 |
| Film Project T met oa Britt Robertson en George Clooney |
Tiener Casey (Britt Robertson) komt door het aanraken van een goudkleurig speldje met een 'T' erop terecht in Tomorrowland, een mysterieuze en futuristische plek ergens in een andere dimensie. Dezelfde plek die knorrige vijftiger, uitvinder Frank (George Clooney), als kind in zijn jeugd bezocht.
Samen reizen ze erheen. Casey, slim en nieuwsgierig, Frank mopperend en cynisch. Eenmaal ter plekke, dankzij de hulp van Mom (Judy Greer), proberen ze de gitzwarte toekomst van de aarde positief te veranderen. De samengevatte boodschap van deze film: hoop en positiviteit doet leven, dromers kunnen inspireren.
 |
| Actrice Judy Greer |
Clooney wordt volledig weggespeeld door twee vrouwelijke acteurs: de goed acterende Judy Greer en een enthousiaste, vrolijke Britt Robertson. Britt zag ik laatst een van de hoofdrollen vertolken in de film 'The longest ride'; daar viel ze al op als een gevoelige actrice met een fijne uitstraling. Judy Greer is perfect geknipt voor haar rol als meisje/robot.
Het verhaaltje van 'Project T' (Engelse titel 'Tomorrowland', in Nederland gewijzigd ivm een dancefestival met dezelfde naam) is flinterdun, de boodschap aan het einde mierzoet. Of de film nu voor volwassenen is of voor tieners? Lastig te zeggen. Ik denk voor iedereen boven de 13 die van SF-achtige films houdt, achtervolgingen en een scheutje mystiek. Ik vond het een onderhoudende film. Degene met wie ik ging kijken gaf deze film een mager zesje. Ik kwam uit op een zeveneneenhalf.
Jaren vijftig stijl
Visueel gezien vond ik deze Disney-film zeer aantrekkelijk. Tomorrowland is in prachtige jaren vijftig SF-stijl vormgegeven en doet denken aan de tekenstrip/filmpjes over 'The Jetsons' (Hanna-Barbera, jaren zestig).
 |
| The Jetsons |
Zwak vond ik de achtervolgingen en ontploffende robots in menselijke stijl. De bad guy in Tomorrowland leek erg op de huidige enge leider van The Scientology Church waarover ik deze week een indrukwekkende VPRO-documentaire zag (misschien een grapje van de regisseur?) en deze man speelde matig. In het begin van de film werd te veel glycerine ingezet bij enkele acteurs om nep vochtige ogen te creëren en de overdreven cola-sponsoring vond ik echt niet kunnen. Maar goed, mooi vond ik de overgangen tussen werkelijkheid en het futuristische Tomorrowland, de stijl waarin het pretpark in de jaren vijftig was vormgegeven en de uitvinding van de jonge Frank om te kunnen vliegen. In het futuristische Tomorrowland waren de vervoersmiddelen prachtig om te zien. Nog een plusje, de film duurt 130 minuten.
Vergelijkbare films waarover ik schreef in dit blog: Jupiter Ascending (toekomst en reïncarnatie) en Interstellar (tijdreizen, andere dimensies).
Wil je een roman van me lezen over de toekomst van de aarde? Kijk dan op mijn website bij 'Boodschappenmeisje'.
Groetjes,
Marianne Notschaele-den Boer
Reïncarnatietherapeut/auteur
www.vorigelevens.nl
