 |
| Privébezit - beer uit 1960 |
Mark Nixon is een portretfotograaf uit Ierland. Op een dag vond hij het maar zielig dat trouwe knuffels uit onze kindertijd op zolder terechtkwamen, of erger, bij het oud vuil.
In 2010 organiseerde hij een Teddy-dag in zijn studio in Dublin, met de bedoeling speelgoedberen te fotograferen. Hij verwachtte kinderen, maar er kwamen vooral volwassenen. Ze namen hun oude speelgoedberen mee, 'soms smerig van tranen, snot en modder', soms met missende onderdelen - uit elkaar getrokken tijdens een vechtpartij - maar ook opgelapt. Heel wat volwassenen sliepen nog met hun trouwe knuffels aan het voeteinde van hun bed.
Mark Nixon bundelde de mooiste foto's in zijn boek 'Much Loved'. Op zijn website staan een paar prachtige foto's van 'doodgeknuffelde' teddyberen.
'Help, daar gaat mijn beer!'
Als kind had ik een zwart-witte knuffelbeer die ik regelmatig innig omhelsde. Jarenlang sleepte ik hem overal mee naar toe. Op den duur moesten zijn voetjes - het zaagsel kwam eruit - gerepareerd worden. Eén kwijtgeraakt bruin oogje bleef zoek. Op die plaats borduurde mijn moeder een zwart rondje.
Ik heb heel wat tranen vergoten toen mijn jongere broertje tijdens een vakantie in het buitenland deze teddybeer door het autoraampje naar buiten gooide. Je kunt je het gebrul en gekrijs vast wel voorstellen. We reden hoog in de bergen op een gevaarlijke weg vol haarspeldbochten en konden onmogelijk stoppen op dat moment.
De speelgoedberen die ik daarna kado kreeg, konden 'mijn echte beer' niet meer vervangen.
Mijn man gaf zijn teddybeer - zie foto hierboven - een mooi plaatsje in een vitrinekast bij ons thuis. Ook zo'n kalig, bijna doodgeknuffeld exemplaar. Het berenlijfje bevatte na jaren van liefdevolle behandeling zo weinig vacht, dat mijn schoonmoeder zich genoodzaakt voelde om 'hem aan te kleden'. Ze breide nieuwe kleertjes.
Knuffel en een vorig leven
In het boek 'Waarom Esther geen Robinson werd' nam ik een verhaal op van Carlien ('Buiten spelen in de oorlog'). Als klein meisje speelde ze in een vorig leven buiten, met haar pop, in oorlogstijd. Ze mocht niet buiten spelen van haar moeder, maar deed dat toch. Hierdoor kwam ze terecht in een razzia waarbij ze haar pop kwijtraakte. Kort daarop overleed het meisje.
Deze traumatische gebeurtenis werkte door in Carliens huidige leven. Ze wist haar oorlogstrauma te onderdrukken tot het moment dat haar eigen kinderen met poppen gingen spelen. Toen kocht ze meteen voor elk kind van iedere knuffel drie dezelfde exemplaren. Voor het geval dat...
Overigens een goede tip voor ouders: koop één back up knuffeldier. Reuze handig!
Therapie en speelgoeddieren
Bij regressie- en reïncarnatietherapie voor kinderen worden knuffelbeesten van kinderen regelmatig ingezet. Een favoriete knuffel kan meegenomen worden naar de praktijk (dit vergroot het gevoel van veiligheid voor een kind), maar gaat ook wel eens mee 'op reis' tijdens een visualisatie naar de oorzaak van een probleem. Ook kan een kind via zijn of haar lievelingsknuffel aangeven wat er aan de hand is, zoals aanwijzen waar pijn of verdriet in het lichaam gevoeld wordt.
Bij het ontbreken van een knuffel of teddybeer, geen nood. Dankzij het magische denken van kinderen wek ik - al tekenend met kleurpotloden op papier - een kopie-versie tot leven die tijdens een consult aanwezig is om een kind te ondersteunen of helpen.
Hoe zag jouw knuffel eruit?
En... hoe zag jouw favoriete pop, beer of knuffel er vroeger uit? Wil je 'm laten zien aan anderen, e-mail een foto naar rhapublishing@gmail.com en ik voeg 'm toe aan dit artikel.
 |
| Knuffel 'Miepje', foto (c) W. Luyendijk |
Marianne Notschaele-den Boer
Regressie- en reïncarnatietherapie
www.vorigelevens.nl
