 |
| Een roman van Ellen Lina over jeugdliefde, drama, romantiek en relatieperikelen |
Roman 'Ooit zal ik je weer zien'
Van de Nederlandse schrijfster Ellen Lina-Rink (1983) las ik deze week haar pas uitgekomen liefdesroman ‘Ooit zal ik je weer zien’, een uitgave in de Ellessy Relax-reeks.
Ellen
Lina benaderde me via Twitter met de vraag of ik haar nieuwste boek wilde lezen
en recenseren voor dit Blog Vorige Levens. Op mijn vraag of er iets in stond
over regressie of vorige levens, antwoordde ze “niet direct, maar wel over het
verliezen van dierbaren en de verschillende reacties erop”. Mijn interesse was
gewekt.
Deze
week plande ik een rustige dag voor mezelf en begon ik in ‘Ooit zal ik je weer
zien’ (334 pagina’s). In ruim vijf uur las ik dit spannende liefdesverhaal, dat
een zeer verrassend en absoluut onverwacht einde kent, achter elkaar uit. Een
geslaagd relaxgebeuren, precies waar deze roman voor bedoeld is.
Geloofwaardige dialogen
Ellen
Lina’s roman bevat weinig expliciete persoons- of situatiebeschrijvingen, maar
wel veel sprankelende en geloofwaardige dialogen tussen diverse personen én
vlot neergeschreven gedachten van de 28-jarige hoofdpersoon Julia.
Ik
denk dat deze auteur ook prima televisieserie-scènes zou kunnen schrijven,
juist vanwege de prettig leesbare ‘gesprekken’.
Over de inhoud
“Hoe
moet je verder gaan met leven, wanneer je zoiets afschuwelijks hebt meegemaakt
dat het schuldgevoel bijna ondraaglijk is? Wanneer je jeugdliefde daardoor
zodanig is veranderd, dat een toekomst samen onmogelijk lijkt? Wanneer je
eigenlijk het liefst helemaal niet meer had geleefd?”
De
28-jarige Julia heeft niets meer op de rit, en haar verloofde Sean al helemaal niet.
Een jaar na een dramatische gebeurtenis waarbij familieleden van Sean en Julia
zijn betrokken, gaat het bergafwaarts met hun relatie. Sean en Julia reageren
allebei verschillend op verdriet, verlies en rouw.
Wanneer
hun relatie barsten vertoont door Seans overmatig alcoholgebruik en beginnend
huiselijk geweld, nemen ze (tijdelijk) afstand van elkaar. Maar… kunnen ze echt
zonder elkaar? Komen ze los van hun schuldgevoelens ten aanzien van het trauma waarbij
ze – ieder op hun eigen manier – betrokken waren?
Julia
ontmoet een nieuwe liefde, Ryan. De perfecte man. En toch is ze niet in staat
om jeugdliefde Sean, waarmee ze al vele jaren samen is, te vergeten.
Spannend
en verrassend, tot het allerlaatste leesmoment.
Boektrailer
Deze trailer
geeft prima de sfeer weer van dit boek, zie.
Voor welke lezers geschikt?
‘Ooit
zal ik je weer zien’ is vooral geschikt voor jonge vrouwelijke lezers, zo
tussen de 15 en 30 jaar. Ondanks
dat er heftige gebeurtenissen aan bod komen - zoals uit elkaar gaan, verlies van
dierbaren, huiselijk geweld - leest dit verhaal lekker weg. Nergens is het te
zwaar of te emotioneel.
Knap, hoe de schrijfster hedendaagse
relatieproblematiek - overmatig alcoholgebruik, huiselijk geweld, een op scherp
staande relatie vanwege moeizame rouwverwerking om het verdriet van verloren
dierbaren - heeft gemixed met realistische romantiek, een originele opzet - brieven van moeder aan haar dochter - en een absoluut onverwacht einde.
Het
thema schuld is mooi uitgewerkt, met hier en daar goed in het verhaal passende
en juist gedoseerde kleine hulpverlenings- en levenslessen.
Hoofdpersoon
Julia is geloofwaardig in haar reacties op wat haar allemaal overkomt wanneer
Sean en zij uit elkaar drijven.
Als regressietherapeut zou ik deze roman aanraden
aan jonge vrouwen die moeite hebben met zelfstandig en volwassen worden binnen
een relatie met een partner. Ook vrouwen die kampen met pleasergedrag of teveel
schuldgevoelens kunnen vast nog wat opsteken van de hoofdpersoon Julia.
Ik
kwam slechts een paar kleine stijl- en taalfoutjes tegen, voornamelijk in het
begin van het boek. Vermoedelijk lezen de meesten daar overheen omdat het
verhaal spannend is. Wel zou ik de schrijfster of degene die het boek redigeert
aanraden enkele verkleinwoorden te schrappen en een synoniem te zoeken voor ‘aai’
en ‘aaien’.
Geen associatie met vorige levens
Tijdens
het lezen hoopte ik telkens op een vorige-levens-ontknoping, al was het maar
in de vorm van een droom, maar nee. Het slot was zeker verrassend, maar echt totaal
anders dan wat ik verwachtte. Vanuit reïncarnatie-oogpunt zocht ik telkens
iets meer achter zinnen zoals:
- “Hij maakt iets in me los. Iets geks.”… “Daarnaast heb ik het gevoel dat ik
hem al eens eerder heb gezien. Ik kan alleen niet plaatsen waar en wanneer.”
(blz. 23)
- “Ik ben het aan Sean verplicht om bij hem te blijven en voor hem te zorgen,
mijn hele verdere leven lang.” (blz. 24)
- “Weer dat gevoel, ik kén hem.” (blz. 25)
- “Het is net alsof ik je al eens gezien heb. Kan het zijn dat ik je ergens
van ken?”(blz. 71)
- “Het zijn allemaal dingen die bij mij in een vorig leven lijken te zijn
gebeurd.” (blz 85)
- “Het zou me een regelrechte slet maken, dat is één, en daarnaast ben ik
geen type die er twee aan een lijntje houdt. Dat is zeer slecht voor m’n karma
en het brengt me nergens.” (blz. 105)
- “Wat hadden wij het samen leuk. Hoe ver weg lijkt dat nu, alsof het in een
vorig leven was.”(blz. 136)
- “Het is slecht voor m’n karma als ik meteen met een ander het bed in duik.”
(blz 256)
- “Ooit zal ik je weer zien. Wie weet in een volgend leven, misschien wel op
een prachtige plek – ergens – waar dat ook mag zijn.” (blz 297)
Ik
verwachtte nog een onderliggende reden waarom Sean, Julia en Ryan zo met elkaar
verbonden zijn.
Wat
hebben zij nog meer uit te werken met elkaar? Waarom voelt Julia zich zo
verplicht tot zorgen voor Sean, ‘haar hele leven lang’? Waarom ondergaat ze
soms lijdzaam Seans botte gedrag? Waarom hebben Sean en Ryan een instant hekel
aan elkaar?
Fantasie over een vorig leven in de Schotse Hooglanden
Tijdens het lezen van 'Ooit zal ik je weer zien' kwamen bij mij beelden in me op van de besneeuwde Schotse Hooglanden, een voorbij
leven waarin twee mannen verliefd waren op dezelfde vrouw. Twee mannen, waarvan
er één onder invloed van drank, zijn rivaal te lijf ging. In de vrieskou, bij
een bergmeer.
Er ontstond een gevecht op leven en dood waarbij de vrouw
probeerde beide mannen uit elkaar te halen, hetgeen niet lukte. De dronken,
woedende man probeerde vervolgens zijn geliefde uit frustratie te wurgen. De
drie personen tuimelden al vechtend in het ijskoude bergwater. Eén man wist
zich vrij te worstelen uit het gevecht, hij trok zichzelf uit het water omhoog en klauterde op de rotskant van het bergmeer. De andere man verdronk, samen met de vrouw.
Resterend
schuldgevoel van de vrouw - omdat ze twee minnaars had tussen wie ze niet kon
kiezen en dat deze liefde fataal afliep - zorgde ervoor dat ze beide lovers in een
nieuwe incarnatie nog eens opnieuw zou ontmoeten, om andere keuzes te maken…
Ik
zag zoiets al helemaal voor me en wat had ik het leuk gevonden om zoiets in deze roman als slot tegen te komen. Maar nee, mijn gefantaseerde einde leek in geen enkel opzicht
op de verrassende ontknoping die Ellen Lina voor lezers in petto heeft.
Hoe denkt de schrijfster over reïncarnatie?
Ik
vroeg via e-mail hoe Ellen Lina over het bestaan van vorige levens en
reïncarnatie denkt. Ze antwoordde daarop:
“Ik
geloof dat er meer is dan ‘dit’ leven. Of laat ik het zo zeggen, ik hoop het.
Dat je van ieder leven mag leren, en dat je de kans krijgt om het over te doen
als het leven niet heeft gebracht wat je hoopte. Misschien krijg je meerdere
levens om te oefenen, of krijg je meerdere kansen om je ware soulmate te
vinden. Zou je het weten of merken? Wanneer je al hebt mogen uitproberen?
Wanneer je een paar eeuwen geleden leefde en alle ervaringen hebt mogen
meenemen naar nu? Het lijkt me bijzonder.
Misschien
handel je onbewust naar de kennis die je ooit hebt opgedaan, als oude ziel.
Misschien kom je wel nieuw uit de verpakking en beleef je alles voor de eerste
keer, als blanco ziel. Zou je het kunnen zien aan iemands blik, in zijn of haar
ogen, aan de manier van doen? Een kind met zoveel levenswijsheid, dat het
nauwelijks een kind kan zijn? Het is ongrijpbaar voor mij, maar mede daarom
ontzettend interessant. Zou ik iemand anders geweest zijn ooit…? Wie zal het
zeggen. Die persoon heeft goed zijn best gedaan, dat is een feit. Ik leid een
mooi en rijk leven. Wie weet is dat de verdienste van mijn voorganger. Het is
een gedachte die ik graag vasthoud. Bijna magisch.”
Ellen
Lina’s ‘Ooit zal ik je weer zien’ (ISBN 978-90-8660-240-7, www.ellessy.nl) is
overal verkrijgbaar. Lekker lezen, voor wie van drama en romantiek houdt.
Liefde, relaties en vorige levensinvloeden
Wil je meer lezen over reïncarnatietherapie en werken met inzichten uit vorige levens, check even mijn boeken ‘Hé, waar ken ik je van?’ of ‘Lichte zeden onder de zoden’ op www.vorigelevens.nl. Het eboek 'Vintage Life' (pdf) kun je gratis aanvragen in ruil voor je adresgegevens.
Groetjes,
Marianne
Notschaele-den Boer
Reïncarnatietherapeut/auteur
