggevoelige vrouwen die op hun intuïtie varen. 
Mathilde volgt haar intuïtie. Ook al denkt iedereen dat haar verloofde is omgekomen, zij blijft geloven dat hij nog leeft. Dat geeft haar kracht en hoop.

Voor cliënten in mijn praktijk is te film bij mij te leen.

Boek over de Eerste Wereldoorlog


Als je meer van lezen houdt, is het boek 'De voorspelling' (2005) van Marcus Sedgwick een aanrader voor wie een vorig leven had aan het front in 1914-1918. 

De 17-jarige Sasha Fox uit Engeland (1915) heeft visioenen over de naderende dood van mensen die ze kent. Haar ouders willen niets van deze voorspellende gave weten.
Sasha wil zich nuttig maken als de oorlog steeds dichterbij komt. Na lang aandringen mag ze van haar vader als verpleegster werken in een legerhospitaal. Daar wordt ze geconfronteerd met de gruwelen van de loopgravenoorlog op het vasteland.
Als Sasha de dood van haar eigen broer in een visioen ziet, reist ze naar Frankrijk, waarnaar hij als soldaat is uitgezonden. Er volgt een reis langs het front. Kan ze haar broer vinden? En kan ze de toekomst veranderen?

Bijzonder goede sfeertekening van de loopgravenoorlog in regentijd. Zoals een cliënte met een vorig leven in WO-I me vertelde: 'Zo was het ook echt in die loopgraven. Regen, regen, regen en nog eens regen.'

In het boek 'Diehards in de war' vertellen cliënten uit mijn eigen praktijk reïncarnatietherapie over hoe vorige levens in oorlogstijd (1e w.o., 2e w.o. en andere oorlogen) nawerkten in hun huidige leven.

Cliënten over reïncarnatietherapie en vorige levens in oorlogstijd

Op mijn website vind je een verhaal (voorbeeld van een cliënt uit mijn praktijk) over 'angst voor ziekenhuizen' anno nu, gerelateerd aan een oorlogservaring uit de tijd van Napoleon:


Marianne Notschaele


 

19 juni 2011

Posttraumatische dystrofie, vorige levens & reïncarnatietherapie


Posttraumatische dystrofie en vorige levens - reïncarnatietherapie

In het Psychologie Magazine van juni 2011 kwam ik een artikel tegen van Anne Pek over de gangbare aanpak van chronische pijn én de aanpak van revalidatieonderzoeker Jeroen de Jong. Hij ontwikkelde voor patiënten met posttraumatische dystrofie en andere onverklaarbare pijnklachten een nieuwe methode.

In tegenstelling tot de gangbare aanpak van chronische pijn: het onder controle krijgen ervan, laat hij pijnpatiënten ‘door de pijn heen gaan’.  Zijn werkwijze wordt als revolutionair beschreven, maar ik vond nogal veel overeenkomsten met hoe reïncarnatietherapeuten  al jarenlang werken.

Als reïncarnatietherapeut  ga ik bijv. tijdens een therapeutisch proces met een cliënt terug naar de bronoorzaak van pijn: onverwerkte trauma’s in het verleden - al dan niet het huidige leven of in voorgaande levens - om vervolgens alsnog ‘door de oude pijn heen te gaan’ opdat er heling plaatsvindt.

Niet altijd is het nodig ‘door de pijn heen te gaan’. Ook inzichten hoe heden en verleden verknoopt zijn geraakt door de tijd heen, kunnen pijn/probleemoplossend werken. Bij therapeutisch werken met ervaringen uit vorige levens is het vooral van belang verleden en heden van elkaar scheiden zodat een cliënt beseft dat beperkende (pijn)gedachten uit het verleden, nú niet meer gelden.

In het artikel in Psychologie Magazine zegt Jeroen de Jong dat als patiënten gefixeerd raken op hun pijnklacht, ze alles gaan doen om de pijn te mijden waardoor ze dingen verliezen die juist afleiding kunnen geven, zoals werk, sport, sociale contacten. Ze raken in een neerwaartse spiraal. In die uitspraak kan ik me vinden.  In de revalidatiewereld hanteert men de regel dat je moet stoppen wanneer een patiënt na bewegen meer pijn rapporteert. Maar Jeroen de Jong vroeg zich af wat er juist zou gebeuren als hij een patiënt door de pijngrens heen zou laten gaan.

Dit wordt geïllustreerd aan de hand van een praktijkgeval. Hein van de Sande (48) onderging twee jaar geleden een routinematig bloedonderzoek. De verpleegster prikte verkeerd en raakte een zenuw in zijn arm. Hierna kreeg hij last van pijnklachten die niet in verhoudingen stonden tot de aanleiding. Twee jaar lang zat hij in een rolstoel met een verkrampte rechtervoet. Lopen was onmogelijk, totdat hij onder begeleiding van Jeroen de Jong ‘door de pijn heenging’ en zijn zere voet gewoon weer ging gebruiken.

Dergelijke praktijkgevallen vind ik altijd interessant. Hoe meer persoonlijke, emotionele uitspraken van een patiënt/cliënt in een interview of artikel gebruikt worden, hoe meer informatie ik er qua vorige levens  uit kan halen. Zie: informatie eenmalig consult vorige levens.

Volgens Wikipedia is Posttraumatische dystrofie (PD): ook wel Sudeckse dystrofie genoemd met als officiële nieuwe benaming complex regionaal pijnsyndroom (CRPS) is een slecht begrepen aandoening die soms aan een ledemaat kan ontstaan, meestal aan voet of hand, na letsel, vaak een opvallend klein of relatief onbeduidend letsel, zoals een lichte verstuiking of zelfs een prik van een injectienaald of een doorn. Hierdoor wordt het vegetatieve systeem ontregeld en herijkt zich daarna verkeerd zodat de vegetatieve veranderingen waaronder pijn blijven aanhouden.

Posttraumatische dystrofie kán samenhangen met ervaringen uit vorige levens.

Door een bepaalde gebeurtenis waarbij een hedendaagse situatie veel overeenkomsten vertoont met de oorspronkelijke ervaring of trauma uit het verleden, kan lichamelijk letsel opnieuw in iemands bewustzijn worden geactiveerd. Het huidige lichaam raakt van de overeenkomsten in de war en reageert  automatisch, net zoals het lichaam dat ooit de pijn werkelijk voelde in een vorig leven. Reïncarnatietherapeuten gaan met hun cliënt in lichte trance terug naar die oude gebeurtenis om deze alsnog te verwerken: emotioneel en lichamelijk. De cliënt gaat door de (oude) pijn heen en leert begrijpen via inizcht en emotionele verwerking, dat ‘toen’ heel anders is als ‘nu’. Het huidige lichaam hoeft zich niet langer vast te klampen aan iets wat lang geleden gebeurd is.

Drie praktijkvoorbeelden:

 (1)

Anja (45) krijgt bij de bevalling van haar kind een ruggenprik toegediend. De eerste prik gaat klungelig, de tweede prik gaat goed. Drie dagen later heeft ze last van benen vol blauwe plekken en loopt ze moeilijk. Ze houdt na de bevalling pijnklachten aan haar linker bovenbeen. Diagnose: posttraumatische dystrofie. 

De bevalling van haar kindje en de ruggenprik triggerden een vorig leven van Anja waarin ze een prostituee was. De prostituee was ernstig verslaafd aan morfine. Ze injecteerde zichzelf telkens in het linker bovenbeen en stierf aan een overdosis terwijl ze zwanger was.

Heden en verleden zijn op onbewust niveau door elkaar gaan lopen op het moment van ruggenprik bij de bevalling. Anja’s huidige linkerbeen herinnerde zich een oude pijn. Een reïncarnatietherapeut helpt bij het inzicht en bij het verwerken van emoties uit het bijbehorende vorige leven, zodat Anja zich weer op het heden kan concentreren.

(2)

Jarno (37) gaat op survivaltocht naar de Ardennen met zijn beste vriend Kees. Ze hebben geluk, het is prachtig weer. Een week lang trekken ze rond met hun tentje in tropische hitte. Allebei worden ze veelvuldig geplaagd door insectenbeten. Kees heeft nergens last van, behalve wat jeuk. Jarno wordt een paar keer gestoken door een insect in zijn voet. Behalve jeuk, heeft hij weken later nog steeds een opgezwollen voet en maanden daarna nog steeds een onverklaarbare opgezwollen voet  met blaren. Diagnose: posttraumatische dystrofie.

Jarno was in een vorig leven een vrouw, een woestijnnomade. Vriend Kees van nu, was toen een van zijn familieleden. Op een dag werd de vrouw gebeten door een giftig insect (een schorpioen?) terwijl ze voedsel verzamelde voor haar familie. De insectenbeet had tot gevolg dat haar voet verlamd raakte. In de hitte van de woestijn strompelde ze een dag lang terug naar huis. De voet was opgezwollen, vertoonde blaren. In dat leven kwam het gevoel in die voet niet meer terug.

Op het moment dat Jarno en Kees in de Ardennen geplaagd werden door vele insectenbeten, was Jarno’s voet het lichaamsdeel dat zich iets van vroeger herinnerde. De voet herinnerde zich blaren en verlamming. De hitte triggerde het woestijnleven, en in combinatie met Kees (een vroeger familielid) begon alles door elkaar te lopen. Een reïncarnatietherapeut helpt bij het inzicht verleden en heden uit elkaar te halen, zodat de voet weer in het juiste leven ‘rondloopt’.

(3)

Gezonde Michelle (18) doneert voor het eerst van haar leven bloed. De zuster doet vakkundig alle handelingen. De arm waarvan bloed afgetapt wordt, kleurt blauwig en zwelt op tot ongekende afmetingen. De bloeddonatie wordt gestopt. De zuster heeft nog nooit zo’n allergische reaktie gezien. Een half jaar later kan Michelle haar arm amper bewegen. Diagnose: posttraumatische dystrofie.
Michelle heeft in een recent vorig leven als man, een militair, gediend  in het Amerikaanse leger in de jaren vijftig in Korea. Bij een aanval van de vijand verloor de militair door een granaatinslag een gedeelte van zijn arm. Hij werd gehospitaliseerd, kreeg bloedtransfusies. Nadat zijn arm deels geamputeerd werd, overleed hij vrij kort daarna aan de gevolgen van een infectie.

Michelle’s lichaam herinnert  zich als het ware ‘een geamputeerde arm uit een vorige leven’ op het moment van bloedtransfusie in haar huidige leven. Zij (en haar arm) raakten het overzicht kwijt.  Een reïncarnatietherapeut helpt bij het verwerken van het onaffe leven van de militair, zodat de arm weer weet dat het anno nu een lichaamsdeel is dat gewoon kan functioneren.

***

Doktoren zoeken in het hier en nu naar aanwijsbare verklaringen en oplossingen bij posttraumatische dystrofie. Logisch, dat is hun vak. Maar als hun zoekgebied groter zou zijn  - vorige levens in het verleden - om pijnoplossingen te vinden,  kunnen ze wellicht meer patiënten van hun pijn afhelpen.

Jeroen de Groot heeft op zijn manier een middel gevonden om patiënten te helpen ‘door de pijn heen te gaan’. Reïncarnatietherapeuten hebben ook zo hun manieren gevonden om te werken met cliënten en onverklaarbare pijnklachten. Zij gaan met hun cliënten door nog oudere pijn heen, uit voorbije levens.

Sinds 2003 wordt er in een aantal revalidatiecentra geëxperimenteerd met de ‘Macedonische methode’: pijn negeren en zich richten op het weer laten functioneren van aangetaste ledematen. Het Academisch Ziekenhuis Maastricht en het Radboud Universiteit Nijmegen doen hiernaar onderzoek.
Prima, hoe meer mensen iets onderzoeken, des te meer oplossingen er waarschijnlijk vindbaar zijn. Voor elk wat wils … Maar geef mij maar ‘werken met vorige levens’.

***

Voorbeeldverhaal over pijn aan de benen en vorige levens: http://www.vorigelevens.nl/taalgebruik-vorig-leven-Pruisische-soldaat-wo1.htm

Voorbeeldverhaal over migraine en vorige levens: http://www.vorigelevens.nl/vorigleven-verwardejongeman.htm


Voor wie posttraumatische dystrofie heeft en open staat voor het bestaan van vorige levens…
neem eens een kijkje op www.reincarnatietherapie.nl voor adressen van collega’s of lees de boeken die ik schreef over werken met inzichten uit vorige levens, praktijkervaringen en taalgebruik: www.vorigelevens.nl



Toevoeging augusus 2012: 
op verzoek wordt het e-book 'Vintage Lífe' gratis toegezonden aan uw emailadres in ruil voor uw adresgegevens. 'Vintage Life' bevat een compilatie reïncarnatieverhalen uit mijn praktijk. Een mooie manier om geheel gratis eens wat meer te lezen over hoe inzichten uit vorige levens verhelderend en probleemoplossend kunnen werken.

 
Marianne Notschaele-den Boer
Auteur en reïncarnatietherapeut

"De Hypnose kliniek" van Konsalik - gedateerde kijk op werken met hypnotherapie en hypnose


Al shoppend in Breda, liep ik bij de ‘Witte Boekwinkel’ tegen een exemplaar aan van het boek ´De hypnose kliniek´van Heinz G. Konsalik (‘Der Hypnose-Artz’ uit 1999, uitgave The House of Books 2006).  
De Duitse schrijver Konsalik stierf in 1999. Dit was geloof ik zijn laatste boek. Hij  schreef meer dan 100 boeken en was vooral productief in de jaren 60-70-80. In die periode schreef hij 3-4 romans per jaar. Onnodig te zeggen dat zijn oeuvre leesvoer betreft, op het randje van pulp. Wel smakelijk en lekker leesbaar. Hap, slik, weg drama, romantiek, spanning en aktie.

‘De hypnose kliniek’ telt 304 pagina’s. Verhaallijn en taal zijn eenvoudig De vertaling van Duits naar Nederlands is behoorlijk; ik vond maar af en toe een ‘verduitst’ woord. Ik zou dit boek scharen onder de noemer prettig vakantieleesvoer. Goed voor een paar uur onbezorgd met je hoofd ergens anders zijn. Stoort iemand je tijdens ’t lezen, geen probleem, het verhaal is zo simpel dat je de draad snel oppakt.

Als reïncarnatietherapeut ben ik beroepsmatig bekend met diverse methoden en technieken om trance te bevorderen. Lichte trance, hypnotherapie, hypnose, ik weet hoe je algemeen of hypnotiserend taalgebruik nuttig kunt hanteren tijdens therapiesessies.
Zelf werk ik niet met hypnose; mijn therapeutische manier van werken is in de loop der jaren veranderd. Mijn cliënten zitten tijdens een consult wakker en alert tegenover me in een stoel. Soms gebruik ik voor mezelf nog wel eens een visualisatie (vol met hypnotisch taalgebruik) ter ontspanning.

Ik vond het grappig dat ik juist dít boek van Konsalik tegenkwam, want het was echt jaren geleden dat ik een roman van hem las. Voor het laatst toen ik als 16-jarige een regenachtige zomervakantie lang iedere dag een ander Konsalikboek las, met dank aan de openbare bibliotheek waar ik lid van was.  Destijds verslond ik zijn verhalen over drama en liefde.

Nu las ik in drie uur tijd ‘De hypnose kliniek’ uit. De tekst op de achterflap luidt:


“Dokter Stefan Bergmann wordt ’s nachts bij een spoedgeval geroepen. De machtige bankier Thomas Lindner is gewond geraakt bij een auto-ongeluk. Als dank voor zijn uitstekende hulp wordt Stefan uitgenodigd voor een korte vakantie in Lindners weelderige villa in zuid-Frankrijk. Daar wacht hem een waar paradijs. Vooral Lindners echtgenote, de beeldschone Maria, omringt Stefan met alle zorg en aandacht. Het wordt hem al snel duidelijk dat haar huwelijk niet veel voorstelt, want Lindner kent slechts één harstocht: macht.

Toch vraagt Maria of Stefan het nieuwste project van haar man wil leiden. Het betreft een kliniek voor overspannen topmanagers, waarbij Stefans bijzonder gave op het gebied van hypnose uitstekend van pas komt. Bijna trapt de argeloze Stefan in de val…”

Telkens dacht ik bij het lezen… nu gaat er vast iets interessants komen over hypnotherapie, maar nee… Ondanks dat het een leuk thrillerachtig verhaal was met een vleugje romantiek, was het vooral een boek met verouderde denkbeelden over hypnotherapie. Zeg maar, de klassieke dokter die het bijzonder merkwaardig vindt dat hypnotherapie gezondheidsbevorderend werkt. Dokter Bergmann krijgt bijvoorbeeld tegenwerking van een andere arts, omdat gebruik van hypnotherapie omstreden wordt geacht door zijn collega’s.

Hier en daar is algemene informatie over hypnotherapie verwerkt, maar als de dokter zijn hypnotiserende teksten loslaat op een patiënte… ai… tenenkrommend. Voor hypnotherapeuten is het slot van het boek absoluut een misser, maar voor de gewone lezer waarschijnlijk origineel gevonden.
Wat wel klopt, zijn twee voorbeelden in de roman. Hoe traumatische gebeurtenissen lichaamsklachten tot gevolg kunnen hebben: stotteren na een trauma en migraine na een skiongeluk, in samenhang met een traumatische jeugd. Echter, het voorbeeld van een caissière die van haar angst voor mannen afkomt dankzij een knullige regressie naar een jeugdervaring, is ronduit slecht. De wijze waarop dokter Stefan Bergmann zijn hypnotische taalgebruik hanteert is van een trieste soort.

En toch was het een leuk boek. Want Konsalik was wel in staat om volgens een vast stramien een spannend, makkelijk leesbare, dikke pil af te leveren voor een breed publiek dat een paar uur in een andere wereld wil vertoeven.
Als je houdt van Konsaliks schrijfstijl (meer gericht op mannen dan op vrouwen) is de roman ‘Rusteloze Zielen’ van Werner Morrens een aanrader. In deze roman kom je vergelijkende denkbeelden tegen over ‘hoe gevaarlijk hypnose wel niet zou kunnen zijn’ en dat je met hypnotische technieken verder terug in de tijd kunt dan dit leven, zelfs naar vorige levens.

Sceptici die hypnotherapie maar alternatief vinden, raad ik J.M. Cladders boek ‘Hypnose als hulpmiddel bij psychotherapie’ aan of “Hypnotherapie, het gebruik van taal volgens de methoden van Milton H. Erickson” van Richard Bandler & John Grinder. Interessanter is ‘Handboek regressietherapie. Regressie- en reïncarnatietherapie zonder hypnose’ van Hans ten Dam.

Ondertussen werk ik fijn verder aan mijn eigen boeken. Hierin neem ik verhalen op van cliënten die zich tijdens consulten in mijn praktijk reïncarnatietherapie vorige levens herinneren zonder dat er van hypnose sprake is.

Marianne Notschaele

16 juni 2011

Frans dorp aan de voet van de Pyreneeën - Bugarach - 2012

Vanmiddag mailde een goede vriend van me, een krantenknipsel uit BN De Stem.



Hij was nogal geschrokken, omdat hij in mijn roman 'Boodschappenmeisje' had gelezen dat de hoofdpersoon Charlotte daarin ook vertelt over 'een plek aan de voet van de Pyreneeën' waar tienduizenden mensen een veilig heenkomen zouden zoeken in de nabije toekomst. Het gebied in de roman wordt aangeduid als 'ten zuiden van Toulouse'.

Het dorpje Bugarach dat in het krantenartikel genoemd wordt, ligt op de landkaart ietsje meer naar rechts.
Pic de Bugarach
Een paar zinnen uit het krantenartikel:

"Het einde van de wereld is vaker voorspeld. Maar het doemscenario dat sinds kort op internet circuleert, is anders. De wereld vergaat op 21 december 2012, maar er is één plek die gespaard wordt. Die plek is Bugarach, een nietig dorp aan de voet van de Franse Pyreneeën. Het gevolg van de voorspelling laat zich raden. Vijftien huizen, een kwart van het dorp, staan te koop tegen prijzen die drie tot vier keer hoger liggen dan normaal."

Ik zou zeggen: slimme makelaar die eindelijk die onverkoopbare huizen kwijtraakt....
of is er toch meer aan de hand? Leestip: roman Boodschappenmeisje dan kun je zelf bepalen wat je fictie vindt of niet.


De tekst van 'Boodschappenmeisje' is gebaseerd op cliëntervaringen van sessies naar vorige levens en progressies (toekomstvisioenen in de periode 2008-2012).

Filmpje over boek Boodschappenmeisje

Als auteur van dat boek kan ik alleen maar zeggen: leef iedere dag ten volle en gebruik je intuïtie. Als je goed naar je innerlijke kompas luistert, ben je altijd op de juiste plek! Of dat nu in 2011, 2012, 2013 of daaropvolgende jaren is.

Zie ook: http://vorigelevens.blogspot.com/2011/03/japan-herinneringen-tsunami-2012.html

Het ebook Vintage Life (vorige levens en vintage) is inmiddels gratis beschikbaar als pdfbestand via www.vorigelevens.nl  Digitaal lezen, leuk voor onderweg naar het zuiden ;)



Groetjes,
Marianne Notschaele

13 juni 2011

"Oscar et la dame rose" - over een hoe een 10-jarige leukemie beleeft

Een paar maanden geleden zag ik een filmaankondiging van 'Oscar et la dame rose'


Ik had al een tijd geen Franstalige boeken gelezen en besloot 'Oscar et la dame rose' van Eric-Emmanuel Schmitt, het boek waarop de film is gebaseerd, aan te schaffen. 

Groot was mijn verbazing, toen het bestelde boekje in mijn brievenbus viel. Miniscuul klein, iets van 95 pagina's, waarvan de helft in het Frans en de helft in het Duits (vertaalde woorden). Ik had een uitgave te pakken van de Universal-Bibliothek Fremdsprachentexte.
Achteraf bezien bleek de vertaling van een aantal woorden toch wel handig, ik oefende zo mijn Frans en tegelijkertijd mijn Duits :)


Het verhaal gaat over de 10-jarige Oscar die in het ziekenhuis ligt. Hij heeft leukemie en niet lang meer te leven. De communicatie tussen Oscar en zijn ouders verloopt moeizaam; ze willen het liefst niet onder ogen zien hoe erg het met hun kind gesteld is.

Oscar stelt zijn 'levens- en waaromvragen' aan Mamie-Rose, een vrijwilligster in het ziekenhuis. Zij leert hem 'brieven aan god' schrijven, zodat hij zich toch kan uiten. Ook zegt ze tegen hem, dat hij iedere dag zou kunnen beleven alsof er 10 jaren verstrijken. Dit omdat de levensverwachting voor Oscar nog maar een week of twee is.

Eric-Emmanuel Schmitt is erin geslaagd met weinig tekst veel weer te geven. Hij zet de lezer aan het denken over leven en dood, (mis)communicatie en relaties tussen gezonde en zieke mensen.

Ik vond het een lief en tegelijkertijd indrukwekkend boekje. De film zal vast ook mooi zijn. Die wil ik nog gaan bekijken.

'Oscar et la dame rose' is een aanrader om te lezen. Volgens mij is er een vertaalde Nederlandse versie. Het boekje is zeer geschikt voor therapeuten die met jonge, zieke kinderen werken, maar ook voor ouders met kinderen die kanker hebben.



Marianne Notschaele

 

12 juni 2011

'Zehra' van Nazmiye Oral - roman over oa geboorte, leven, dood en het paranormale


Uit tijdschriften scheur ik vaak stukjes informatie wanneer het gaat om de nieuwste boeken die me interesseren.
De afbeelding op de voorkant van het boek ‘Zehra’ van Nazmiye Oral sprak me aan: een jong meisje, gekleed in een eenvoudig jurkje, zittend op dorre grond, een omslagbeeld van Nirrimi Hakanson. De tekst op de achterflap luidt:
“In een klein Turks kustdorpje wordt de gemeenschap opgeschrikt door de komst van een jonge vreemdeling, een kind dat zich Zehra noemt. Na een paar dagen bedelen klopt ze bij Havva aan, de lijkenwasser van het dorp, die alom wordt gerespecteerd als een wijze vrouw met bovennatuurlijke gaven. Gaandeweg ontdekt Havva dat Zehra wordt geplaagd door nachtmerries over haar verleden.”
Op basis hiervan bestelde ik de roman ‘Zehra’ van Nazmiye Oral; als romanschrijfster had ik (nog) niet eerder gehoord. Ze blijkt o.a. de slotmonoloog van de ‘Gesluierde Monologen’ te hebben geschreven en als columnist voor de Volkskrant te schrijven. En ze doet iets met kunst: Kunst en Cultuur platform Zina.
Ik had geen speciale verwachtingen voor ik begon te lezen. Maar met de tropische warmte van afgelopen hemelvaartsdag waande ik me al lezend helemaal  in Turkije en had ik de roman in enkele uren uit. En hoewel ik tegenwoordig een beetje genoeg heb van de trend dat iedere auteur een hoofdstuk ‘om en om’ schrijft, telkens vanuit een ander perspectief, was het in dit boek niet storend. De spanningsboog in het verhaal is goed opgebouwd met een onverwachte clou op het einde waar het man/vrouw-zijn betreft.
De schrijfstijl leest prettig. Vanuit mijn vakgebied reïncarnatie- en regressietherapie las ik mooie passages die betrekking hebben op geboorteherinneringen en omgaan met leven en dood. Zo heeft Zehra fragmentarische herinneringen aan heftige gebeurtenissen uit haar jeugd en van vlak na haar geboorte.
“Stil was ik, toen ik opzij werd gegooid op een hoop lakens.”
“Het was alsof een onzichtbare hand in mijn kruin graaide, mij uit mezelf haalde zodat ik me kon ontvouwen. Er was geen pijn meer. Alleen stilte.”
Bij Havva de lijkenwasser leert ze over het respect dat getoond wordt bij stervenden en overledenen. Zehra en Havva bezitten allebei paranormale gaven, kunnen werken met energie.
“Ik liet Havva aan me snuffelen met haar ogen. Ik keek bloot naar haar op. Ik zag dat er iets was wat ze niet begreep. Een blik die ik kende vanaf de dag dat ik geboren werd.”
“Om dit beroep te kunnen doen moeten je voeten wortel schieten in de aarde en je hoofd moet bloeien in de lucht. God stroomt daardoorheen.”

De roman heeft diverse verhaallijnen in zich, die op het einde samenkomen: jeugdervaringen van Zehra rondom ‘een groot geheim’, relaties binnen een kleine Turkse dorpsgemeenschap, tradities rondom sterven en hoe er met een overledene respectvol wordt omgegaan, een vervloeking, een Turks ritueel om negatieve energie te neutraliseren via het koken van lood, vrouwenliefde die niet getolereerd wordt, acceptatie van Zehra’s paranormale gaven en acceptatie van het lichaam dat ze als ziel bewoont.
Pas op het einde van het boek ontdekt de lezer het geheim dat Zehra vanaf haar geboorte met zich meedraagt.
Ik denk dat menig lezer het boek daarna nog een keer leest om alle zorgvuldig beschreven puzzelstukjes die horen bij ‘het geheim’, juist te kunnen plaatsen.
Voor wie houdt van: Turkije, de liefde, relaties, tradities rondom leven en dood, begrafenisrituelen, paranormale ervaringen, goed en kwaad en het accepteren van het vrouwelijke of mannelijke geslacht…. Lees de prachtige roman ‘Zehra’ van Nazmiye Oral .


Marianne Notschaele
 
PS Mocht je interesse tonen in een paranormale roman die ik zelf schreef, kijk dan op www.vorigelevens.nl en klik op de afbeelding van de roman 'Boodschappenmeisje'

3 juni 2011

'Erken mij' - Esther Verhoef - Thriller over therapeutische grenzen

Thriller 'Erken mij' van Esther Verhoef

De boeken die ik nog moet lezen nemen een hele plank in beslag van mijn boekenkast. Af en toe pluk ik er op goed geluk eentje uit… 
Op de een of andere manier was een kleine pocket uit 2009 met de titel ‘Erken mij’ van Esther Verhoef in deze stapel terechtgekomen en aan mijn aandacht ontsnapt.
De tekst op de achterflap luidt: “Een indringende thriller over machtsmisbruik, egoïsme, en een vrouw die tot het uiterste wordt gedreven.”  De pocket kreeg  ik kado ter gelegenheid van ‘Maand van het spannende boek 2009’.
Ik ben niet zo’n fan van literaire thrillers omdat ik vaak al aan het begin van een boek door heb hoe de moord-oplos-contructie in elkaar zit.
Dat kan het gevolg zijn van een slechte verhaallijn of een nadeel van mijn hooggevoeligheid, goed kunnen aanvoelen tijdens het lezen van een boek waar de schrijver naar toe wil, welke omweggetjes en zogenaamde verrassingen expres in het verhaal gestopt zijn om het boek beter verkoopbaar te maken.
Kado gekregen boeken weggooien vind ik ‘not done’, dan probeer ik ze liever toch een keer te lezen. Vandaar dat dit boekje op de stapel ‘te lezen’ bleef liggen. Maar, eerlijk is eerlijk, dit boekje van Esther Verhoef heeft me een paar aangename leesuren bezorgd en de ontknoping was toch net even anders dan ik dacht.
Tuurlijk ga ik de ontknoping hier niet verraden, maar als reïncarnatietherapeut vond ik het plot heel erg leuk.
Heerlijk, om te lezen hoe hoofdpersoon Daphne, cliënte van een egoïstische therapeut Etiënne, tegen hem op- en aankijkt. Nadat haar therapeutisch proces is beëindigd, brengen Daphne en Etiënne samen een weekend door in Parijs. Dit samenzijn loopt uit de hand, o.a. door de komst van Tom, een psychotische, andere cliënt van Etiënne. Een traumatische jeugdervaring van Daphne is verweven in het verhaal en vormt de aanleiding tot een bloederige daad.
Esther Verhoef geeft een prima kijk op scheve verhoudingen tussen therapeut en cliënt, zoals die tegenwoordig helaas nog steeds maar al te vaak voorkomen.
Therapeut Etiënne, die de plank op relationeel en therapeutisch niveau flink mis slaat, vind ik treffend neergezet. Esthers prima kennis over therapie, grenzen tussen cliënt en therapeut, misbruiktrauma’s en triggers heeft ze verwerkt tot een spannend verhaal.
Als reïncarnatietherapeut hoopte ik voor een moment dat de in het boek genoemde Samoerai-zwaarden in een antiekwinkel bij de ontknoping nog zouden worden opgevoerd. Bijvoorbeeld omdat therapeut Etiënne zich een vorig leven als Samoerai zou herinneren… maar nee… en toch liep het verhaal verrassend af.
‘Erken mij’ van Esther Verhoef raad ik aan te lezen als je therapeut bent (of cliënte bij een therapeut). De inhoud zet je zeker aan het denken over grenzen binnen therapie.
Omdat het boekje in 2009 een geschenk van de boekhandel was, vind je nu exemplaren die via Internetwinkels te koop worden aangeboden voor slechts 1 euro.
Marianne Notschaele