(c) RHA Publishing/Marianne Notschaele - Luudje
Nostradamus - Luudje
Mensen leven en sterven, dieren idem dito. Deze week overleed Luudje, onze Siamese kater. Hij werd ruim 13 jaar oud. Op zich een respectabele leeftijd voor een kater, maar manlief en ik waren gewend aan huisdieren - twee Dobermannen, een poes en twee katers - die veel ouder werden. Nu al afscheid nemen van Luudje vonden we aan de vroege kant, ook al wisten we dat 'vechten' niet direct een karaktertrek van hem was. Hij liet zich nogal veel aanleunen tijdens zijn raskattenleven. De laatste weken sukkelde hij met zijn gezondheid, at steeds minder, dronk niets meer en sliep tenslotte zelf vredig in. Hij vond het wel goed zo.
Volgens zijn stamboompapieren heette hij officieel Nostradamus Alcamar-nogwat. Zijn voorganger Ludo I, half Siamees/half vuilnisbak, werd 18 jaar. Die eerste Ludo/Luudje was een spraakwaterval en miauwde als half-Siamees de oren van je hoofd. Toen Ludo I stierf werd het zo stil in huis en misten we hem zo erg, dat we op zoek gingen naar een vervanger die sprekend op hem leek: Nostradamus oftwel Luudje II.
Favorite things
Luudje II heeft bij ons een prachtig kattenleven gehad. We waren dol op hem.
Hij beschikte over een privélandgoed van enkele hectaren groot, waarin hij op jacht ging. In zijn jonge jaren kwam hij enthousiast thuis met gevangen muisjes en vogeltjes. Overdag klauterde in fruitbomen, dronk water uit de vijver, lag uren languit in het zonnetje op de tuintafel. 's Avonds lag hij gezellig tussen ons in op de bank, of op schoot.
De eerste keer dat hij thuiskwam met een konijn bungelend in zijn bekje, een beest groter dan hijzelf, kon ik het amper geloven. Zo'n lief katje kon toch geen wild konijn vangen, doden en door het kattenluikje heenpersen... maar jawel, meer konijnen en zelfs een haas volgde, helaas ook twee eekhoorntjes en een fazant. Dat waren vast hoogtepunten in zijn kattenleven. In zijn slaap droomde hij wel eens, smakkende geluidjes makend, alsof hij zijn prooi net gevangen had na een wilde jacht.
Luudje was nieuwsgierig, dol op auto's, bestelbusjes, machines en tractoren. In onbewaakte ogenblikken glipte hij regelmatig auto's in, om daarna pontificaal op de bestuurdersstoel te gaan zitten wachten tot iemand hem kwam halen. Een Siamees heeft immers 'personeel'.
Manlief en ik voorzagen hem van kroeltjes, aaitjes en kattenvoer, bij voorkeur in de smaak 'konijn'. Hij hield van stukjes oude kaas, likte bakjes vanillevla leeg en at erwtjes. Bij vlagen een merkwaardig dier, dat mij vooral deed denken aan vorige levens in oud-Egypte. Overigens, Luudje kon miauwen, jengelen en zeuren als een koninklijke, chagrijnige heerser. Hij deed zijn leeuwennaam eer aan.
In mijn praktijk - vlakbij ons woonhuis - mocht hij niet komen, verboden gebied voor hem. Zodra ik thuis was, huppelde hij miauwend als een trouw hondje achter me aan. En werkte ik 's avonds te lang door, achter de computer, dan ging hij bij de buitendeur klaaglijk miauwen of hij zette zich schrap met zijn voorpootjes tegen de buitenkant van de muur, zijn neusje tegen het praktijkraam gedrukt. Op donkere avonden schrok ik me soms te pletter als ik ineens zijn witte koppie voor het raam zag verschijnen, gevolgd door een jengelend gemiauw dat te vertalen was als 'waar blijf je nou-ou?'
Zieltje is vertrokken
Onze voorgaande huisdieren moesten we op één na laten inslapen door de dierenarts. De poes, kat en twee honden die een euthanasiespuitje kregen, zwierven na hun dood als energie (hun ziel) nog maanden tot anderhalf jaar lang in en om ons huis. In bijzondere dromen kwamen ze me nog wel eens bezoeken. Hun ijle zielsaanwezigheid werd ook gevoeld door hoogsensitieve vriendinnen of cliënten, personen die niet eens wisten dat er bepaalde katten of honden waren gestorven.
Vriendin M. riep een keer: 'Pas op, je gaat bijna op je kat zitten!' Maar nee hoor, ze 'zag' Luudje I - die al een jaar dood was - energetisch nog 'liggen' op zijn favoriete plek, in een grote fauteuil in de woonkamer.
Kat Tommie en Luudje II, allebei een natuurlijke dood gestorven, vertrokken meteen na het sterven met hun zielsenergie. Weg van hun dode dierenlijfje. Richting eeuwige jachtvelden, vol muisjes, vogels en konijnen, of richting volgende incarnatie...
Het is goed zo. Leven, sterven, loslaten, en verder gaan. Al is het de komende weken nog doodstil in huis.
Groetjes,
Marianne Notschaele-den Boer
Reïncarnatietherapeut/auteur
www.vorigelevens.nl
