Uit tijdschriften scheur ik vaak stukjes informatie wanneer het gaat om de nieuwste boeken die me interesseren.
De afbeelding op de voorkant van het boek ‘Zehra’ van Nazmiye Oral sprak me aan: een jong meisje, gekleed in een eenvoudig jurkje, zittend op dorre grond, een omslagbeeld van Nirrimi Hakanson. De tekst op de achterflap luidt:
“In een klein Turks kustdorpje wordt de gemeenschap opgeschrikt door de komst van een jonge vreemdeling, een kind dat zich Zehra noemt. Na een paar dagen bedelen klopt ze bij Havva aan, de lijkenwasser van het dorp, die alom wordt gerespecteerd als een wijze vrouw met bovennatuurlijke gaven. Gaandeweg ontdekt Havva dat Zehra wordt geplaagd door nachtmerries over haar verleden.”
Op basis hiervan bestelde ik de roman ‘Zehra’ van Nazmiye Oral; als romanschrijfster had ik (nog) niet eerder gehoord. Ze blijkt o.a. de slotmonoloog van de ‘Gesluierde Monologen’ te hebben geschreven en als columnist voor de Volkskrant te schrijven. En ze doet iets met kunst: Kunst en Cultuur platform Zina.
Ik had geen speciale verwachtingen voor ik begon te lezen. Maar met de tropische warmte van afgelopen hemelvaartsdag waande ik me al lezend helemaal in Turkije en had ik de roman in enkele uren uit. En hoewel ik tegenwoordig een beetje genoeg heb van de trend dat iedere auteur een hoofdstuk ‘om en om’ schrijft, telkens vanuit een ander perspectief, was het in dit boek niet storend. De spanningsboog in het verhaal is goed opgebouwd met een onverwachte clou op het einde waar het man/vrouw-zijn betreft.
De schrijfstijl leest prettig. Vanuit mijn vakgebied reïncarnatie- en regressietherapie las ik mooie passages die betrekking hebben op geboorteherinneringen en omgaan met leven en dood. Zo heeft Zehra fragmentarische herinneringen aan heftige gebeurtenissen uit haar jeugd en van vlak na haar geboorte.
“Stil was ik, toen ik opzij werd gegooid op een hoop lakens.”
“Het was alsof een onzichtbare hand in mijn kruin graaide, mij uit mezelf haalde zodat ik me kon ontvouwen. Er was geen pijn meer. Alleen stilte.”
Bij Havva de lijkenwasser leert ze over het respect dat getoond wordt bij stervenden en overledenen. Zehra en Havva bezitten allebei paranormale gaven, kunnen werken met energie.
“Ik liet Havva aan me snuffelen met haar ogen. Ik keek bloot naar haar op. Ik zag dat er iets was wat ze niet begreep. Een blik die ik kende vanaf de dag dat ik geboren werd.”
“Om dit beroep te kunnen doen moeten je voeten wortel schieten in de aarde en je hoofd moet bloeien in de lucht. God stroomt daardoorheen.”
De roman heeft diverse verhaallijnen in zich, die op het einde samenkomen: jeugdervaringen van Zehra rondom ‘een groot geheim’, relaties binnen een kleine Turkse dorpsgemeenschap, tradities rondom sterven en hoe er met een overledene respectvol wordt omgegaan, een vervloeking, een Turks ritueel om negatieve energie te neutraliseren via het koken van lood, vrouwenliefde die niet getolereerd wordt, acceptatie van Zehra’s paranormale gaven en acceptatie van het lichaam dat ze als ziel bewoont.
Pas op het einde van het boek ontdekt de lezer het geheim dat Zehra vanaf haar geboorte met zich meedraagt.
Ik denk dat menig lezer het boek daarna nog een keer leest om alle zorgvuldig beschreven puzzelstukjes die horen bij ‘het geheim’, juist te kunnen plaatsen.
Voor wie houdt van: Turkije, de liefde, relaties, tradities rondom leven en dood, begrafenisrituelen, paranormale ervaringen, goed en kwaad en het accepteren van het vrouwelijke of mannelijke geslacht…. Lees de prachtige roman ‘Zehra’ van Nazmiye Oral .
Marianne Notschaele
Marianne Notschaele
PS Mocht je interesse tonen in een paranormale roman die ik zelf schreef, kijk dan op www.vorigelevens.nl en klik op de afbeelding van de roman 'Boodschappenmeisje'
