Twee workshopdagen lang liep hij in hetzelfde paarse lycra trainingspak rond. Ik vroeg me af of hij zijn koffer was kwijtgeraakt op het vliegveld of dat hij gewoon graag een makkelijke outfit droeg. Ik durfde het niet te vragen, al was hij een gemakkelijk benaderbaar persoon. Open. Vriendelijk. Als beginnend therapeut keek ik tegen hem op en hield mijn mond. Nethertons demo’s leken hem makkelijk af te gaan. Ondanks zijn chubby belly was hij energiek en bewoog hij snel en veel. Dan was hij hier in het leslokaal, dan daar. Ping. Pong. De stuiterenergie die hij in dat glimmende, te strak zittende, paarse trainingspak uitstraalde was overwegend violet en paars. Vandaar dat de eerste herinnering die bij me opkomt aan Morris Netherton, die van een paarse pingpongbal is.
Morris was op en top Amerikaans, in spraak en humor. Met
zo’n typisch Amerikaanse knauw. Geestdriftig. Bevlogen. De kennis die hij
overdroeg zoog ik op als een uitgedroogde spons. Zijn korte, snelle, duidelijke
demo’s waren verfrissend. Hij hopte van onderwerpen conceptie, zwangerschap en
geboorte zo weer terug naar vorige levens. Wat heb ik veel van hem geleerd! Hoe
je tijdens regressiesessies naar babytijd cliënten kunt ontdoen van uitspraken
en energie van derden (vader, moeder, huisarts, kraamvrouw). Dat je bij
operaties kunt letten op externe ingriffingen, uitspraken van chirurgen en
verpleegsters. Hoe je die energieruis - tapes - registreert en
neutraliseert. Met passie schudde hij het ene voorbeeld na het andere uit zijn mouw.
Hij vertelde boeiend over herkenningspunten tussen situaties tijdens sterven in
een vorig leven en weer geboren worden in een daaropvolgend leven.
Zijn boek uit 1978, Past Lives Therapy, dat hij samen
schreef met Nancy Shiffrin, werd in 1980 vertaald in het Nederlands en
uitgebracht bij Lemniscaat: De geschiedenis herhaalt zich, genezen aan
voorgaande levens. Gisteren pakte ik dat boek uit een doos op zolder, een
doos met therapieboeken die ik moeilijk weg kan doen omdat ze misschien nog
eens van pas komen. Good old Morris. Ik bladerde erin, las opnieuw een
paar hoofdstukken en concludeerde dat zijn boek prettig leest én de moeite
waard is om te herlezen. Wat een fijne, duidelijke voorbeelden. Ik kan er nog
steeds blij van worden. Mooi, om te zien hoe hij voorloper was op ons vakgebied.
Wat hebben wij regressie- en reïncarnatietherapeuten veel van hem geleerd over
taalbeïnvloeding en werken met trauma’s uit de geboortetijd en uit voorbije
levens. Vorige levens deden er wat hem betreft gewoon toe, wat anderen daar ook
van vonden of dachten. Hij werkte ermee, punt uit.
Eind jaren zestig werkte Netherton als psychiater in NewYork
‘met wat zich voordeed bij zijn patiënten’. Hij begon te letten op stopwoorden,
opvallende zich herhalende zinnen en gekke tussenwerpsels. Liet patiënten
specifieke zinnen herhalen die hem uit de context leken, creëerde daarmee een
eigen inductiebrug naar situaties in het verleden. Snel en doeltreffend. Mocht
je zin hebben om goede en duidelijke praktijkvoorbeelden te lezen die staan in
relatie tot cliëntuitspraken, over het aaneenrijgen van situaties in meerdere
voorbije levens, triggers bij conceptie, zwangerschap en geboorte,
herlees zijn boek. Ken je dat boek niet, via internet is een pdf verkrijgbaar. De
inhoud is verrassend actueel, vooral als je met ‘taal & vorige levens’
werkt.
Inmiddels is het ruim dertig jaar geleden dat ik Morris voor
de klas zag staan. Zijn methoden en technieken leven voort. Nog altijd let ik
bij cliënten op het losmaken van energie van vader en moeder. Check ik tijdens regressiesessies
naar operatie- en narcose-ervaringen welke uitspraken van chirurgen, de
narcotiseur of operatieassistenten zijn, en welke daadwerkelijk van de cliënt. Ben
alert bij sterfervaringen in vorige levens op ‘wat iemand voor het laatst hoort’,
opdat het niet langer vervelend nawerkt als ‘eigen gedachten’. Haal, net als
hij, ‘uit de context-uitspraken’ uit een gesprek en zet die in een andere
volgorde om cliënten te laten zien dat hun uitspraken bij andere, oude
situaties horen. Zodat ze beseffen dat ze die uitspraken kunnen veranderen of
loslaten. In navolging van hoe Morris het deed, maar zonder dat ik cliënten die
zinnen hardop laat herhalen. Liever geef ik schrijf- of tekenopdrachten. Ieder zijn
ding.
Netherton was een begenadigd verteller, zijn vele Amerikaanse
praktijkvoorbeelden vond ik inspirerend. Omdat in de jaren tachtig en negentig weinig
Nederlandse boeken over vorige levens verkrijgbaar waren, voelde ik me later geroepen
juist daarover te gaan schrijven. Over Néderlanders die zich vorige levens
herinneren. Niet alles hoefde uit de VS te komen.
Gedurende die memorabele lesdagen zag ik telkens naast,
achter en opzij van Morris (in zijn energieveld/aura) een doorschijnend spelend
jongetje met een Mexicaans uiterlijk. Destijds had ik van paranormale
waarnemingen weinig kaas gegeten. Ik veronderstelde dat het te maken had met
hoe Netherton er als kind had uit gezien. Nu ik ook dat transparante beeld van
toen weer voor me zie, vraag ik me af wat die kleine, donkerharige
Pueblo-indiaan van een jaar of zeven bij hem deed. Was het energie-aanhechting? Iets dat bij een vorig
leven van Morris hoorde? Ik had ernaar kunnen vragen, maar deed het niet. Beschouwde
een docent als ‘iets hoogs en onaanspreekbaar’. Dat lag aan mij, absoluut niet
aan hem. Postuum leer ik nu, dat ik het hem gewoon had kunnen vragen. Ik geloof
niet dat hij zo’n vraag vreemd had gevonden.
Morris Netherton stond aan het begin van ons prachtige vak. Ik
ben blij dat ik hem, al was het maar een paar dagen, als docent meemaakte. Ik
hoop dat hij in hemelse sferen lekker uitrust van een lang en boeiend leven en
daarna verder door pingpongt. See you, Morris!
Marianne Notschaele-den Boer
